Były trener polskiej kadry narodowej kobiet w boksie, Leszek Piotrowski, wyjeżdża do Chin, gdzie będzie prowadził zajęcia bokserskie w prowincji Liaoning. O tym, jak do tego doszło i dlaczego się zdecydował, opowiada w rozmowie ze swoją byłą podopieczną, Jagodą Karge z „Czasu Świecia”.

- Bycie trenerem w Chinach, jakie to uczucie?
Leszek Piotrowski: Jest to dla mnie wyróżnienie i zarazem zasługa polskiego boksu i wyników, jakie osiągnęliśmy przez 12 lat na arenie międzynarodowej. To wpłynęło na to, że pięciokrotnie proponowano mi objęcie stanowiska szkoleniowca w Chinach, do tej pory odmawiałem i zwlekałem, zgodziłem się na ostatnią propozycję.

- Był jakiś okres próbny?
LP: Tak, właśnie wróciłem z Chin, gdzie wezwano mnie na testy sprawdzające, które trwały dwa tygodnie. Przez dwanaście dni dwa razy dziennie prowadziłem zajęcia. Już po trzech dniach powiedzieli, że kontrakt mam pewny. Nawet pokazali pokój, w jakim będę mieszkał.

- Jak wygląda kontrakt?
LP: Zapewnione mam wyżywienie, noclegi, przeloty co trzy miesiące, pobyt rodziny i ich przeloty oraz pieniądze, które są dwukrotnie większe niż w Polsce, ale tu nie chodzi o pieniądze, tylko o naukę, o zdobycie doświadczenia. Moimi asystentami są medaliści olimpijscy. Chińczycy na dzień dzisiejszy mają najlepsze wyniki na świecie. Wśród zawodniczek jest Li Jinzi, brązowa medalistka igrzysk z Londynu, oraz Dong Cheng, ćwierćfinalistka olimpiady. Będę uczył ludzi, którzy już osiągnęli sukces, to również jest dla mnie zaszczyt i myślę, że dla polskiego boksu również.

- Jak trener podsumowałby swój pobyt podczas testów?
LP: Tempo treningu wprowadziłem troszkę inne niż mieli do tej pory, bardziej agresywne i dynamiczne. Nie byli przygotowani na zadania, które im zaproponowałem. Dyrektor Ośrodka Przygotowań Olimpijskich był zachwycony. Oni nie wyobrażali sobie, że tak wszechstronny i ogólnorozwojowy może być trening bokserski. Od razu chcieli, żebym został. Nie wyraziłem zgody, bo musiałem wrócić do Świecia i uporządkować swoje sprawy. Zrobiłem im plan, jaki mają realizować podczas mojej nieobecność.

- Grupy, które trener będzie miał pod swoją opieką?
LP: 80-osobową grupę mężczyzn i 60-osobową kobiet. Do dyspozycji mam halę wielkości naszej świeckiej. Cała wyłożona jest materacami, są trzy ringi i 40 worków. Cały ten sprzęt jest do mojej dyspozycji.

- Jaka jest tam mentalność ludzi, jakie różnice trener dostrzegł?
LP: Różnią się kulturowo, obyczajowo i samym zachowaniem w stosunku do mnie. Traktowali mnie jak wielkiego człowieka i na każdym kroku mieli w stosunku do mnie ogromny dystans. To mnie trochę przerażało, bo do tej pory nie byłem w takiej sytuacji. Ja nie czuję się kimś wielkim, cały czas się uczę i poszerzam swoją wiedzę. A tam co chwilę oddawano mi honor. Po raz pierwszy spotkałem się z tym na mistrzostwach świata, podczas treningów reprezentacji Polski, które mieliśmy wspólnie z nimi. Wówczas zaczęło się chodzenie wokół mnie i proponowanie, żebym przyjechał do Chin. Przez dwa lata przeciągałem to, aż do teraz, kiedy zdecydowałem się spróbować i potraktować to jako kolejną przygodę ze sportem. Ta atmosfera zrobiła na mnie ogromne wrażenie, nigdy wcześniej nie spotkałem się z takim poszanowaniem drugiego człowieka.

- Bariera językowa?
LP: Obawiałem się o problemy w komunikowaniu się, ale język bokserski jest tak prosty i znakomity, że w każdej chwili oni mnie rozumieli i ja ich. Nie było tu żadnego problemu. Wystąpił dopiero w czasie podpisywania kontraktu, wtedy była rusycystka, która pomagała zrozumieć mi chińskie napisy oraz przekazać to, czego ja oczekuję. Parę słów już chińskich załapałem, liczę, że przebywając tam przez rok, podszkolę język. Czy wytrzymam tam przez cały rok, tego nie wiem, jakby żona od początku do końca była ze mną, to byłoby łatwiej, ale żona nie chce jechać i to wywołuje we mnie ogromną presję. Trochę obawiam się pobytu daleko od kraju, domu i rodziny.

- Opanował już trener umiejętność jedzenia pałeczkami?
LP: Tak, od pierwszego dnia zacząłem jeść pałeczkami i po trzech dniach nie sprawiało mi to już problemów. Każdy się dziwił, że tak szybko się nauczyłem, do dziś jem ryż pałeczkami. Jedzenie jest tam wspaniałe: krewetki, kalmary, kurczak – nic podejrzanego nie serwują.

- Jak by trener porównał tamtejszą organizację do Polskiego Związku Bokserskiego?
LP: Nie chciałbym porównywać, ja mam teraz swoje pięć minut, żeby wykazać się w Chinach, a polski związek niech teraz też się wykaże. Zawsze mówiłem, że trener jest oceniany po wynikach.

- A umiejętności Chinek i Polek?
LP: Powiem tak, że oni mają inną mentalność, czują luz i swobodę, a u naszych zawodniczek tego brakowało. Do dziś pamiętam Sandrę Drabik, to była zawodniczka, która miała taki luz i swobodę jak Chinka, niestety tylko ona. Ja będę miał pięć zawodniczek z reprezentacji Chin w swojej prowincji i będę je przygotowywał do mistrzostw świata, które odbędą się w październiku w Kanadzie.

- Trener będzie w narożniku z Chinkami?
LP: To jest w kontrakcie, jak wytrzymam tę odległość, to prawdopodobnie tak.

- A jak Chinka stanie naprzeciwko Polki?
LP: To bardzo mi przykro, ale moim zadaniem będzie zrobić wszystko, żeby wygrała Chinka, bo to ją będę szkolił.

- Kiedy kolejny lot do Chin?
LP: 18 lutego, już na kontrakt podpisany z prowincją Liaoning. Umowa zawarta jest na rok z możliwością przedłużenia. Co trzy miesiące będę zjeżdżał do Świecia na miesiąc i kontrolował treningi tutaj, żeby nie pozostawić zawodników i trenerów samych.

- Dziękuje za rozmowę i życzę powodzenia.

Rozmawiała: Jagoda Karge