W zawodowym boksie często mamy do czynienia z następującym pozornym paradoksem. Idący od zwycięstwa do zwycięstwa bokser ma wielkie problemy ze znalezieniem odpowiadającego mu klasą rywala (zwłaszcza, jeżeli nie ma za sobą silnego promotora). Wystarczy jednak, że poniesie jedną lub dwie porażki w ringu i nagle pojawia się przed nim mnóstwo atrakcyjnych ofert. Dlatego, że zaczęto go postrzegać nie jako groźnego konkurenta do kasy i zaszczytów, ale jako potencjalną ofiarę, którą można wykorzystać do realizacji swoich celów. Coś takiego przydarzyło się właśnie naszemu Przemkowi Majewskiemu.

Przyznam, że z wielką sympatią śledziłem poczynania Przemka na amerykańskim ringu, które z góry wydawały się skazane na porażkę. Już na starcie był mocno spóźniony, zaczynając profesjonalną karierę pięściarską w wieku prawie 27 lat. Mozolnie i z uporem budował swą pozycję, walcząc na głębokim undercardzie za mniejsze pieniądze, niż dostawały panienki występujące pomiędzy rundami. Pokonywał kolejnych coraz to lepszych rywali, ale kasa nadal była bardzo skromna (np. 2000 USD za walkę z Caminero na gali Adamka). Kiedy jednak w czerwcu 2011 Majewski w świetnym stylu zwyciężył całkiem solidnego Marcusa Upshawa i zdobył pas WBO NABO, wydawało się, że może mu się jednak udać osiągnąć sportowy i finansowy sukces.

Następnym przeciwnikiem miał być Dionisio Miranda, ale w ostatniej chwili zastąpił go teoretycznie słabszy Jose Miguel Torres, który efektownie znokautował Majewskiego w 6 rundzie. Przemek pozbierał się psychicznie po bolesnej porażce i jak Syzyf na nowo podjął swoje dzieło. Pokonał czterech kolejnych rywali i był bardzo blisko walki ze słynnym Marco Antonio Rubio, ale skończyło się niestety tylko na obietnicach. W zamian przyszedł pojedynek z Patrickiem Nielsenem i wyraźna przegrana Majewskiego na punkty, która ponownie mocno cofnęła go w rankingach.

W tej sytuacji polski bokser nieoczekiwanie otrzymał propozycję skrzyżowania rękawic z Curtisem Stevensem, niedawnym przeciwnikiem Gennadija Gołowkina w walce o pasy WBA i IBO. Obóz Amerykanina nie ukrywa, że spodziewane zwycięstwo ma posłużyć odbudowaniu się Stevensa po bolesnej porażce z rąk fenomenalnego reprezentanta Kazachstanu. Dla Majewskiego będzie to jednak walka życia i zapewne ostatnia szansa na poważne zaistnienie w czołówce wagi średniej. Zamierza dać z siebie wszystko i walczyć o zwycięstwo. Sam Przemek słusznie zauważył, że Stevens najgroźniejszy jest na początku walki, a potem jego ciosy nie mają już początkowej mocy. Może gdyby udało mu się przetrzymać nawałnicę uderzeń Stevensa w kilku początkowych rundach, to potem lepsze warunki fizyczne Polaka pomogłyby mu w wypunktowaniu rywala z dystansu. Chyba to jednak scenariusz zbyt piękny, by mógł być prawdziwy.

Pożyjemy, zobaczymy. Walka Przemka Majewskiego „o wszystko” odbędzie się 25 stycznia 2014 roku w Atlantic City.

Dariusz Chmielarski, bokserzy.cba.pl

Ponad miesiąc minął już od ostatniego ringowego występu Przemka Majewskiego (21-2, 13 KO), który w walce o interkontynentalne pasy federacji WBA i WBO wagi średniej przegrał jednogłośnie na punkty w Danii z faworytem gospodarzy, Patrickiem Nielsenem (20-0, 9 KO).

„The Machine” w wywiadzie udzielonym Marlenie Dudzińskiej z „Nowego Dziennika” zapewnia, że na pewno wyciągnie wnioski ze sportowej lekcji, jakiej udzielił mu rywal.

- Zawsze powtarzam, że porażki bywają też częścią tego sportu i gdybym się bał przegranych, to bym nigdy nie walczył – mówi pięściarz pochodzący z podradomskiej Wierzbicy. – Do każdej walki przygotowuje się bardzo solidnie, a później daję z siebie wszystko w walce. Przegrałem, dostałem solidną lekcję boksu i wyciągnę z niej wnioski. Oceniam siebie w tym pojedynku na słabą trójkę z minusem. Popełniłem dużo błędów, dałem się wybić z mojego planu gry i zatańczyłem tak jak mi Nielsen zagrał. Pozwoliłem mu zbyt swobodnie poruszać się na ringu. On się cały czas cofał i uciekał naokoło, ja powinienem odciąć ring i złapać go w narożniku i tam mocniej przycisnąć kombinacjami – ocenia Majewski.

Zapytany o ewentualną dłuższą przerwę w boksowaniu, Przemek zapowiedział, że decyzji o powrocie do bokserskiej rywalizacji jeszcze nie podjął.

- Regeneruje swoje siły i odpoczywam w ruchu, bo na leżąco jakoś nie potrafię. Jeżdżę na rowerze, chodzę na basen, mam również bardzo lekkie treningi bokserskie trwające około 30 minut. Niedługo zacznę pływać na dużej desce surfingowej z wiosłem – pedal board – na oceanie, zawsze chciałem tego spróbować, bo jest to bardzo dobry trening między innymi na równowagę. Zregeneruje się, i wtedy z czystą głową będę układał plany na swoją bokserską przyszłość – zakończył „The Machine”.

Źródło: Marlena Dudzińska, Nowy Dziennik