Dorocznym zwyczajem klasyfikujemy najlepszych naszych seniorów na podstawie osiągniętych przez nich wyników sportowych w ubiegłym roku. Jest to już nasza dziewiąta lista challenge’owa. Autor list klasyfikacyjnych nie rości sobie prawa do nieomylności, chociaż starał się opracować zestawy dziesięciu zawodników w każdej wadze możliwie najobiektywniej. Odrzuciłem zupełnie wszelkie zasługi zawodników z dawnych lat, nie premiowałem faworytów trenerów kadry narodowej, opierałem się jedynie na wynikach imprez zarówno krajowych, jak i w międzynarodowej obsadzie.

Szczególnie dużo bogatego materiału dały imprezy turniejowe oraz zwycięstwa odnoszone w mistrzostwach drużynowych I i II ligi, a także o wejście do II ligi. Jeżeli np. jakiś pięściarz staczający 12 walk w I lidze, wygrał z nich aż 10, to z pewnością nie jest to bokser słaby, nawet jeśli w mistrzostwach Polski nie startował lub startując nie odnióisł wartościowego sukcesu. Po prostu, by znaleźć się na liście klasyfikacyjnej za cały rok, trzeba w ciągu tego roku reprezentować dość równą formę.

Oto pełny wykaz ubiegłorocznych imprez, które dały podstawę do sklasyfikowania 110 najlepszych polskich seniorów:
1) mistrzostwa Europy w Belgradzie,
2) mistrzostwa Polski w Łodzi,
3) mecze międzypaństwowe z Jugosławią, z USA, NRF i NRD oraz z Wirttembergią i Badenią,
4) Spartakiada Armii Zaprzyjaźnionych i Spartakiada Gwardyjska,
5) międzynarodowe turnieje młodzieżowe – Turniej Przyjaźni w Galati, w NRD i we Włoszech,
6) turnieje międzynarodowe w Szczecinie Katowicach, Bratysławie, Ostrawie, Budapeszcie, Ułan Bator, Santiago de Cuba, Mińsku, Leningradzie, Berlinie i w Austrii.
7) spotkania mistrzowskie w I i II lidze oraz o wejście do II ligi.

Kiedy przeglądałem protokoły z meczów ligowych udostępnione przez Wydział Sportowy PZB nie znalazłem, jak przed rokiem, tak znacznej rozpiętości startu zawodników w wagach. Rzadko spotykałem nazwiska pięściarzy wędrujących aż po trzech kategoriach, co nie tylko nie było zgodne z regulaminem, ale poważnie utrudniało klasyfikację. W przypadkach, kiedy zawodnik startował w klubie w dwóch wagach, za podstawę brałem albo start w indywidualnych mistrzostwach Polski, albo większą liczbę walk rozegranych w wadze. Dotyczy to m.in. tak znanych zawodników jak: Jerzy Wichman, Andrzej Wnuk, Andrzej Andrachiewicz, Roman Gotfryd, Stanisław Kozłowski, Ryszard Petek, Józef Stachowiak, Marian Kasprzyk, Tadeusz Wajgelt.

Spotkałem się z jednym niecodziennym zdarzeniem odnoszącym się do pięściarza z „Turowa” Antoniego Papierskiego. Otóż bokser ten dwukrotnie startował w I lidze – raz w wadze koguciej, raz w muszej, a w mistrzostwach Polski w papierowej, wygrywając w eliminacjach z Woronowiczem. Potem Papierski startował w wadze papierowej w dwóch turniejach międzynarodowych w Ostrawie i w Leningradzie. W Ostrawie wygrał jedną walkę na skutek kontuzji przeciwnika po tym szczęśliwym zwycięstwie zdobył drugie miejsce. W Leningradzie przegrał. Trener Franciszek Kik bardzo ceni Papierskiego właśnie w wadze papierowej, przyznając mu w klasyfikacji zamieszczonej na łamach „Przeglądu Sportowego” nawet trzecie miejsce. Za wyniki z ub. roku w klasyfikacji „Boksu” pięściarz z „Turowa” ledwo zmieścił się na liście wagi papierowej, choć i do dziesiątej pozycji miałem poważne zastrzeżenia.

WAGA PAPIEROWA – RYSZARD CZERWIŃSKI

Mistrz Polski przestał już być „papierkiem”, ale w tej wadze był rzeczywiście najlepszy w kraju. Szkoda, że tych wewnętrznych sukcesów nie poparł wynikami międzynarodowymi. Na liście najlżejszej kategorii figuruje niemalże sama młodzież. Postępy zrobili Dominik i Odalski, zatrzymali się w rozwoju Niebudek i Kozłowski.

1 Ryszard CZERWIŃSKI (1954) „Pogoń” Szczecin
2 Jerzy DOMINIK (1954) „Górnik” Jastrzębie
3 Bogdan PIÓRO (1954) „Gwardia” Wrocław
4 Józef RŻANY (1951) „Resovia” Rzeszów
5 Stanisław CHRZANOWSKI (1947) „Broń” Radom
6 Stanisław NIEBUDEK (1952) „Błękitni” Kielce
7 Mieczysław KOZŁOWSKI (1952) „Brda” Bydgoszcz
8 Wojciech ODALSKI (1954) „Polonia” Warszawa
9 Janusz MISIAK (1954) „Lublinianka” Lublin
10 Antoni PAPIERSKI (1949) „Turów” Zgorzelec

WAGA MUSZA – LESZEK BŁAŻYŃSKI

Bardzo mocna była w ubiegłym roku pozycja Leszka Błażyńskiego, mimo dwumiesięcznej przerwy w startach, kiedy to boczył się na swój klub, a „BBTS” usiłował go „wychować” dyskwalifikacją. Przed rokiem bielszczanin dzielił pierwsze miejsce ze Stanisławem Lechowskim, z którym zrelsztą w roku olimpijskim dwa razy przegrał. Rok 1973 był niepomyślny dla Lechowskiego – w mistrzostwach Polski nie startował, w imprezach międzynarodowych sukcesów inie odniósł, a zwycięstwa nad słabymi rywalami w rozgrywkach wojewódzkich nie mają zbyt wielkiej wartości. Dlatego też klasyfikuję go dopiero na 10 pozycji, mimo że z kilkoma bokserami znajdującymi się przed nim powinien łatwo wygrać. W wadze muszej pewne postępy w wyszkoleniu poczynili Borkowski i Górny. W tej wadze klasyfikuję po raz ostatói Romana Rożka (wycofał się) za 9 zwycięstw i 1 remis w I lidze. Rożek zszedł z ringu pokonany dwukrotnie. Nie zmieścili się w dziesiątce Jan Chmiel, Zygmunt Wrzesiński, Edward Maczuga i Stanisław Barański.

1 Leszek BŁAŻYŃSKI (1949) „BBTS” Bielsko-Biała
2 Leszek BORKOWSKI (1952) „Gwardia” Łódź
3 Andrzej WNUK (1951) „Błękitni” Kielce
4 Jan GÓRNY (1953) „Legia” Warszawa
5 Alfons KUŚNIERZ (1944) „Walka” Zabrze
6 Hubert SKRZYPCZAK (1943) „Wybrzeże” Gdańsk
7 Roman ROŻEK (1942) „Turów” Zgorzelec
8 Andrzej ANDRACHIEWICZ (1952) „Avia” Świdnik
9 Jerzy ALEKSANDRZAK (1953) „Prosną” Kalisz
10 Stanisław LECHOWSKI (1949) „BKS” Bolesławiec

WAGA KOGUCIA – KRZYSZTOF MADEJ

Na dobrą sprawę powinienem w wadze koguciej przyznać pierwsze miejsce Romanowi Gotfrydowi, bowiem w tej wadze startując w klubie wygrał wszystkie walki. Rewelacja pierwszej części sezonu – Krzysztof Madej, mimo zdobycia tytułu mistrza Polski i brązowego medalu w Belgradzie, jesienią przegrywał nawet ze słabszymi konkurentami. Ostatecznie jednak dałem mu honorową premię pozostawiając Gotfryda tylko w wadze piórkowej. Z bokserów tej wagi postępy poczynił tylko Antoni Różnicki, który mając 14 walk w I lidze wygrał 10, zremisował 1, przegrał 3. Pewne szanse znalezienia się na liście mieli: Piotr Selin, Ryszard Talar, Jan Andrachiewicz, Henryk Witkowski i Roman Januszewski. Trzej ostatni walczyli często także w kategorii piórkowej.

1 Krzysztof MADEJ (1949) „Carbo” Gliwice
2 Józef WITEK (1949) „Gwardia” Wrocław
3 Antoni RÓŻNICKI (1953) „Legia” Warszawa
4 Józef KUDERSKI (1947) „Mazur” Ełk
5 Jan KOKOSZKA (1947) „Stal” Rzeszów
6 Janusz KRAMPA (1951) „Stoczniowiec” Gdańsk
7 Jan PARAFIANOWICZ (1952) „Widzew” Łódź
8 Władysław MORUS (1949) „Turów” Zgorzelec
9 Jerzy WICHMAN (1945) „Gwardia” Warszawa
10 Ryszard JAGIELSKI (1951) „Górnik” Pszów

WAGA PIÓRKOWA – ROMAN GOTFRYD

W wadze piórkowej mamy dwóch zawodników o międzynarodowej klasie — Romana Gotfryda i Andrzeja Jagielskiego. Wielkie postępy zrobił reprezentant „Turowa” Franciszek Samotyja, który do czołówki krajowej w wadze piórkowej wszedł po raz pierwszy. Rywalizacja tych trzech pięściarzy powinna przynieść wiele korzyści polskiemu boksowi. Świetnymi wynikami w lidze wyróżniał się Leszek Jagodziński, a z młodzieży Jarosław Poznalski. Słabszy sezon miał natomiast Zbyszewski, który był rewelacją 1972 roku.

1 Roman GOTFRYD (1951) „Stal” Stalowa Wola
2 Andrzej JAGIELSKI (1949) „Hutnik” Nowa Huta
3 Franciszek SAMOTYJA (1950) „Turów” Zgorzelec
4 Jan PROCHOŃ (1948) „Widzew” Łódź
5 Leszek JAGODZIŃSKI (1946) „Górnik” Pszów
6 Zygmunt ZBYSZEWSKI (1947) „Zagłębie” Konin
7 Zbigniew WYPYCH (1949) „Wybrzeże” Gdańsk
8 Jerzy HABRYKA (1951) „Górnik” Zagórze
9 Jarosław POZNALSKI (1953) „Pogoń” Szczecin
10 Kazimierz GOLIASZ (1947) „BBTS” Bielsko-Biała

WAGA LEKKA – RYSZARD TOMCZYK

Zarówno wynikami w kraju, jak i w pojedynkach z rywalami zagranicznymi z wyjątkiem nieszczęsnego meczu z Bachfeldem, Tomczyk zdobył prymat w wadze lekkiej. Jego dziwna przegrana z Jackiem Wąsowiczem z Łodzi, była właściwie przypadkowa. W wadze lekkiej dysponujemy kilkoma młodszymi zawodnikami, na których – postępy liczy trener Franciszek Kik. Zaliczyć do nich można Szczerbę, Gajdę (pauzował trochę bowiem miał konflikt z obyczajami), a także Osetkowskiego i Cichowlasa. Świetnymi wynikami w lidze wyróżniał się bielszczanin Foksiński, a niezły sezon miał Musiał, który w lekkopółśredniej pokonał w Warszawie Caruka. W tej kategorii rywalami bokserów z pierwszej dziesiątki byli Kazimierz Pieniążek, Zenon Heider i Jan Ryl (startował też w piórkowej).

1 Ryszard TOMCZYK (1950) „BKS” Bolesławiec
2 Jacek WĄSOWICZ (1950) „Gwardia” Wrocław
3 Alfred CICHOWLAS (1952) „Polonia” Warszawa
4 Marian MUSIAŁ (1949) „Turów” Zgorzelec
5 Bolesław FOKSIŃSKI (1948) „BBTS” Bielsko-Biała
6 Stanisław OSETKOWSKI (1952) „Stal” Rzeszów
7 Bogdan GAJDA (1953) „Górnik” Pszów
8 Kazimierz SZCZERBA (1954) „Hutnik” Nowa Huta
9 Julian FRYZOWICZ (1949) „Stal” Stalowa Wola
10 Jerzy LEWANDOWSKI (1953) „Avia” Świdnik

WAGA LEKKOPÓŁŚREDNIA – JAN SZCZEPAŃSKI

Pierwszeństwo w kategorii lekkopółśredniej przyznaję Szczepańskiemu, który w bezpośrednim meczu pokonał mistrza Polski Petka. Szczepański potknął się w ub. roku tylko raz, przegrywając z Carukiem. Petek potknięć tych miał więcej. W kategorii tej właściwie nie widać bokserów z ładnie rysującą się przyszłością. Młodzi — Władysław Felkel, Bolesław Nowik i Andrzej Dubisz, którzy zapowiadali się świetnie rok temu, nie mieli zbyt wielkich sukcesów. Byli oni jednak kandydatami do listy najlepszych, tak jak Marek Kudła i Kazimierz Lewandowski (startował także w wadze półśredniej). Zbyt mało startów miał w ub. roku Krzysztof Pierwieniecki, by znaleźć się na liście najlepszych. Być może jednak tan zdolny bokser w tym roku odnajdzie swoją dawną formę i wejdzie do ścisłej czołówki krajowej. Zwraca uwagę brak w dziesiątce tej wagi Zbigniewa Osztaba. Ten zdolny bokser z sezonu na sezon walczy coraz gorzej. Zastanawiające.

1 Jan SZCZEPAŃSKI (1939) „Legia” Warszawa
2 Ryszard PETEK (1943) „Avia” Świdnik
3 Stanisław KOZŁOWSKI (1950) „Turów” Zgorzelec
4 Włodzimierz CARUK (1949) „Gwardia” Warszawa
5 Tadeusz JAŹWINSKI (1952) „Zawisza” Bydgoszcz
6 Jan ŻELEŹNIAK (1947) „Turów” Zgorzelec
7 Jerzy DUBISZ (1947) „Gwardia” Warszawa
8 Bogdan JAKUBOWSKI (1948) „Olimpia” Poznań
9 Jerzy BOBROWSKI (1949) „Wybrzeże” Gdańsk
10 Grzegorz BOHOSIEWICZ (1947) „Wisła” Kraków

WAGA PÓŁŚREDNIA – JERZY RYBICKI

Postanowiłem przyznać pierwsze miejsce w wadze półśredniej Jerzemu Rybickiemu, mimo że przegrał on w mistrzostwach Polski ze Stachowiakiem. Uczyniłem tak dlatego, że bokser stołeczny dwukrotnie i bezdyskusyjnie zwyciężył wicemistrza Europy Weidnera, z którym Stachowiak w Belgradzie wyraźnie przegrał. Poza tym Rybicki wygrał dwa międzynarodowe turnieje (Stachowiak jeden) i stoczył więcej walk w lidze. Rybicki wygrał 8 walk i 1 zremisował. To ładny bilans. Ciekawie zapowiada się rywalizacja obydwu tych bokserów. Rybicki jest bokserem technicznym, okrzepłym już chyba w trudnych walkach, Stachowiak zaś reprezentuje boks dynamiczny, oparty o siłę i kondycję. Poza nimi w wadze półśredniej nie było wyróżniających się pięściarzy. Pewne szanse znalezienia się w dziesiątce miał Piotr Osiak.

1 Jerzy RYBICKI (1953) „Gwardia” Warszawa
2 Józef STACHOWIAK (1950) „Olimpia” Poznań
3 Zbigniew KICKA (1950) „Górnik” Pszów
4 Alfons STAWSKI (1945) „Błękitni” Kielce
5 Zbigniew JAWORSKI (1949) „BBTS” Bielsko-Biała
6 Krzysztof FRĄSZCZAK (1952) „Stoczniowiec” Gd.
7 Adam KOŹLIK (1952) „Zawisza” Bydgoszcz
8 Marian KASPRZYK (1939) „Górnik” Pszów
9 Józef WIATER (1951) „Gwardia” Zielona Góra
10 Jan MADEJ (1952) „Metal” Tarnów

WAGA LEKKOŚREDNIA – WIESŁAW RUDKOWSKI

Znowu pozycja Wiesława Rudkowskiego jest niezagrożona. W tej wadze mamy więc tylko ten jeden mocny punkt. Janowski , walczy chimerycznie, Baca jest bokserem przeciętnego formatu, choć nie można mu odmówić ambicji, Zaborowski umie się bić, ale to za mało, by odnosić międzynarodowe sukcesy, a Wójcik jakby zatrzymał się w rozwoju. Trenerzy wiążą nadzieje z Wiesławem Niemkiewiczem, wychowankiem Kazimierza Paździora.

1 Wiesław RUDKOWSKI (1946) „Legia” Warszawa
2 Henryk JANOWSKI (1951) „Stal” Stalowa Wola
3 Eugeniusz BACA (1949) „Walka” Zabrze
4 Edward ZABOROWSKI (1951) „Zawisza” Bydgoszcz
5 Wiesław NIEMKIEWICZ (1953) „Zagłębie” Lubin
6 Walenty WÓJCIK (1952) „Stal” Rzeszów
7 Edmund MONTEWSKI (1948) „Gwardia” Warszawa
8 Józef BALCEROWICZ (1951) „Stoczniowiec” Gd.
9 Zbigniew KACHNOWICZ (1953) „Pogoń” Szczecin
10 Zbigniew ZAKRZEWSKI (1949) „Wybrzeże” Gdańsk

WAGA ŚREDNIA – WITOLD STACHURSKI

Podobna sytuacja zaistniała w wadze średniej. Stachurski mimo porażki z Zawadzkim, dalej jest najlepszym bokserem kraju. Trenerzy liczą jednak, że z rywalizacji Zawadzkiego, Bartniczuka i Kowalczyka narodzi się jego następca. W lidze zwracał uwagę idący bez porażki 31-letni Andrzej Siodła z „Carbo”. Gdyby miał okazję zmierzyć się z umieszczonymi przed nim na liście młodszymi zawodnikami, nie byłby bez szans.

1 Witold STACHURSKI (1947) „Błękitni” Kielce
2 Ryszard SITKOWSKI (1948) „Avia” Świdnik
3 Edmund HEBEL (1948) „Wybrzeże” Gdańsk
4 Witold ZAWADZKI (1954) „Gwardia” Warszawa
5 Andrzej BARTNICZUK (1953) „Legia” Warszawa
6 Jan KACZOROWSKI (1947) „Górnik” Jastrzębie
7 Eugeuniusz KOWALCZYK (1951) „Stal” Stal. Wola
8 Andrzej SIODŁA (1942) „Carbo” Gliwice
9 Edward KORPALSKI (1952) „Zawisza” Bydgoszcz
10 Andrzej JAŁOWIECKI (1950) „GKS” Tychy

WAGA PÓŁCIĘŻKA – JANUSZ GORTAT

Jeszcze raz na czele wagi półciężkiej wielka dwójka – Janusz Gortat i Stanisław Dragan, z tym że bokser z Nowej Huty został na niej umieszczony po raz ostatni. Dragan zakończył swoją bogatą karierę zawodniczą. Z młodzieży krok do przodu uczynił Jacek Kucharczyk. W I lidze wygrał on 8 walk, 2 zremisował, a tylko raz został pokonany (przez Gortata). Poza Kucharczykiem w tej wadze nie widać talentów. Niewielkie szanse dostania się do dziesiątki najlepszych miał tylko bokser z Elbląga, niedawny junior Wiesław Adamski.

1 Janusz GORTAT (1948) „Legia” Warszawa
2 Stanisław DRAGAN (1942) „Turów” Zgorzelec
3 Jacek KUCHARCZYK (1954) „Gwardia” Warszawa
4 Tadeusz WAJGELT (1946) „Sokół” Pila
5 Ryszard MŁYŃCZAK (1949) „Resovia” Rzeszów
6 Aleksander NIEŚCIERUK (1951) „Gwardia” Białystok
7 Jerzy WIATER (1949) „Avia” Świdnik
8 Grzegorz PIGOŃ (1949) „BBTS” Bielsko-Biała
9 Józef PIETRZAK (1950) „Gwardia” Wrocław
10 Jerzy BOGDAŃSKI (1946) „Walka” Zabrze

WAGA CIĘŻKA – LUCJAN TRELA

Wynikami międzynarodowymi na pierwsze miejsce w wadze ciężkiej wysunął się Lucjan Trela. W tej wadze nie spotykamy żadnych nowych nazwisk. Bardzo ciekawi jesteśmy w tegorocznym sezonie postawy Andrzeja Biegalskiego i Klaudiusza Waldyry. Jeśli obydwaj ci zawodnicy po przeszło dwuletnim okresie centralnego szkolenia w tym roku nie osiągną żadnych wartościowych wyników, nie osiągną ich już chyba nigdy. Jak długo bowiem można trzymać pod korcem dwóch olbrzymów i stale mieć nadzieję, że któregoś dnia staną się mistrzami.

1 Lucjan TRELA (1942) „Stal” Stalowa Wola
2 Janusz GERLECKI (1950) „Stoczniowiec” Gdańsk
3 Jerzy SKOCZEK (1946) „Gwardia” Warszawa
4 Andrzej BIEGALSKI (1953) „Górnik” Pszów
5 Tadeusz BRANICKI (1939) „Legia” Warszawa
6 Klaudiusz WALDYRA (1951) „Górnik” Jastrzębie
7 Karol GROLIK (1951) „GKS” Tychy
8 Ludwik DENDERYS (1944) „Gwardia” Wrocław
9 Jerzy STODULSKI (1951) „Turów” Zgorzelec
10 Zdzisław KOWALSKI (1950) „BBTS” Bielsko-Biała

Opracował: Lucjan Olszewski, BOKS, nr 2 (1974)

Rok 1971 przyniósł polskim pięściarzom tak ogromną liczbę imprez krajowych i międzynarodowych, że praca przy ustalaniu listy najlepszych zawodników w poszczególnych kategoriach była niezwykle pasjonującym zajęciem. Duża liczba startów z jednej strony ułatwiała porównania, z drugiej zaś utrudniała postawione zadanie. Kłopoty rodziły się przy wycenie kluczowych, czołowych pozycji w niektórych wagach. Niezwykle trudno jest bowiem porównać wyniki krajowe z osiągnięciami w międzynarodowej konkurencji, tym bardziej, że w roku przedolimpijskim różnorodnym egzaminom w gronie zagranicznych rywali poddano prawie 70 zawodników różnych klas. Kiedy dokładnie sporządziliśmy wykazy wszystkich imprez i dokonaliśmy podsumowania roku, okazało się, że w niektórych przypadkach sukcesy w kraju nie zawsze znajdowały potwierdzenie w wynikach międzynarodowych i odwrotnie, niektórzy pięściarze mający ciekawe rezultaty w zagranicznej konkurencji, często potykali się w kraju.

Opracowując listę 10 najlepszych pięściarzy polskich za rok 1971 musiałem szukać więc złotego środka, opierać się na konkretnych wynikach, a dopiero przy braku odpowiednich porównań premiować – subiektywnie zresztą – zalety jednego czy drugiego pięściarza.

Klasyfikując naszych pięściarzy wziąłem głównie pod uwagę takie imprezy:
1) mistrzostwa Europy w Madrycie,
2) mistrzostwa Polski w Katowicach,
3) liczne turnieje międzynarodowe,
4) wszystkie mecze międzypaństwowe,
5) rozgrywki ligowe wszystkich klas.

Zanim przystąpię do omówienia sytuacji w poszczególnych kategoriach, przypomnę nazwiska 11 pięściarzy, którzy byli klasyfikowani na pierwszych miejscach za wyniki w roku 1970. Byli to: Roman Rożek, Hubert Skrzypczak, Jan Kokoszka, Jan Prochoń, Jan Szczepański, Jerzy Kulej, Zbigniew Zakrzewski, Wiesław Rudkowski, Witold Stachurski, Stanisław Dragan i Lucjan Trela.

Chcę jeszcze wyjaśnić jeden zasadniczy problem, moim zdaniem bardzo ważny. Otóż w klasyfikacji zawodników w kategoriach lekkiej i lekkopółśredniej na pierwszych miejscach bez wahania postawiłem jednego zawodnika — Jana Szczepańskiego (na zdjęciu) Dlaczego umieszczam pięściarza „Legii” w kategorii lekkopółśredniej, mimo że jest on aktualnym mistrzem Europy w lekkiej ? Otóż Jan Szczepański we wszystkich imprezach krajowych walczył właśnie w tej wadze, we wszystkich zaś międzynarodowych startach boksował w kategorii lekkiej. W wadze lekkopółśredniej wygrał finał mistrzostw Polski, w rozgrywkach ligowych w barwach swojego klubu występował również w niej i nie doznał ani jednej porażki. Fakty te świadczą o tym, że Szczepański jest bezkonkurencyjnym zawodnikiem w obydwu wagach. Umieszczenie Jana Szczepańskiego na czele listy pięściarzy wagi lekkopółśredniej nie krzywdzi żadnego z pozostałych zawodników dziesiątki. Moim zdaniem ani Osztab, ani Pierwieniecki nie osiągnęli tak olśniewających rezultatów, by zasłużyć na pierwsze miejsce. Na potwierdzenie tej opinii przypomnę, że warszawianin pokonał obydwu rywali podczas mistrzostw Polski w Katowicach.

WAGA PAPIEROWA – ROMAN ROŻEK

Pozycja brązowego medalisty z Madrytu jest niezachwiana, mimo porażki z Piotrem Orsztem w mistrzostwach Polski. Swój prymat w kraju Roman Rożek ugruntował całorocznymi wynikami w lidze, w której walczył w wadze muszej, a utwierdził błyskotliwym zwycięstwem w meczu Polska-Rumunia. Nie pomylę się, jeśli stwierdzę, że Rożek dalej nie ma konkurentów, którzy mogliby zagrozić jego pozycji. Stanisław Lechowski grawituje do wagi muszej, a Piotr Orszt przegrywa za dużo walk międzynarodowych. Nową twarzą na liście jest przede wszystkim Lesław Strasburger, który swą wysoką pozycję zawdzięcza dobremu startowi w spartakiadzie gwardyjskiej. Dlatego zresztą nie klasyfikuję go w muszej, gdzie mógłby znaleźć się w końcu listy, ale w papierowej.

1 ROMAN ROŻEK (1942) „Turów” Zgorzelec
2 PIOTR ORSZT (1950) „Zawisza” Bydgoszcz
3 STANISŁAW LECHOWSKI (1949) „BKS” Bolesławiec
4 JAN CHMIEL (1947) „Górnik” Wesoła
5 LESŁAW STRASBURGER (1949) ..Gwardia” Wrocław
6 STANISŁAW CHRZANOWSKI (1947) „Broń” Radom
7 STANISŁAW NIEBUDEK (1952) „Błękitni” Kielce
8 ROMAN GAWŁOWSKI (1948) „Wisła” Kraków
9 JÓZEF RŻANY (1951) „Resovia” Rzeszów
10 LESZEK BORKOWSKI (1952) „Gwardia” Łódź

WAGA MUSZA – LESZEK BŁAŻYŃSKI

Bielszczanin zdystansował wyraźnie Huberta Skrzypczaka i powinien długo zatrzymać pierwsze miejsce. Jest on pięściarzem młodym, tak młodym, że dalej ponosi go fantazja i doradza mu czasem toczenie walki w sposób bezplanowy i chaotyczny. Może Błażyński zrozumie swoje błędy i postara się je do Monachium wyeliminować. Najciekawszym pięściarzem młodego pokolenia jest w tej wadze Jan Parafinowicz. Z niecierpliwością zaczekamy na dalszy rozwój jego talentu. Byle nie poszedł w ślady Andrzeja Wnuka, który wprawdzie utrzymał się w czołówce (w zeszłym zajmował drugie miejsce w wadze papierowej), ale w jego stylu jest tyle samo siły, co chaosu.

1 LESZEK BŁAŻYŃSKI (1949) „BBTS” Bielsko
2 HUBERT SKRZYPCZAK (1943) „Wybrzeże”
3 ANDRZEJ WNUK (1951) „Błękitni” Kielce
4 JAN PARAFINOWICZ (1952) „Widzew” Łódź
5 ZBIGNIEW KACZORKIEWICZ (1946) „ Pogoń” Szczecin
6 ARTUR OLECH (1940) „Gwardia” Łódź
7 HENRYK SZUMSKI (1950) „Mazur” Ełk
8 FRANCISZEK ZAWADZKI (1949) „Gwardia” W-wa
9 ZYGMUNT KAPUŚCIK (1947) „Motor” Lublin
10 ADAM RYŚ (1951) „Hutnik” Nowa Huta

WAGA KOGUCIA – JAN KOKOSZKA I JANUSZ KRAMPA

Postanowiłem tych dwóch zawodników sklasyfikować na pierwszym miejscu. Kokoszka zdobył tytuł mistrza Polski i wygrał turniej w Berlinie, zanotował jednak trzy porażki – dwie w meczach międzypaństwowych, jedną w lidze z Andrzejem Kędzierskim. Janusz Krampa nie mógł startować w Katowicach, bo w tym czasie zdobywał tytuł mistrza Armii Zaprzyjaźnionych. Pięściarz „Legii” wygrał jeszcze jeden turniej międzynarodowy, w innym był drugi, dwukrotnie zwyciężał w meczach międzypaństwowych, nie przegrał w lidze, choć — trzeba przyznać — startował dość rzadko. Wydaje mi się, że osiągnięcia obydwu rywali idealnie się równoważą. Zobaczymy, który z nich jest lepszy dopiero w bezpośredniej konfrontacji. Jak dotychczas nie mieli oni okazji, poza walkami sparringowymi, spotkać się w punktowanym pojedynku. W tej wadze chciałem wyróżnić drugiego po Parafinowiczu pięściarza „Widzewa”, Józefa Reszpondka. Chłopiec ten ma szanse w roku olimpijskim wedrzeć się jeszcze wyżej aniżeli dokonał tego w 1971 roku.

1 JAN KOKOSZKA (1947) „Stał” Rzeszów
1 JANUSZ KRAMPA (1951) „Legia” Warszawa
3 JÓZEF WITEK (1949) „Gwardia” Wrocław
4 ANDRZEJ JAGIELSKI (1949) „Hutnik” N. Huta
5 JÓZEF RESZPONDEK (1951) „Widzew” Łódź
6 PIOTR SELIN (1951) „Gwardia” Warszawa
7 WŁADYSŁAW MORUS (1949) „Turów” Zgorzelec
8 ANDRZEJ KĘDZIERSKI (1950) „Olimpia” Poznań
9 HENRYK GRAJEWSKI (1942) „Wybrzeże” Gdańsk
10 JÓZEF KUDERSKI (1947) „Mazur” Ełk

WAGA PIÓRKOWA – RYSZARD TOMCZYK

Pozycja mistrza Europy nie budzi żadnych zastrzeżeń. Zluzował on Jana Prochonia, który tak samo jak Tomczyk na czele, mocno trzyma drugą pozycję. Co dzieje się jednak za ich plecami? Dlaczego zahamowany został rozwój talentu Romana Gotfryda, jednego z najzdolniejszych pięściarzy, jacy pojawili się w naszym pięściarstwie w ostatnich pięciu latach? Dopiero na czwartym miejscu klasyfikuję wicemistrza Polski w tej wadze Jerzego Habrykę. W Katowicach był on wprawdzie w niezłej formie, ale nie dano mu żadnych szans porównania umiejętności z rywalami zagranicznymi.

1 RYSZARD TOMCZYK (1950) „BKS” Bolesławiec
2 JAN PROCHOŃ (1948) „Widzew” Łódź
3 ROMAN GOTFRYD (1951) „Legia ” Warszawa
4 JERZY HABRYKA (1951) „Górnik” Zagórze
5 PAWEŁ GRUDZIŃSKI (1947) „Motor” Lublin
8 ZBIGNIEW WYPYCH (1948) „Wybrzeże” Gdańsk
7 TADEUSZ KRUK (1947) „Gwardia” Łódź
8 JAN GAŁĄZKA (1945) „Legia” Warszawa
9 JAN RYL (1950) „Górnik” Wesoła
10 RYSZARD ANDRUSZKIEWICZ (1941) „Stoczniowiec”

WAGA LEKKA – JAN SZCZEPAŃSKI

Tak, mamy tu mistrza Europy, ale jak dotychczas żaden z rywali choć w części nie dorównuje mu. Dobry sezon mieli Alfred Cichowlas i Kazimierz Bryl, ale gdzie im tam do mistrza. Miejmy nadzieję, że przynajmniej jeden z tej dwójki osiągnie w 1972 roku klasę zbliżoną do tej, którą reprezentuje ich starszy kolega. Niestety, nie mogłem sklasyfikować w dziesiątce najlepszych Jerzego Lewandowskiego z „Avii” Świdnik, bo w kraju miał stanowczo za mało startów, a w imprezach międzynardowych ponosił porażki.

1 JAN SZCZEPAŃSKI (1939) „Legia” Warszawa
2 JAN ŻELEŹNIAK (1947) „Turów” Zgorzelec
3 ALFRED CICHOWLAS (1950) „Polonia” Warszawa
4 JACEK WĄSOWICZ (1951) „Gwardia” Wrocław
5 KAZIMIERZ BRYL (1950) „Hutnik” Nowa Huta
6 MAREK KUDŁA (1946) „Błękitni” Kielce
7 JANUSZ GRZEGORZEWSKI (1945) „Gwardia” Łódź
8 JAN WADAS (1944) „Górnik” Wesoła
9 ROMAN CZAPKO (1939) „Legia” Warszawa
10 ZENON HEIDER (1950) „Zawisza” Bydgoszcz

WAGA LEKKOPÓŁŚREDNIA – JAN SZCZEPAŃSKI

Swoje racje dotyczące sklasyfikowania Jana Szczepańskiego w kategorii lekkopółśredniej wyjaśniłem szczegółowo we wstępie i nie ma chyba powodu ich powtarzać. Najchętniej Zbigniewa Osztaba i Krzysztofa Pierwienieckiego sklasyfikowałbym jednocześnie na drugim – trzecim miejscu. Zdecydowałem się jednak dać przewagę Osztabowi za tytuł wicemistrza Polski, mimo nieco słabszych startów w międzynarodowej konkurencji. Z młodzieży wiele sobie obiecuję po wychowanku Kazimierza Paździora Bolesławie Nowiku z Lubina. Być może jednak ten utalentowany pięściarz już w tym sezonie walczyć będzie w wadze półśredniej. Miałem kłopot z umieszczeniem na liście wagi lekkopółśredniej Bogdana Jakubowskiego. Pięściarz z Poznania, w Madrycie i Katowicach występował w tej właśnie kategorii, w spartakiadzie gwardyjskiej wywalczył niespodziewanie pierwsze miejsce w półśredniej, a i w lidze często zaglądał do wyższej wagi. Gdyby Jakubowski był przez cały rok w takiej dyspozycji, co w grudniu, miałby szanse uplasowania się na bardzo wysokim miejscu, i to obojętne czy w jednej, czy w drugiej kategorii. Mógłby nawet zdobyć wysokie miejsce na listach europejskich. Niestety tak nie było.

1 JAN SZCZEPAŃSKI (1939) „Legia” Warszawa
2 ZBIGNIEW OSZTAB (1950) „Stal” Rzeszów
3 KRZYSZTOF PIERWIENIECKI (1952) „Pogoń” Szczecin
4 BOGDAN JAKUBOWSKI (1948) „Olimpia” Poznań
5 BOLESŁAW NOWIK (1952) „Zagłębie” Lublin
6 SEWERYN HAFKA (1949) „Brda” Bydgoszcz
7 JERZY DUBISZ (1947) „Gwardia” Warszawa
8 ANDRZEJ KROWCZYŃSKI (1950) „Polonia” W-wa
9 WŁODZIMIERZ CARUK (1949) „Gwardia” W-wa
10 JERZY BONDEK (1946) „Górnik” Wesoła

WAGA POŁŚREDNIA – ALFONS STAWSKI

Konkurencja w kategorii półśredniej jest niezwykle wyrównana, co nie oznacza, że czołówka reprezentuje wysoki międzynarodowy poziom. Prawdę mówiąc żaden z reprezentantów tej wagi nie osiągnął wielkich sukcesów, chociaż obiektywnie wysoko trzeba ocenić zwycięstwa w meczach międzypaństwowych odnoszone przez Jerzego Sobczaka. Pięściarz „Legii” nie startował jednak w mistrzostwach Polski, gdzie zdecydowanie zwyciężył Alfons Stawski. I jemu właśnie, w dodatku przy sukcesach w lidze, przyznaję prymat, chociaż w klasyfikacji europejskiej o wiele wyższą pozycję zajmuje Sobczak. Wielkich talentów w tej wadze niestety nie widać. Może w roku olimpijskim przebudzi się Józef Krzywosz? Jak dotychczas jednak chłopiec ten sporo czasu poświęca na naukę, mniej na systematyczny trening w gronie kadrowiczów.

1 ALFONS STAWSKI (1945) „Błękitni” Kielce
2 JERZY SOBCZAK (1950) „Legia” Warszawa
3 ZBIGNIEW ZAKRZEWSKI (1949) „Wybrzeże” Gd.
4 JÓZEF KRZYWOSZ (1950) „Mazur” Ełk
5 RYSZARD PETEK (1943) „ Avia ” Świdnik
6 PIOTR OSIAK (1950) „Lublinianka” Lublin
7 ZBIGNIEW JAJKÓW (1949) „BBTS” Bielsko
8 ZDZISŁAW FILIPIAK (1947) „Widzew” Łódź
9 BOLESŁAW WOSIK (1952) „Prosna” Kalisz
10 RYSZARD SOBAŃSKI (1950) „Pogoń” Szczecin

WAGA LEKOŚREDNIA – WIESŁAW RUDKOWSKI

Sytuacja w wadze lekkośredniej jest identyczna co w lekkiej. Mamy w niej jednego klasowego pięściarza, a poza tym wielką lukę, która nie szybko będzie chyba wypełniona. Wiesław Rudkowski zdecydowanie góruje nad wszystkimi krajowymi konkurentami. Z młodzieży postępy poczynił Henryk Janowski, który zaskoczył wszystkich zwycięstwem nad rutynowanym Dieterem Kottyschem. Janowski jednak za często przegrywa z krajowymi przeciwnikami. Zbigniew Petryszyn, pięściarz o nieprawdopodobnej sile i ambicji,
przegrywa czasem przez dyskwalifikację ze względu na zadawanie ciosów wewnętrzną częścią rękawicy.

1 WIESŁAW RUDKOWSKI (1946) „ Legia” Warszawa
2 WALDEMAR KOWALSKI (1940) „ Avia” Świdnik
3 ZBIGNIEW PETRYSZYN (1950) „Gwardia” Wrocław
4 HENRYK JANOWSKI (1951) „Stal” Stalowa Wola
5 JAN KACZOROWSKI (1947) „Górnik” Jastrzębie
6 JERZY MANIA (1950) „Wybrzeże” Gdańsk
7 BOGUSŁAW RYCZEK (1949) „BBTS” Bielsko
8 TADEUSZ TRAŻEWSKI (1946) „ Moto” Jelcz
9 WŁ. SKOWROŃSKI (1947) „Olimpia” Poznań
10 EDWARD ZABOROWSKI (1951) „Zawisza” Bydgoszcz

WAGA ŚREDNIA – WITOLD STACHURSKI

Pięściarz kielecki, tak jak Rudkowski, prześcignął swoich konkurentów. Niestety, jego klasa obniża się w każdym występie, w którym chce rozstrzygać pojedynki przy pomocy ciosów zamachowych. Pewne postępy, choć jeszcze nie w międzynarodowej skali, poczynił Ryszard Sitkowski. Natomiast wyraźnie zatrzymał się w rozwoju Edmund Hebel. W kategorii średniej zupełnie nie zanosi się na zmianę istniejącej, katastrofalnej sytuacji. Jedynym pięściarzem, z którym można wiązać nadzieje jest Eugeniusz Kowalczyk.

1 WITOLD STACHURSKI (1947) „Błękitni” Kielce
2 RYSZARD SITKOWSKI (1948) „Avia” Świdnik”
3 EUGENIUSZ KOWALCZYK (1950) „Stal ” St. Wola
4 EDMUND HEBEL (1948) „Wybrzeże” Gdańsk
5 ANDRZEJ SIODŁA (1912) „ŁTS” Gliwice
6 LUCJAN SŁOWAKIEWICZ (1936) „Hutnik” Nowa Huta
7 ZBIGNIEW KIEŁB (1948) „Carbo” Gliwice
8 ZYGMUNT BIENIUK (1946) „Start” Elbląg
9 MACIEJ CZYŻEWSKI (1947) „Broń” Radom
10 CZESŁAW PTAK (1942) „Turów” Zgorzelec

WAGA PÓŁCIĘŻKA – JANUSZ GORTAT

Przyznaję przewagę Januszowi Gortatowi nad Stanisławem Draganem, mimo jego porażki z tym pięściarzem w finale mistrzostw Polski. Gortat w sezonie 1971 poza tym tylko jedną walkę zremisował (z Fabichem), pozostałe wygrał. Pozycję lidera utwierdził doskonałymi wynikami w pojedynkach z zagranicznymi rywalami. Prymat Gortata i Dragana w kraju jest wyraźny i nie wydaje się, by ktoś mógł poważnie zagrozić tej dwójce. Sporadyczne błyskotliwe sukcesy Mieczysława Wółkiewicza czy też niezłe walki Józefa Pietrzaka nie świadczą jeszcze o tym, że pięściarze ci zdobędą międzynarodową klasę.

1 JANUSZ GORTAT (1948) „Legia” Warszawa
2 STANISŁAW DRAGAN (1941) „Hutnik” N. Huta
3 MIECZYSŁAW WÓŁKIEWICZ (1949) „Avia” Świdnik
4 JAN FABICH (1942) „Wybrzeże” Gdańsk
5 KAZIMIERZ GAWLAS (1940) „Stal” Stalowa Wola
6 JÓZEF PIETRZAK (1950) „Gwardia” Wrocław
7 GRZEGORZ PIGOŃ (1949) „BBTS” Bielsko
8 MIECZYSŁAW MROWIEĆ (1944) „Hutnik” Nowa Huta
9 TADEUSZ WAJGELT (1946) „Sokół” Piła
10 EDWARD SKOCZEWSKI (1946) „Broń” Radom

WAGA CIĘŻKA – LUCJAN TRELA

Właściwie o pięściarzach wagi ciężkiej można powiedzieć to samo, co rok i dwa lata temu. Mamy tutaj dwóch zawodników niezłej klasy międzynarodowej – Lucjana Trelę i Ludwika Denderysa, ale nie liczmy zbytnio, że któryś z nich sięgnie po olimpijski medal. W kraju przyznaję pierwsze miejsce Treli za zdobycie tytułu mistrza Polski i szereg zwycięstw nad różnymi zagranicznymi rywalami. Denderys tylko częściowo rekompensuje te osiągnięcia brązowym medalem wywalczonym w Madrycie.

1 LUCJAN TRELA (1942) „Stal” Stalowa Wola
2 LUDWIK DENDERYS (1944) „Gwardia” Wrocław
3 JANUSZ GERLECKI (1950) „Legia” Warszawa
4 RYSZARD WALICKI (1940) „Górnik” Wesoła
5 JERZY BRONICKI (1944) „Turów” Zgorzelec
6 JAN FILIPIAK (1947) „Gwardia” Łódź
7 JERZY SKOCZEK (1946) „Gwardia” Warszawa
8 TADEUSZ BIENIEK (1950) „Lublinianka” Lublin
9 TADEUSZ BRANICKI (1939) „Legia” Warszawa
10 EUGENIUSZ JANKOWIAK (1947) „Olimpia” Poznań

Opracował: Lucjan Olszewski (BOKS, nr 2, 1972)

Naszą klasyfikację opieramy na rezultatach publicznych występów, nie sugerując się przebiegiem spotkań sparringowych, jakie obserwowaliśmy podczas licznych zgrupowań, ani nie uwzględniając takich faktów, że na przykład dany zawodnik jest członkiem kadry narodowej lub ma duże zasługi z przeszłości.

Klasyfikując czołowych pięściarzy polskich za rok 1970 opieraliśmy się przede wszystkim na rezultatach uzyskanych w następujących imprezach:

1) Indywidualnych mistrzostwach Polski seniorów w Opolu,
2) Młodzieżowych mistrzostwach Europy w Miskolcu,
3) Turnieju Przyjaźni w Wiedniu,
4) Turnieju gwardyjskim w Bukareszcie,
5) Turniejach międzynarodowych w Holandii, Ostrawie, Berlinie i Szczecinie,
6) Meczach międzypaństwowych z NRD, NRF, Anglią i meczach z Wirtembergią,
7) Spotkaniach drużynowych we wszystkich ligach.

Zanim przystąpię do omówienia sytuacji w poszczególnych kategoriach, wyjaśniam, że z różnych powodów nie klasyfikowałem niektórych, czołowych nawet pięściarzy. Niektórzy z nich mieli zbyt mało startów, walczyli np. tylko w części sezonu. Do nich należy chyba Artur Olech, który nie brał udział w mistrzostwach w Opolu, kilka miesięcy pauzował, a trzy walki wygrane i dwie zremisowane w barwach wrocławskiej, czy łódzkiej „Gwardii” nie stanowią wystarczającej podstawy do klasyfikacji. Podobnie jest z Włodzimierzem Carukiem i Edmundem Montewskim, którzy występowali tylko w pierwszej części sezonu, potem zaś zostali zdyskwalifikowani. Krzysztof Machlański, bokser, z którym wiązaliśmy niedawno jeszcze duże nadzieje, boksował tylko wiosną, potem pauzował. Z żalem nie klasyfikuję też wicemistrza Polski wagi koguciej Stanisława Dzienisa, zmarłego tragicznie w zeszłym roku. Bogdan Jakubowski po perypetiach związanych ze zmianą barw klubowych, był zawieszony, nie miał żadnych poważniejszych kontaktów z krajową czołówką w swojej kategorii i wskutek tego nie wchodził w rachubę przy ustalaniu listy najlepszych. Po tym koniecznym dla Czytelników wyjaśnieniu, przechodzę do omówienia sytuacji w poszczególnych kategoriach.

WAGA PAPIEROWA – ROMAN ROŻEK

Nikt chyba nie ma zastrzeżeń do pozycji lidera wagi papierowej, mistrza Polski – Romana Rożka. Tytuł zdobył jak najbardziej zasłużenie, wygrał przy tym większość swoich walk w wadze muszej, w której występował w spotkaniach ligowych. Na drugim miejscu w porównaniu z rokiem 1969, nastąpiła zmiana. Leszka Błażyńskiego zastąpił Andrzej Wnuk, dzięki sukcesowi kielczanina w mistrzostwach Polski (w których ze względu na chorobę nie wziął udziału Błażyński). Wnuk znalazł się na liście po raz pierwszy. W 1969 roku był jeszcze juniorem. Jego druga pozycja nie jest mocna, bowiem w Miskolcu walczył słabo. Większe nadzieje pokładam w Błażyńskim, który ciągle jeszcze ma duże możliwości. Z pięściarzy mniej znanych należy zwrócić uwagę na Orszta, Borowczyka i bardzo silnego Przybysławskiego z Jelcza, który w jednym ze spotkań ligowych znokautował o wiele wyżej notowanego Andrachiewicza ze Świdnika.

1 ROMAN ROŻEK (1942) „Turów” Turoszów
2 ANDRZEJ WNUK (1951) „Błękitni” Kielce
3 LESZEK BŁAŻYNSKI (1949) „BBTS-Włókniarz” Bielsko
4 JAN CHMIEL (1947) „Górnik” Wesoła
5 ZBIGNIEW BINCZAK (1950) „Lublinianka” Lublin
6 ZDZISŁAW DROZDŻAL (1942) „Widzew” Łódź
7 PIOTR ORSZT (1950) „Polonia” Gdańsk
8 ROMAN PRZYBYSŁAWSKI (1951) „Moto” Jelcz
9 ROMAN GAWŁOWSKI (1948) „Hutnik” Nowa Huta
10 IRENEUSZ BOROWCZYK (1950) „Śremski KS” Śrem

WAGA MUSZA – HUBERT SKRZYPCZAK

Waga musza stała się jedną z najmocniejszych. Przewodzący najlepszym, najstarszy zresztą Hubert Skrzypczak, wykazuje dalej wiele zapału i chęci do pracy. Za nim stawiamy Józefa Witka i Andrzeja Jagielskiego. Ze względu na młody wiek, przebojowość, ambicję i siłę mogą oni zastępować mistrza, choć brak im jeszcze dostatecznej rutyny. Mimo, że Jagielski w zeszłym roku znokautował mistrza Europy Ciucę, daję mu dopiero trzecie miejsce. Za drugą pozycją Witka przemawia tytuł wicemistrza Polski, złoty medal zdobyty na spartakiadzie gwardyjskiej w Bukareszcie i większa liczba startów ligowych. Jagielski w drugiej części sezonu ze względu na odejście z zielonogórskiej „Gwardii” w spotkaniach krajowych nie występował. Z innych pięściarzy warto obserwować wychowanka wejherowskiego „Gryfu” Janusza Krampę, ale trzeba liczyć się z tym, że w zbliżającym się sezonie może on awansować o kategorię wyżej. Pozostali zawodnicy nie mogą jeszcze konkurować ze sklasyfikowanymi na czterech pierwszych miejscach.

1 HUBERT SKRZYPCZAK (1943) „Wybrzeże” Gdańsk
2 JÓZEF WITEK (1949) „Gwardia” Wrocław
3 ANDRZEJ JAGIELSKI (1949) „Gwardia” Zielona Góra
4 JANUSZ KRAMPA (1950) „Legia” Warszawa
5 MIECZYSŁAW MASSIER (1949) „Moto” Jelcz
6 JAN KOŚLAK (1948) „Stal” Stalowa Wola
7 ZENON OTREMBA (1948) „Górnik” Zagórze
8 JAN ANDRACHIEWICZ (1948) „Avia” Świdnik
9 RYSZARD TRYNKIEW1CZ (1943) „Brda” Bydgoszcz
10 STANISŁAW CHRZANOWSKI (1947) „Broń” Radom

WAGA KOGUCIA – JAN KOKOSZKA

W wadze koguciej nastąpiła po paroletniej supremacji Jana Gałązki zmiana na pozycji lidera. Pierwsze miejsce zdobył w bezdyskusyjny sposób mistrz kraju Jan Kokoszka, popierając ten sukces zwycięstwami w meczach międzypaństwowych. Gałązka nie zdołał nawet utrzymać drugiej pozycji. Osiągnięć sportowych w roku 1970 nie miał wielkich. Wygrał wprawdzie w Berlinie z wicemistrzem Europy Francuzem Cosentino, ale przegrywał w kraju, remisował też z teoretycznie słabszymi zawodnikami. Może się za to pochwalić zdaniem matury w technikum. To też pochwały godne osiągnięcie. Drugie miejsce przyznałem Władysławowi Morusiowi, ale i on nie ustrzegł się potknięć, do których zaliczę wysoką porażkę z młodziutkim Piotrem Sellinem. Sellina, wychowanka „Gryfu” z Wejherowa, za to zwycięstwo klasyfikuję dość wysoko, bo na szóstym miejscu. Czwarte daję zwycięzcy turnieju im. V. Prochazki — Romanowi Godfrydowi. mimo że w listopadzie i grudniu nie występował w ringu, rozpoczynając służbę wojskową. Można się spodziewać, że Gotfryd i Sellin w tegorocznym sezonie przypuszczą szturm na pozycje trzech pierwszych, bardziej rutynowanych rywali.

1 JAN KOKOSZKA (1947) „Stal” Rzeszów
2 WŁADYSŁAW MORUS (1949) „Turów” Turoszów
3 JAN GAŁĄZKA (1945) „Legia” Warszawa
4 ROMAN GOTFRYD (1951) „Stal” Stalowa Wola
5 JERZY WICHMAN (1945) „Gwardia” Warszawa
6 PIOTR SELLIN (1951) „Gwardia” Warszawa
7 HENRYK GRAJEWSKI (1942) „Wybrzeże” Gdańsk
8 JÓZEF KUDERSKI (1947) „Mazur” Ełk
9 LEON ZGODA (1942) „BBTS-Włókniarz” Bielsko
10 ANDRZEJ KĘDZIERSKI (1950) „Olimpia” Poznań

WAGA PIÓRKOWA – JAN PROCHOŃ

Byłem w kłopocie komu przyznać pierwszą pozycję w wadze piórkowej. Mistrzem Polski został wprawdzie Bogdan Radzikowski, ale poniósł on kilka porażek w lidze i nie miał sprawdzianów międzynarodowych. Jan Prochoń przegrał w finale opolskim z Radzikowskim, wygrał jednak dwa mecze międzypaństwowe, ale wykazał nierówną formę. Młody bokser z Bolesławca – Ryszard Tomczyk błysnął dwoma efektownymi zwycięstwami w Anglii, jednakże jego sukcesy odnoszone w drugorzędnych rozgrywkach krajowych nie mają wysokiej ceny. Po głębszym namyśle zdecydowałem się postawić :na pierwszym miejscu Prochonia, dając mu tę premię za zwycięstwa w meczach międzypaństwowych. Tomczyka umieściłem za nim, biorąc pod uwagę jego wygraną w Anglii z brązowym medalistą mistrzostw Europy w Bukareszcie – Pinerem. Z innych pięściarzy tej wagi warto obserwować Pawła Grudzińskiego, Jana Ryla (przejdzie najpewniej do wagi lekkiej) oraz Jerzego Habrykę.

1 JAN PROCHON (1948) „Widzew” Łódź
2 RYSZARD TOMCZYK (1950) „BKS” Bolesławiec
3 BOGDAN RADZIKOWSKI (1943) „Widzew” Łódź
4 RYSZARD ANDRUSZKIEWICZ (1942) „Polonia” Gdańsk
5 PAWEŁ GRUDZIŃSKI (1948) „Motor” Lublin
6 ZBIGNIEW WYPYCH (1949) „Wybrzeże” Gdańsk
7 JERZY HABRYKA (1951) „Górnik” Zagórze
8 JAN RYL (1950) „Górnik” Wesoła
9 ROMAN CZAPKO (1939) „Legia” Warszawa
10 RYSZARD BĘBEN (1949) „Błękitni” Kielce

WAGA LEKKA – JAN SZCZEPAŃSKI

W wadze lekkiej bezwarunkowo na pierwszym miejscu trzeba postawić mistrza Polski Jana Szczepańskiego. W kraju jest on bezkonkurencyjny, natomiast nie miał międzynarodowych startów. Drugie miejsce przyznaję Zbigniewowi Osztabowi, który w 1969 roku był klasyfikowany na piątej pozycji. Zasłużył solidnie na to miejsce, zdobywając tytuł wicemistrzowski Europy w Miskolcu i wygrywając wszystkie walki w II lidze. Kategoria lekka należy do najsłabszych, bowiem w perspektywie możemy tylko liczyć na postęp Osztaba i Heidera. Pozostali pięściarze wprawdzie w kraju odnoszą zwycięstwa, ale są bez szans w konkurencji międzynarodowej. W wadze lekkiej nie klasyfikuję reprezentanta Polski na mecz z Anglikami – Alfreda Cichowlasa. Ten 18-letni chłopiec jest wielce obiecującym zawodnikiem, ale stoczenie tylko czterech czy pięciu pojedynków wśród seniorów nie upoważnia jeszcze do klasyfikowania go wśród czołówki.

1 JAN SZCZEPAŃSKI (1939) „Legia” Warszawa
2 ZBIGNIEW OSZTAB (1950) „Stal” Rzeszów
3 JAN WADAS (1944) „Górnik” Wesoła
4 JAN ŻELEŹNIAK (1947) „Turów” Turoszów
5 MAREK KUDŁA (1946) „Błękitni” Kielce
6 JANUSZ GRZEGORZEWSKI (1945) „Gwardia” Łódź
7 HENRYK ZAJKOWSKI (1947) „Gwardia” Białystok
8 ZENON HEIDER (1950) „Zawisza” Bydgoszcz
9 JAN PACZKOWSKI (1940) „Górnik” Radlin
10 MARIAN WIĘCASZEK (1945) „Hutnik” Nowa Huta

WAGA LEKKOPÓŁŚREDNIA – JERZY KULEJ

Po raz nie wiem który, w wadze lekkopółśredniej przewodził Jerzy Kulej. W ubiegłym roku nie miał on ani w kraju, ani za granicą konkurentów. Pięściarza tego klasyfikuję po raz ostatni, bowiem na początku stycznia, zupełnie niespodziewanie zrezygnował on z dalszej kariery zawodniczej. Drugie miejsce przyznaję Jerzemu Dubiszowi. Jego talent pięściarski rozwija się prawidłowo i być może zawodnik ten po zejściu z tronu Kuleja uwierzy, że może zwyciężać najlepszych. Jak już wspomniałem, nie było podstaw do klasyfikowania Bogdana Jakubowskiego, ale jeśli bokser ten ustabilizuje się wreszcie w Poznaniu, może nawiązać rywalizację z Dubiszem. Przewodzący w 1969 roku bokserom wagi lekkiej Ryszard Petek, mimo że zdobył tytuł wicemistrza Polski w lekkopółśredniej, plasuje się teraz dopiero na trzecim miejscu tej wagi. I tak, wydaje mi się, jest to pozycja wysoka. Podczas turnieju w Berlinie Petek walczył fatalnie, w lidze też nie błyszczał. Przegrał na przykład w Wesołej z Bondkiem. Z pięściarzy trochę młodszych należałoby spróbować mocnego, odważnego fajtera z Zagórza Zbigniewa Kulę, chociaż nie jest to jeszcze bokser większego formatu.

1 JERZY KULEJ (1940) „Gwardia” Warszawa
2 JERZY DUBISZ (1948) „Gwardia” Warszawa
3 RYSZARD PETEK (1943) „Avia” Świdnik
4 ZBIGNIEW KULA (1948) „Górnik” Zagórze
5 GRZEGORZ BOHOSIEWICZ (1947) „Wisła” Kraków
6 JAN TKOCZ (1938) „Carbo” Gliwice
7 GERARD KRÓL (1939) „ŁTS” Gliwice
8 STANISŁAW BONDEK (1946) „Górnik” Wesoła
9 SEWERYN HAFFKA (1950) „Brda” Bydgoszcz
10 JERZY KOŁODZIEJCZYK (1945) „Stal” Stalowa Wola

WAGA PÓŁŚREDNIA – ZBIGNIEW ZAKRZEWSKI

W wadze półśredniej chętnie żadnemu z pięściarzy nie przyznałbym pierwszej lokaty. Nikt ze starszych, ani młodszych zawodników nie wykazywał równej formy. Zbigniew Zakrzewski miał wprawdzie parę ładnych występów, popartych szczęśliwym zresztą zdobyciem tytułu mistrza Polski, ale zbyt często przegrywał, tak w kraju jak i za granicą. Ma on jednak wielkie możliwości rozwojowe. W 1969 roku był klasyfikowany dopiero na siódmym miejscu. Z wielką przykrością, bo znam dobrze ambicję pięściarza, nie umieszczam na liście — po raz pierwszy zresztą — Sylwestra Kaczyńskiego. W Opolu przegrał on przed czasem z Zakrzewskim, uległ w towarzyskiej walce Kowalskiemu, w lidze też mu się nie wiodło. Fatalny to był dla niego sezon, przyniósł mu w sumie więcej porażek niż zwycięstw. W zeszłym roku Kaczyński był jeszcze najlepszy w kraju. No cóż, na każdego sportowca przychodzi dzień rozstania się z umiłowaną dyscypliną. Namawiam więc Kaczyńskiego, aby już spasował. Niezłe rezultaty, w ubiegłym roku uzyskali Alfons Stawski i Krzysztof Rynkiewicz. Nie są to młodzi pięściarze, ale jeszcze nie jednemu zaleją sadła za skórę. Wiele spodziewam się po tegorocznych występach dwóch młodych zawodników — Józefa Krzywosza i Jerzego Sobczaka. Pierwszy reprezentuje boks techniczny, można rzec chytry, drugi kolosalną siłę i dynamikę. Z pięściarzy z perspektywami rozwojowymi, którzy jeszcze nie zmieścili się w dziesiątce najlepszych, trzeba wymienić Ryszarda Sobańskiego z „Pogoni” Szczecin. Na czwartej pozycji znalazł się mistrz olimpijski z Tokio Marian Kasprzyk. W zasadzie pozycję tę zawdzięcza tylko dobremu przygotowaniu do mistrzostw Polski w Opolu, gdzie doszedł do finału. W lidze był słaby lub nawet bardzo słaby. Przegrał na przykład przed czasem z bokserem „Avii” Kowalskim.

1 ZBIGNIEW ZAKRZEWSKI (1949) „Wybrzeże” Gdańsk
2 KRZYSZTOF RYNKIEWICZ (1945) „Gwardia” Łódź
3 ALFONS STAWSKI (1945) „Błękitni” Kielce
4 MARIAN KASPRZYK (1939) „Górnik” Wesoła
5 JÓZEF KRZYWOSZ (1951) „Mazur” Ełk
6 JERZY SOBCZAK (1950) „Legia” Warszawa
7 ZDZISŁAW FILIPIAK (1947) „Widzew” Łódź
8 JERZY HORNUNG (1944) „Gwardia” Wrocław
9 LESZEK ŻELEŹNIAK (1945) „Turów” Turoszów
10 WALDEMAR KOWALSKI (1940) „Avia” Świdnik

WAGA LEKKOŚREDNIA – WIESŁAW RUDKOWSKI

Pozycja Wiesława Rudkowskiego w kategorii lekkośredniej jest tak pewna jak Jerzego Kuleją w lekkopółśredniej. Jedynym pięściarzem, który mógłby nawiązać w kraju walkę z bokserem „Legii” jest Witold Stachurski. Tan jednak o wiele częściej występuje w wadze średniej, gdzie ma większe szanse i nie tak groźnego rywala. Rudkowski w krajowych zmaganiach walczył „bez pudła”, potknął się tylko raz na meczu z NRF w walce ze znanym w Europie Kottyschem. Niestety, żaden z zawodników tej kategorii nie dorasta do klasy mistrza Polski. Być może w niedługim czasie na drugie miejsce wybije się wychowanek stalowowolskiej „Stali” Eugeniusz Kowalczyk. Wygrał on na swoim ringu ze Stachurskim, ale stało się to w dniach, kiedy kielczanin był bez formy. Na podkreślenie zasługuje w tej wadze wysoka pozycja zupełnie nieznanego w 1969 roku Bogusława Ryczka z „BBTS”, który wygrał większość swoich walk ligowych. Słabiutko prezentowali się natomiast Władysław Skowroński i Zdzisław Adamczyk, z którymi jeszcze dwa lata temu wiązano spore nadzieje.

1 WIESŁAW RUDKOWSKI (1946) „Legia” Warszawa
2 LESZEK CIUKA (1945) „Błękitni” Kielce
3 TADEUSZ TRAŻEWSKI (1946) „Gwardia” Wrocław
4 EUGENIUSZ KOWALCZYK (1951) „Stal” Stalowa Wola
5 STANISŁAW KALFAS (1950) „Turów” Turoszów
6 BOGUSŁAW RYCZEK (1949) „BBTS-Włókniarz” Bielsko
7 RYSZARD KOZBER (1944) „Brda” Bydgoszcz
8 WŁADYSŁAW SKOWROŃSKI (1947) „Olimpia” Poznań
9 JERZY MANIA (1950) „Wybrzeże” Gdańsk
10 ZDZISŁAW ADAMCZYK (1947) „Start” Elblqg

WAGA ŚREDNIA – WITOLD STACHURSKI

Witolda Stachurskiego umieszczam na pierwszym miejscu, dając mu przewagę na Edmundem Heblem, którego pokonał w finale mistrzostw Polski w Opolu. Stachurski po stronie zysków ma jeszcze wygranie dwóch turniejów w wadze lekkośredniej — w Holandii i Rumunii. Hebel, obok tytułu wicemistrza kraju, zdobył pierwsze miejsce w turnieju w Rumunii, przegrał jednak w meczu z NRF. Pod koniec roku pauzował ze względu na kontuzję, w lidze zaś nie błyszczał. Parę następnych pozycji zajmują pięściarze średniego pokolenia na czele z Czesławem Ptakiem. W końcowej części listy umieszczam młodych — Mieczysława Krawczyka, Ryszarda Sitkowskiego i Piotra Stańka. Odkryciem roku ubiegłego był Krawczyk. Korzystnie wypadł w Turnieju Przyjaźni, zdobywając w Bułgarii brązowy medal. Ten młody zawodnik, o ile będzie dobrze szkolony, może już w tym roku awansować do ścisłej czołówki krajowej. Z pięściarzy, którzy nie zmieścili się na liście tej wagi chciałbym wyróżnić Andrzeja Jałowieckiego, który swoją karierę zaczął na Śląsku, teraz zaś walczy w „Legii”. Jeśli będzie boksował spokojniej, nie będzie usiłował natychmiast oddawać ciosu za cios, może szybko awansować do pierwszej piątki.

1 WITOLD STACHURSKI (1947) „Błękitni” Kielce
2 EDMUND HEBEL (1948) „Wybrzeże” Gdańsk
3 CZESŁAW PTAK (1942) „Turów” Turoszów
4 EDWARD SKOCZEWSKI (1944) „Broń” Radom
5 ZYGMUNT BIENIUK (1946) „Start” Elblqg
6 ZBIGNIEW STASIEŁOW1CZ (1946) „Gwardia” Z. Góra
7 MIECZYSŁAW KRAWCZYK (1951) „Bałtyk” Koszalin
8 RYSZARD SITKOWSK1 (1948) „Avia” Świdnik
9 PIOTR STANIEK (1949) „Górnik” Wesoła
10 TADEUSZ KICKA (1947) „BBTS-Włókniarz” Bielsko

WAGA PÓŁCIĘŻKA – STANISŁAW DRAGAN

Po rocznej przerwie na czoło kategorii półciężkiej powrócił Stanisław Dragan. W dobrym stylu zdobył mistrza kraju, wygrał też parę trudnych walk z zagranicznymi przeciwnikami. Za nim stawiam Janusza Gortata, który w poprzednim sezonie walczył jeszcze w wadze średniej. Stracił trochę dystansu Jan Fabich, który sporo czasu poświęcił nauce, i dlatego niezbyt często widzieliśmy go w poważnych imprezach. Należy jednak podkreślić, że Fabich wygrał silnie obsadzony międzynarodowy turniej w Holandii. Trzeba pochwalić trzech pięściarzy młodego pokolenia – Władysława Piecha, Józefa Pietrzaka i Krzysztofa Kotlarskiego. Ktoś zdziwi się może, iż prawie 24-letniego Piechę zaliczam do młodych, ale czynię to z pełną świadomością. Bokser ten, który swego czasu świetnie zapowiadał się jako junior, na dwa lata wziął rozbrat z boksem, potem jednak powrócił na ring i potrafił wejść do półfinału mistrzostw Polski. Uważam go za młodego, bo ma niewiele walk w swoim rejestrze. Pietrzak wygrywał nieustannie w lidze, a Kotlarski poza krajowymi startami wykazał wiele talentu podczas turniejów międzynarodowych. Nie odniósł w nich sukcesów, bowiem pechowo doznawał kontuzji łuku brwiowego. Warto przyglądać się każdemu startowi tego boksera.

1 STANISŁAW DRAGAN (1941) „Hutnik” Nowa Huta
2 JANUSZ GORTAT (1948) „Legia” Warszawa
3 JAN FABICH (1942) „Wybrzeże” Gdańsk
4 WŁADYSŁAW PIECH (1947) „Widzew” Łódź
5 JÓZEF PIETRZAK (1950) „Gwardia” Wrocław
6 KRZYSZTOF KOTLARSKI (1950) „Górnik” Wesoła
7 ANDRZEJ LEWANDOWSKI (1944) „Stal” Stalowa Wola
8 LUCJAN KREPS (1946) „Turów” Turoszów
9 TADEUSZ WAJGELT (1946) „Sokół” Piła
10 MACIEJ CZYŻEWSKI (1947) „Broń” Radom

WAGA CIĘŻKA – LUCJAN TRELA

W wadze ciężkiej mocna jest pozycja Lucjana Treli. Zdobył on tytuł mistrza kraju, wygrał dwa mecze międzypaństwowe. Zwyciężył też Ludwika Denderysa. któremu przyznaję drugie miejsce. Żadnych objawień w tej kategorii nie było, stąd właściwie cała lista dziesięciu jest zwykłym zestawieniem nazwisk starszych już wiekiem zawodników.

1 LUCJAN TRELA (1942) „Stal” Stalowa Wola
2 LUDWIK DENDERYS (1944) „Gwardia” Wrocław
3 RYSZARD WALICKI (1940) „Górnik” Wesoła
4 TADEUSZ KUBACKI (1940) „Gwardia” Łódź
5 TADEUSZ BRANICKI (1939) „Legia” Warszawa
6 JERZY SKOCZEK (1946) „Turów” Turoszów
7 MIECZYSŁAW MROWIEĆ (1944) „Hutnik” Nowa Huta
8 EUGENIUSZ JANKOWIAK (1947) „Olimpia” Poznań
9 WŁADYSŁAW FIEDORCZUK (1948) „Gwardia” Białystok
10 ZBIGNIEW GUGNIEWICZ (1936) „Polonia” Gdańsk

Kończąc ten przegląd w poszczególnych kategoriach, chciałbym zwrócić uwagę Czytelników na wiek sklasyfikowanych pięściarzy, podany w nawiasach obok nazwiska. Na liście najlepszych w roku 1970 znalazło się wielu zawodników urodzonych w latach 1950 i 1951, a więc jeszcze niedawnych juniorów, którzy ostrym szturmem wdarli się na wysokie nawet pozycje. To jest objaw bardzo chyba pocieszający. Może właśnie z tej dużej grupy młodzieży wyrosną w okresie najbliższych dwóch sezonów godni następcy naszych dawnych sławnych pięściarzy, zdobywców medali na mistrzostwach Europy i turniejach olimpijskich.

Opracował: Lucjan Olszewski (BOKS, nr 2, 1971)

Rok 1969 obfitował w ciekawe imprezy międzynarodowe, które mają przecież zwykle poważny wpływ na ostateczny układ tabel. Bogaty kalendarz, jak się okazało, nie był jednak pomocny w ułożeniu możliwie najbardziej sprawiedliwej klasyfikacji. Nie wszyscy bowiem czołowi zawodnicy mieli możność brania udziału w tych imprezach. Myślę tutaj szczególnie o mistrzostwach Europy w Bukareszcie, dokąd wysłaliśmy dość dziwnie zestawiony zespół. Jak się można łatwo przekonać, nie wszyscy nasi reprezentanci startujący w tej najpoważniejszej imprezie znaleźli się na pierwszych, czy drugich miejscach w niniejszej klasyfikacji. Jest to wynik ich nie najlepszej postawy na bukareszteńskim ringu.

Podobnie jak w latach ubiegłych, swojej klasyfikacji nie opierałem na teoretycznych rozważaniach czy jeden pięściarz jest lepszy od drugiego, lecz na konkretnym porównaniu faktycznych osiągnięć ringowych, a dopiero przy mniej więcej równym bilansie, brałem pod uwagę umiejętności pięściarskie, względnie wyniki bezpośrednich pojedynków. Gdy przeglądałem wszystkie protokoły z walk mistrzowskich w i i II lidze, rzuciły mi się w oczy stosowane częściej aniżeli w poprzednich latach, skoki po różnych kategoriach. Na przykład Artur Olech. W mistrzostwach Europy walczył w muszej, ale w lidze najczęściej występował w koguciej, raz nawet w piórkowej! „Wizyty” te oczywiście nie pomagały w zestawieniu najsprawiedliwszej listy, przeciwnie zaciemniały obraz. Klasyfikując najlepszych polskich bokserów za ich osiągnięcia w 1969 r. brałem przede wszystkim pod uwagę:

1) mistrzostwa Europy w Bukareszcie;
2) mistrzostwa Polski w Mielcu;
3) spotkania międzypaństwowe z ZSRR i Włochami (drużyny młodzieżowe) oraz Szwecją;
4) Spartakiadę Armii Zaprzyjaźnionych i turniej pięściarzy zrzeszonych w klubach milicyjnych;
5) kilka turniejów międzynarodowych (Turniej Nadziei Olimpijskich, imprezy w Berlinie, Budapeszcie, Austrii itp.);
6) spotkania mistrzowskie w I i II lidze.

Kiedy ogłaszaliśmy listę najlepszych pięściarzy za rok 1968, zwracaliśmy uwagę na wielki szturm zawodników młodego pokolenia. Byliśmy wówczas przekonani, że młodzież zachęcona pierwszymi sukcesami, mocniej naciskać będzie na pozycje starszych kolegów. Niestety, zbyt mało znalazło się teraz nazwisk bokserów z roczników 1949 i 1950, a więc 19—20-latków. Potwierdzeniem słabej ich umiejętności był też niedawny Turniej Nadziei Olimpijskich w Łodzi, o którym piszemy w innym miejscu. Przejdźmy do omówienia sytuacji w poszczególnych kategoriach.

WAGA PAPIEROWA – ROMAN ROŻEK
Pozycja Rożka w wadze papierowej jest bardzo mocna. Zdobył mistrzostwo Polski, wywalczył brązowy medal w Bukareszcie, startując w wadze muszej wygrywał z większością przeciwników w lidze, wreszcie w bezpośrednim pojedynku zdecydowanie pokonał swego najgroźniejszego rywala Błażyńskiego. Błażyńskiego klasyfikuję na drugim miejscu. Jego sukces w TNO i zwycięstwa w innych imprezach, osłabia trochę finałowa przegrana przez ko. z Rumunem Mihai’em w Berlinie. Nie klasyfikuję 18-letniego Piotra Sellina, najlepszego boksera Spartakiady Młodzieżowej, bowiem nie stoczył w zeszłym roku ani jednej walki wśród seniorów. Wydaje mi się jednak, że nie byłby bez szans w pojedynkach z pięściarzami drugiej połowy listy klasyfikacyjnej. W każdym razie warto uważnie obserwować dalszy rozwój kariery Sellina. W sumie, waga dobra z perspektywami na dziś i na jutro.

1 ROMAN ROŻEK (1942) Turów
2 LESZEK BŁAŻYŃSK1 (1949) BBTS
3 ANDRZEJ JAGIELSKI (1949) Gwardia Zielona Góra
4 ZYGMUNT KAPUŚCIK (1947) Motor Lublin
5 MARIAN TRELIŃSKI (1941) Błękitni Kielce
6 ZENON OTREMBA (1948) Górnik Zabrze
7 ROMAN GAWŁOWSKI (1948) Hutnik N. Huta
8 STANISŁAW RÓŻYCKI (1942) Stal Mielec
9 JAN TOCZEK (1948) Rokita Brzeg Dolny
10 TADEUSZ FIESKE (1948) Olimpia Poznań

WAGA MUSZA – ARTUR OLECH
Pierwszą pozycję Artura Olecha w kategorii muszej gruntuje prawie wyłącznie brązowy medal zdobyty w Bukareszcie. Inna sprawa, że wrocławianin wygrał niemalże wszystkie walki w lidze, obojętnie w jakiej kategorii startował. Mistrz Polski z Mielca, Wichman plasuje się tuż za nim. I on często występował w wyższej kategorii. Długo zastanawiałem się w jakiej kolejności ustawić Skrzypczaka i Machlańskiego. Co ocenić wyżej: wicemistrzostwo kraju i wyniki ligowe Skrzypczaka, czy parę sukcesów międzynarodowych Machlańskiego. Postawiłem na młodość, tym bardziej że b. mistrz Europy nie odniósł sukcesu w turnieju pięściarzy z klubów milicyjnych i nie ma już ambicji występowania w reprezentacji. Waga musza jest również dość mocno obsadzona. Zabrakło mi miejsca dla paru ciekawych pięściarzy młodszego pokolenia. Na liście tej wagi zaszły w porównaniu z ubiegłą naszą klasyfikacją poważne zmiany. Brak jest np. Zbigniewa Olecha, który niczym się nie wyróżniał, natomiast na wysoką 5 pozycję wydostał się Józef Witek. O trzy miejsca spadł na liście poznaniak Kurcz, bokser, który w sezonie 1968 rokował duże nadzieje.

1 ARTUR OLECH (1940) Gwardia Wrocław
2 JERZY WICHMAN (1945) Gwardia Warszawa
3 KRZYSZTOF MACHLAŃSK1 (1949) Prosną Kalisz
4 HUBERT SKRZYPCZAK (1943) GKS Wybrzeże
5 JÓZEF WITEK (1948) Gwardia Wrocław
6 EDWARD CICHACKI (1943) Gwardia Łódź
7 STANISŁAW KURCZ (1948) Olimpia Poznań
8 JERZY GOJ (1945) TSB Bytom
9 ROMAN BRATKOWSKI (1948) Burza Wrocław
10 JANUSZ BERGIUS (1948) Zawisza Bydgoszcz

WAGA KOGUCIA – JAN GAŁĄZKA
Chyba największy dylemat klasyfikacji stanowiła waga kogucia. Mistrzem Polski został niespodziewanie Kardas z Łodzi, ale nie brał udziału w żadnym poważniejszym turnieju międzynarodowym. W Bukareszcie startował Andruszkiewicz, który w Mielcu walczył (i przegrał) w piórkowej. Kokoszka wygrywał wprawdzie w rozgrywkach o wejście do II ligi, ale dostał ko. od Kardasa. Jego pozycję podwyższają zwycięstwa w meczach międzypaństwowych. Wreszcie Gałązka. W mistrzostwach Polski ze względu na naukę nie startował. Wygrał jednak trzy turnieje: Spartakiadę Armii Zaprzyjaźnionych, imprezy w Budapeszcie i w Austrii. W lidze przegrał jednak z Krukiem i A. Olechem. Klasyfikuję Gałązkę na pierwszej pozycji nie bez wahania. Zwracam uwagę na rozwijający się talent Romana Gotfryda ze Stalowej Woli, choć nie znalazł się on na naszej liście (przewodzi juniorom wagi koguciej). Wygrał on zdecydowanie Spartakiadę Młodzieży, odniósł dwa zwycięstwa (na 3 starty) w I lidze. Nową postacią wagi koguciej jest bydgoszczanin Januszewski. Nikt o nim przed mistrzostwami Polski nie słyszał, teraz zajmuje dobrą 6 lokatę. Kuderski pierwszą część sezonu walczył w Legii, drugą w Mazurze. Nie miał jednak błyskotliwych walk, ani międzynarodowych sprawdzianów. Stąd o wiele niższe miejsce aniżeli to, które zajmował w klasyfikacji za rok 1968. Sumując, aktualnie nie widzę w tej kategorii boksera klasy międzynarodowej, chyba że zadomowi się w niej Machlański lub Gałązka po zdaniu matury zabierze się solidnie do pracy.

1 JAN GAŁĄZKA (1945) Legia
2 JANISŁAW KARDAS (1943) Gwardia Łódź
3 RYSZARD ANDRUSZKIEWICZ (1941) Polonia Gd.
4 JAN KOKOSZKA (1948) Stal Rzeszów
5 WŁADYSŁAW MORUS (1949) Turów
6 ROMAN JANUSZEWSKI (1948) Zawisza Bydgoszcz
7 LEON ZGODA (1942) BBTS
8 HENRYK GRAJEWSKI (1942) GKS Wybrzeże
9 STANISŁAW DZIENIS (1937) ŁTS Gliwice
10 JÓZEF KUDERSKI (1947) Mazur Ełk

WAGA PIÓRKOWA – JAN PROCHOŃ
Waga, w której mieliśmy kiedyś wybitnych pięściarzy, że wspomnę tylko Krużę, Adamskiego, Gutmana, Bendiga, jest w rozsypce. Wątpię, by któregoś (nawet z młodszych) z klasyfikowanych „piórkowców” stać było na powtórzenie sukcesów starszych kolegów. Prochoń, swoją minimalną przewagę nad pozostałymi zdobył tytułem mistrza Polski. Trenerzy obiecują sobie wiele po Heiderze z Bydgoszczy. Rzeczywiście ma on sporo talentu, ale jednocześnie wiele braków w walce defensywnej. Poważne przesunięcia jakie nastąpiły w tej wadze, niestety nie wpłynęły na poprawę sytuacji. Z mniej znanych zawodników dobre pozycje zajmują Gołąb i Fura. Bokserzy rutynowani nie popisywali się natomiast wzlotami formy.

1 JAN PROCHOŃ (1947) Widzew Łódź
2 JAN WADAS (1944) Górnik Wesoła
3 TADEUSZ KRUK (1947) Gwardia Łódź
4 MARIAN GOŁĄB (1944) GKS Katowice
5 BOGDAN RADZIKOWSKI (1943) Widzew Łódź
6 ROMAN CZAPKO (1939) Legia
7 EDWARD FURA (1949) Turów
8 JÓZEF ŻURAKOWSKI (1941) Hutnik Nowa Huta
9 ZENON HEIDER (1949) Zawisza Bydgoszcz
10 EDWARD GUMOWSKI (1943) Polonia Gdańsk

WAGA LEKKA – RYSZARD PETEK
Miałem kłopot w jakiej wadze sklasyfikować Ryszarda Petka. W kraju walczył w lekkopółśredniej, w Bukareszcie występował w lekkiej. Zdobył tam brązowy medal, a zasłużył z pewnością na srebrny. Niech więc i na naszej liście figuruje jako „lekki”, choć już chyba nigdy do tej kategorii nie powróci. Mocną pozycję ma Włodzimierz Caruk, chociaż przegrał w Mielcu ze starym wygą Szczepańskim. Był jednak jednym z naszych jaśniejszych punktów w meczach o Puchar Europy i Turnieju Nadziei Olimpijskich. Caruk podobno w najbliższym czasie ma zasilić barwy warszawskiej Gwardii, można mieć więc nadzieję, że Tadeusz Walasek podciągnie go technicznie. Jeśli to nastąpi, Caruk przy wrodzonej bitności, ambicji i sile, może w przyszłości wyjść na pozycję lidera.
Na liście znalazło się kilku młodych pięściarzy — Jan Żeleźniak, Osztab, Kowalewski. Ich rywalizacja z Carukiem może ożywić tę kategorię, w której mieliśmy ongiś Paździora i Grudnia. Z wagi tej ubyli na zawsze Grudzień, Dąsał i Drucis, bowiem skończyli kariery zawodnicze. Kiedrowski natomiast, pełniąc obowiązki służbowe stracił swe życie. Dość mizernie boksował w ubiegłym sezonie Grzegorzewski, który jeszcze rok temu był klasyfikowany na drugim miejscu.

1 RYSZARD PETEK (1943) Avia Świdnik
2 WŁODZIMIERZ CARUK (1949) Prosną Kalisz
3 JAN SZCZEPAŃSKI (1939) Legia
4 JAN ŻELEŹNIAK (1947) Turów
5 ZBIGNIEW OSZTAB (1949) Stal Rzeszów
6 MARIAN WIĘCASZEK (1945) Wisła Kraków
7 JANUSZ GRZEGORZEWSKI (1945) Gwardia Łódź
8 RYSZARD MARCINIAK (1947) Olimpia Poznań
9 HENRYK KOWALEWSKI (1949) GKS Wybrzeże
10 ZBIGNIEW RĘKAWEK (1938) Gwardia Warszawa

WAGA LEKKOPÓŁŚREDNIA – JERZY KULEJ
Jeszcze raz na pierwszym miejscu Jerzy Kulej. To nie jest pozycja na kredyt, mimo braku sprawdzianów międzynarodowych. Wystarczającym dowodem klasy Kuleją powinien być łatwo zdobyty tytuł mistrza Polski oraz wszystkie zwycięstwa w I lidze, zarówno w wadze lekkopółśredniej, jak i półśredniej. Tuż za mistrzem olimpijskim umieściłem trzech młodych rywali. Każdego z nich już w tej chwili stać chyba na duże osiągnięcia. Prymat daję Jakubowskiemu, mimo braku startów krajowych. Zdobył przecież brązowy medal w Bukareszcie. Tuż za nim jest Jerzy Dubisz. W roku 1969 wygrał turniej w Ułan-Bator, zwyciężał w lidze i w meczach międzypaństwowych. Rynkiewicz, mimo pracy dyplomowej w Wojskowej Akademii Medycznej, znalazł czas, by zdobyć srebrny medal w turnieju pięściarzy klubów milicyjnych oraz dobrze prezentować się w lidze. Dopiero za nimi klasyfikuję rutynowanego boksera z Turowa, brata Jana Żeleźniaka, Leszka. Nie możemy narzekać na tę wagę. Kulej jeszcze nie składa broni. Jakubowski i Dubisz stale rozwijają swoje umiejętności w związku z czym awansowali poważnie na liście klasyfikacyjnej.

1 JERZY KULEJ (1940) Gwardia Warszawa
2 BOGDAN JAKUBOWSKI (1948) Avia Śwjdnik
3 JERZY DUBISZ (1947) Gwardia Warszawa
4 KRZYSZTOF RYNKIEWICZ (1945) Gwardia Łódź
5 LESZEK ŻELEŹNIAK (1945) Turów
6 MARIAN TUSZNIO (1942) Błękitni Kielce
7 JAN TKOCZ (1938) Carbo Gliwice
8 RYSZARD RYBSKl (1939) Zawisza Bydgoszcz
9 ANDRZEJ SOSNOWSKI (1942) Gwardia Zielona Góra
10 MARIAN PUZIO (1948) Burza Wrocław

WAGA PÓŁŚREDNIA – SYLWESTER KACZYŃSKI
W wadze półśredniej sytuacja jest gorsza. Mamy uznanie dla wytrwałości i stale dobrej dyspozycji jednego z najbardziej ambitnych polskich bokserów, Sylwestra Kaczyńskiego, ale trzeba się martwić, że za jego plecami nie widać żadnego pięściarza z medalowymi perspektywami. Nie jest nim przecież Marian Kasprzyk, chociaż wygrał parę walk z zagranicznymi rywalami (w meczach Śląska) oraz zwyciężał ligowych rywali. Zdzisław Filipiak niestety nie poszerzył swojej bokserskiej wiedzy, zatrzymał się w rozwoju i nie można na niego liczyć. Ta sama opinia tyczy Zbigniewa Zakrzewskiego.

1 SYLWESTER KACZYŃSKI (1939) Legia
2 MARIAN KASPRZYK (1939) BBTS
3 ZDZISŁAW FILIPIAK (1947) Widzew
4 ALFONS STAWSKI (1945) Górnik Radlin
5 WIESŁAW FĄFARA (1940) Wisła Kraków
6 ZENON FURTAK (1940) Turów
7 ZBIGNIEW ZAKRZEWSKI (1949) GKS Wybrzeże
8 STANISŁAW SZADO (1942) Stal Stalowa Wola
9 JERZY HORNUNG (1944) Gwardia Wrocław
10 JAN KACZOROWSKI (1946) Górnik Jasmos

WAGA LEKKOŚREDNIA – WIESŁAW RUDKOWSKI
W kategorii tej nie zmieniam układu prowadzącej trójki pięściarzy. Jestem przekonany, że jest on prawidłowy, dość wiernie odzwierciedlający umiejętności. Wiesław Rudkowski skończył sezon bez porażki. Zdobył tytuł mistrza Polski, był jednym z najwybitniejszych pięściarzy turnieju w Mielcu i choć druga połowa roku przeszła mu na chorobie, zachował zdobyci Kielczanin zapracował solidnie na swoją pozycję w klasyfikacji wygraniem międzynarodowego turnieju w Berlinie i zwycięstwem nad wicemistrzem olimpijskim Kubańczykiem Garbey’em. Wygrywał też w lidze oraz reprezentacji Polski. Jedynym potknięciem Stachurskiego była remisowa walka z Ptakiem w średniej. Nie startował on w mistrzostwach Polski w Mielcu i Europy w Bukareszcie, gdzie miał teoretyczne szanse zdobycia punktów potrzebnych do wyprzedzenia rywala. Szyki tej dwójce, teoretycznie biorąc, ma szanse pomieszać najsilniejszy fizycznie bokser polski, Edmund Montewski. Trudno z nim wytrzymać pełny czas walki. Przekonał się o tym Kaczmarek w meczu Wojsko — Gwardia, kiedy został znokautowany właściwie jednym ciosem. Montewski przeniósł się chyba na stałe do lekkośredniej, wskazują na to starty ligowe. Biorąc pod uwagę umiejętności, jest on oczywiście słabszym bokserem niż prowadząca dwójka. Zwracam uwagę na pozycję Henryka Dampca. Przez wiele lat walczył on w wadze średniej. W ostatnim sezonie, kiedy na stałe wszedł do drużyny Hebel, Dampc przeniósł się do lekkośredniej i wiele walk wygrał. Inna sprawa, że pięściarz ten ma podobno wkrótce wycofać się z ringu.

1 WIESŁAW RUDKOWSKI (1946) Legia
2 WITOLD STACHURSKI (1947) Błękitni Kielce
3 STEFAN SKAŁKA (1942) Hutnik N. Huta
4 EDMUND MONTEWSKI (1948) Gwardia Warszawa
5 ANDRZEJ SIODŁA (1942) ŁTS Gliwice
6 LUDWIK KACZMAREK (1946) Zawisza
7 RYSZARD DZIOPA (1948) Turów
8 WŁADYSŁAW SKOWROŃSKI (1947) Olimpia Poznań
9 HENRYK DAMPC (1935) GKS Wybrzeże
10 ZBIGNIEW KALIŃSKI (1941) Górnik Zagórze

WAGA ŚREDNIA – EDMUND HEBEL
W kategorii średniej pozycja Edmunda Hebla jest mocna, mimo że ze względu na rozpoczęcie służby wojskowej nie brał udziału w mistrzostwach Europy. Wygrał jednak turniej pięściarzy z klubów milicyjnych, pokonał bardzo groźnego Riskijewa, zwyciężał w lidze, wreszcie w dobrym stylu zdobył tytuł mistrza Polski. Jego najgroźniejszym rywalem był w roku 1969 Janusz Gortat, pięściarz tak zdolny, jak i nieobliczalny. Doznał on paru przykrych porażek, ale zapisał na swoim koncie również znaczne sukcesy, do których zaliczam tytuł wicemistrza Polski i wygranie turnieju w Austrii. Trzeba się liczyć z tym, że Gortat przejdzie w niedługim czasie na stałe do wagi półciężkiej. Zdzisław Adamczyk, który był rewelacją sprzed dwóch lat, poza wygranymi w II lidze, niczym się nie popisywał. Inne pozycje zajmują pięściarze starszego pokolenia ze Słowakiewiczem na czele, choć w trochę innej kolejności. Dość wysoko klasyfikuję Skoczewskiego, pięściarza, który miał wyjątkowo dobry sezon i mniej znanego Stasiełowicza z Zielonej Góry.

1 EDMUND HEBEL (1943) GKS Wybrzeże
2 JANUSZ GORTAT (1948) Legia
3 CZESŁAW PTAK (1942) Turów
4 LUCJAN SŁOWAKIEWICZ (1936) Hutnik N. Huta
5 KAZIMIERZ GAWLAS (1940) Stal Stalowa Wola
6 EDWARD SKOCZEWSKI (1944) Broń Radom
7 ZDZISŁAW ADAMCZYK (1947) Start Elbląg
8 TADEUSZ TRAŻEWSKI (1946) Gwardia Wrocław
9 ZBIGNIEW STASIEŁOWICZ (1946) Gwardia Ziel. Góra
10 JANUSZ MOZOLEWSKI (1942) Gwardia Białystok

WAGA PÓŁCIĘŻKA – JAN FABICH
W wadze półciężkiej nastąpiła zmiana warty w tym sensie, że czołowi od paru lat zawodnicy pozamieniali się miejscami. Najbardziej skorzystali na tym Jan Fabich, Zaborowski i Kreps. Pierwszy rozprawił się z rywalami podczas mistrzostw Polski i spotkań ligowych, drugi natomiast wygrał z Draganem, odniósł parę efektownych zwycięstw ligowych. Brązowy medalista z Meksyku — Dragan — miał niestety bardzo przeciętny sezon. Kreps swoją wysoką pozycję zdobył dzięki dobrej postawie w Bukareszcie i za zwycięstwa ligowe. Z nowych twarzy właściwie mamy w tej kategorii tylko bielszczanina Pigonia. To silny chłopak, ale jeszcze musi się wiele uczyć, by nawiązać walkę z czterema pierwszymi na liście.

1 JAN FABICH (1942) GKS Wybrzeże
2 TADEUSZ ZABOROWSKI (1943) Sokół Piła
3 LUCJAN KREPS (1946) Turów

4 STANISŁAW DRAGAN (1941) Hutnik N. Huta
5 HUBERT KUCZNIERZ (1939) Carbo Gliwice
6 MARIAN WYPYCH (1945) Olimpia Poznań
7 ANDRZEJ LEWANDOWSKI (1944) Stal Stalowa Wola
8 MIECZYSŁAW WÓŁKIEWICZ (1948) Legia
9 GRZEGORZ PIGOŃ (1949) BBTS
10 TADEUSZ WĄTROBA (1941) Błękitni Kielce

WAGA CIĘŻKA – LUDWIK DENDERYS
Denderys dzięki zdobyciu brązowego medalu w Bukareszcie i tytułu mistrza Polski znalazł się na pierwszej pozycji w wadze ciężkiej. Pozycji tej nie osłabiają porażki w spotkaniach z zagranicznymi rywalami. Trela w roku 1969 nie błyszczał. Ze swojego czwartego miejsca na liście powinien być zadowolony. Nowym pięściarzem wśród przedstawicieli wagi ciężkiej jest Wajgelt z Piły. W poprzedniej naszej klasyfikacji zajmował trzecie miejsce w kategorii półciężkiej, natomiast w roku 1969 walczył w spotkaniach ligowych wyłącznie w ciężkiej. W tej go więc klasyfikuję, Jankowiak osiadł na laurach i niczego nie dokonał, stąd jego niska klasyfikacja. Podobnie jest ze Skoczkiem. Bokser ten przeniósł się z warszawskiej Polonii do Turowa, w którego barwach stoczył dopiero jedną walkę. Nawet jednak w II lidze nie wygrał wszystkich swoich pojedynków. W ubiegłej klasyfikacji zajmował bardzo wysoką czwartą pozycję. Zniknęli natomiast z listy Kaźmierczak z Legii i Biskupski z Brdy.

1 LUDWIK DENDERYS (1944) Gwardia Wrocław
2 TADEUSZ KUBACKI (1940) Gwardia Łódź
3 ZBIGNIEW GUGNIEWICZ (1936) Polonia Gdańsk
4 LUCJAN TRELA (1942) Stal Stalowa Woia
5 TADEUSZ WAJGELT (1945) Sokół Pila
6 TADEUSZ BRANICKI (1939) Legia
7 JERZY SKOCZEK (1946) Turów
8 WIESŁAW GÓRECKI (1938) Stal Mielec
9 RYSZARD WALICKI (1940) Górnik Wesoła
10 EUGENIUSZ JANKOWIAK (1947) Olimpia Poznań

Opracował Lucjan Olszewski (BOKS, nr 2, 1970)