Podczas ubiegłorocznych Igrzysk Olimpijskich w Berlinie polscy pięściarze nie znaleźli się wśród medalistów turnieju. Najdalej awansował Henryk Chmielewski, który przegrał dopiero w boju o brązowy medal. Wstydu jednak nasi bokserzy nie przynieśli; Sobkowiak i Chmielewski wygrali po dwa pojedynki, po jednym zwycięstwie odnieśli Polus, Czortek i Kajnar. Można więc było powiedzieć o pewnym postępie.

 Rok 1937 rozpoczął się obiecująco, od wysokiego zwycięstwa (12:4) nad Norwegią, nokautu zadanego Austrii (15:1), wygraną z 10:6 z Węgrami. Była i porażka z Niemcami, w pechowym dla nas Dortmundzie, ale już mniejsza, niż pięć lat wcześniej, bo 5:11. W niemieckim zespole wystąpili wszyscy medaliści ostatniej olimpiady, zdobywca złotego medalu w wadze muszej, Kaiser, w półśredniej Murach – srebrnego i Miner, który w Berlinie sięgnął po brąz.

Już pod koniec marca, a więc przed mistrzostwami Polski kapitan sportowy PZB, p. Bielewicz podał przypuszczalny skład naszej reprezentacji na Mistrzostwa Europy w Mediolanie, w kategoriach od muszej do ciężkiej: Sobkowiak, Czortek, Polus, Woźniakiewicz, Chmielewski, Szymura i Piłat. Do ostatniej chwili ważył się wybór pięściarza wagi półśredniej- pomiędzy doświadczonym Sipińskim, a nowym objawieniem polskiego boksu- Kolczyńskim. Postawiono na rutynę.

Jako pierwszy z Polaków na mediolańskim ringu pojawia się Sobkowiak. W pierwszej rundzie sierpowe Polaka chybiają celu, kończą się klinczem. Dopiero pod koniec starcia ciosy Sobkowiaka są skuteczne, lądują na twarzy Rumuna Radana. W drugim starciu utrzymuje się przewaga naszego pięściarza, ale mierny technicznie, za to silny i szybki przeciwnik nie daje za wygraną. W ostatnim starciu Sobkowiak jest już tak pewny zwycięstwa, że lekceważąco opuszcza ręce i w jednym z takich momentów na jego szczękę jak piorun spada prawy sierp Rumuna. Polak siada na deskach, ale po 5 podrywa się z podłogi. Podejmuje walkę, wciąż jednak jest groggy. Radan próbuje wykorzystać sytuację, doskakuje odkryty do Polaka, i on zapomina o gardzie. Sobkowiak intuicyjnie kontruje, a wtedy… na deski pada Rumun. Włoska publiczność wyje z zachwytu, a my odnosimy pierwsze, cenne zwycięstwo.

Zaraz po Sobkowiaku na ringu pojawia się kolejny Polak – Polus. Jego rywalem jest najlepszy z Austriaków. Jaro tuż po gongu rzuca się do furiackiego ataku, Polus robi krok do tyłu i uderza prawym sierpem na szczękę. Pod Jaro uginają się nogi, siada na deskach. Podnosi się, ale po tym ciosie schodzi z niego powietrze, walczy bez wiary i przegrywa zasłużenie.

Na Chmielewskiego czeka w ringu Belg Claessen. Prawie cała pierwsza runda to nieustanna kanonada Belga. Dopiero w końcówce starcia, kiedy Belg naciera coraz śmielej i zapomina o obronie, Chmielewski posyła mu kilka soczystych bomb. Po jednej z nich Claessen wpada w liny, zwisa między bezwładnie, ale odzywa się gong. Druga runda od początku do końca należy do Polaka; Chmielewski bezustannie w natarciu, Belg ratuje się klinczami. Przewaga naszego pięściarza jest na tyle wysoka, że w ostatnim starciu pozwala sobie na chwile odpoczynku przed następnym spotkaniem. Wygrywa wysoko.

Rywalem Szymury jest mocno już podstarzały, jak na boksera oczywiście, Duńczyk Joergensen. Trudno wyrokować czy wiek, a może łysina Duńczyka tak deprymują Polaka, że walczy bez wiary we własne siły. Jest niemrawy i usztywniony. Na szczęście w drugiej i kolejnej rundzie odzyskuje wigor i Duńczyk kilkakrotnie znajduje się w poważnych opałach. Zwycięstwo odnosi Polak, ale obaj zawodnicy zbierają premię – gwizdy mocno zniesmaczonych kiepskim widowiskiem kibiców.

Drugiego dnia turnieju walczy trzech Polaków: Woźniakiewicz, Sipiński i Piłat. Pierwszy z nich spotyka się z groźnym Irlandczykiem Smithem. Przez większą część pierwszej rundy przeważa Irlandczyk; jego silne i celne ciosy co i raz sięgają głowy i korpusu Woźniakiewcza. W drugiej Smith traci oddech, a wtedy Polak przechodzi całkowitą metamorfozę. Woźniakiewicz jest w ofensywie, walczy jak w transie, bije całe serie niczym z karabinu maszynowego. Publiczność przygląda się ze zdumieniem, jakby widziała w ringu innego zawodnika. Smith jest bezradny, podczas klinczu uderza głową, za co otrzymuje ostrzeżenie, chwilę po nim drugie. Po prawym zamachowym Polaka leci na liny i w tym momencie rozlega się gong. Spontaniczny aplauz widowni towarzyszy ogłoszeniu zwycięstwa Woźniakiewicza.

Nie najlepiej zaczyna się pojedynek Sipińskiego. Krępy Belg niewiele umie, ale i tak jego chaotyczne ataki przynoszą mu punkty. Na szczęście dla naszego pięściarza rywal walczy nieczysto i po trzecim ostrzeżeniu sędzia odsyła Danhine do narożnika, ogłasza zwycięstwo Sipińskiego przez dyskwalifikację rywala.

Przychodzi pierwsza, choć niezasłużona, porażka. Rywalem Piłata jest brązowy medalista berlińskich igrzysk, Norweg Nielsen. W pierwszym starciu Polak przypuszcza nieustanne ataki, jego ciosy chwieją Nielsenem. W drugiej rundzie do głosu dochodzi Norweg, ale w ostatniej Piłat znów żywiołowo naciera, rywal jest groggy. A więc dwie z trzech rund należą do naszego boksera. Tak uważa widownia i prasa, wszyscy zainteresowani. Innego zdania są sędziowie – przyznają zwycięstwo Nielsenowi.

Nadchodzi kolejny dzień, w którym nasi walczą ze zmiennym szczęściem. Najpierw Woźniakiewicz mierzy się zawodnikiem gospodarzy, Włochem Facchinem – mistrzem kontynentu z 1934 roku. Po pierwszej, przegranej przez Polaka rundzie, w drugiej siły rywali wyrównują się, ale w trzeciej zdecydowanie prowadzi Woźniakiewicz. Wtedy do głosu dochodzi kurtuazyjny w stosunku do gospodarzy sędzia ringowy- niezasłużenie karze Polaka dwoma ostrzeżeniami. I to w rezultacie przesądza o porażce Woźniakiewicza.

Nasz najlżejszy bokser Sobkowiak spotyka się z Irlandczykiem Healy. Polak w każdej rundzie jest pięściarzem lepszym i zasłużenie awansuje do kolejnej tury zawodów.

Duże szczęście ma Czortek, który w pierwszym dniu turnieju trafił wolny los. Kierownictwo polskiej ekipy obawia się o jego kondycję, bowiem przez kilka dni zawodnik zrzucał wagę, pozostaje na ostrej diecie. Przez dwie rundy „Kajtek” ciuła punkty, aby w ostatniej oddać inicjatywę w ręce przeciwnika, Niemca Wilke. Zdobycz z dwóch okazała się wystarczającą – Polak wygywa niewysoko, ale wyraźnie.

Ciężki bój toczy Polus. Jego rywal Freimuth zadaje ciosy silne i celne, trafia na głowę i korpus. Wygrywa pierwszą rundę, ale na szczęście w drugiej poznaniak swoim lewym prostym wyprzedza każdą akcję Estończyka – trzecia jest powtórką poprzedniej. Polus już do końca nie oddaje inicjatywy i odnosi zwycięstwo.

Włoskiej publiczności, która oczekiwała po walce Chmielewskiego fajerwerków, nie podoba się styl, w jakim Polak walczy ze Szwajcarem Fleury. Tym razem „Chmiel” boksuje ostrożnie, ogranicza się do pojedynczych ciosów, kontruje atakującego zza szczelnej gardy przeciwnika. Z satysfakcją odnotowujemy zwycięstwo kolejnego Polaka.

Szymura w pojedynku z Anderssonem przechodzi samego siebie. Jego dyszle rozbijają gardę Szweda, pod koniec walki dwukrotnie rzuca go na deski. Liczący Anderssena sędzia wymawia właśnie „siedem”, gdy brzmi gong kończący rywalizację.

Tak więc do półfinałów awansuje aż sześciu z ośmiu polskich pięściarzy: w wadze muszej – Sobkowiak, koguciej – Czortek, piórkowej- Polus, półśredniej- Sipiński, średniej – Chmielewski i półciężkiej – Szymura.

Sobkowiak odnosi sensacyjne zwycięstwo nad mistrzem olimpijskim, Niemcem Kaiserem. Niemiec rozpoczyna pojedynek od wypadów, na które nasz zawodnik odpowiada celnymi kontrami. Druga runda jest podobna do pierwszej, z tym tylko, że kontry Polaka są mniej celne. W ostatnim starciu wyczerpany Niemiec atakuje w wysuniętą głową, sędzia udziela dwóch kolejnych ostrzeżeń… Polakowi – przy jednym dla Niemca. Ale to nie wystarcza Kaiserowi do zwycięstwa, ogłaszają wygraną Polaka. Niemcy składają protest i przez blisko pół godziny atmosfera zawodów jest bardzo napięta. Na szczęście FIBA (poprzednik AIBA) nie uwzględnia protestu – utrzymuje w mocy zwycięstwo Sobkowiaka. Ten werdykt włoska publiczność, która, o dziwo, niechętnie traktowała bokserów niemieckich, przyjmuje ogromnym aplauzem.

Zlekceważony przez Czortka rumuński bokser Osca dysponuje świetnymi warunkami: dużym zasięgiem ramion, wielką mocą w pięściach i taką wytrzymałością. Polak wygrywa dwie pierwsze rundy wyraźnie, na każdy cios odpowiada dwoma, jest lepszy na dystans i w zwarciu. W trzeciej wdaje się w niepotrzebną bijatykę, kilkakrotnie ciosy rywala są szybsze. Ale i tej rundy nie przegrywa, w najgorszym wypadku remisuje. Tymczasem sędziowie ogłaszają wygraną Rumuna.

Styl walki Polusa nie zachwyca widowni, ale w walce z Węgrem Szabo walczy dojrzale, a przede wszystkim skutecznie. Po pierwszej, przegranej rundzie, dwie następne wygrywa zdecydowanie. Tym razem sędziowie nie popełniają pomyłki, ogłaszają zwycięstwo Polaka.

Sipiński toczy półfinałowy pojedynek zupełnie nieźle, ale jego przeciwnik Mandi jest lepszy. Węgier wygrywa dzięki celnym i błyskawicznym kontrom.

Chmielewski aż się pali do walki z półfinałowym rywalem Tillerem. Polak przegrał z Norwegiem podczas igrzysk w Berlinie, gdzie Tiller zdobył srebrny medal, teraz Henryk za wszelką cenę chce zmazać plamę tamtej porażki. I wygrywa- w sposób nie budzący wątpliwości:

„Polak wygrał mecz lewą ręką. Od razu w pierwszej rundzie trafił nią w oko Norwega. Oko puchnie i zamyka się. Od tej chwili Tiller nie jest w stanie dostrzec i na czas zareagować na lewe ciosy. Mimo to nie sprzedał się tanio: górował w zwarciu i przewyższał Chmielewskiego twardością. Nawet wtedy kiedy był groggy po ciosie, potrafił odpowiedzieć takim uderzeniem, że Chmielewski zachwiał się i omal nie wylądował na deskach. Trzecia runda przeprowadzona była na wymianę ciosów i zakończyła się remisowo”- relacjonował spotkanie Przegląd Sportowy (37/1937).

Pierwsza runda walki Szymury z Norwegiem Johnsonem prowadzona jest bardzo niemrawo, pięściarze walczą nadzwyczaj ostrożnie, czekają na inicjatywę drugiej strony. W drugiej rundzie na atak decyduje się Szymura. Jego lewe proste są silne i szybkie, rozbijają gardę Johnsona. Norweg próbuje swoich sił w walce z bliska, co kończy się jednak ostrzeżeniem -za ataki głową. Szymura jako czwarty Polak znajduje się w finale mistrzostw!

Ponieważ w owym czasie nie przyznawano dwóch trzecich miejsc, miejsce na podium należało sobie wywalczyć. Niestety, obaj nasi bokserzy: Czortek i Sipiński są rozbici wcześniejszymi pojedynkami, oddają zwycięstwa walkowerem.

Finałowym rywalem Sobkowiaka jest doskonały pięściarz węgierski Enekes. Spotkanie okazuje się dla postronnego widza mało interesującym; przez dwie rundy obaj zawodnicy unikają konfrontacji, obaj są na tyle dobrzy technicznie, by uniemożliwić przeciwnikowi zdobycie punktów. Dzięki nieco większej inicjatywie dwie rundy wygrywa Węgier, trzecia jest zdobyczą Polaka. To jednak za mało, do góry – na znak zwycięstwa – wędruje ramię Enekesa.

Polus ma przeciwko sobie nie tylko Cortonesiego, ale i wypełniającą mediolański teatr Pucciniego włoską publiczność, która żywiołowo dopinguje swojego faworyta. I pierwsza runda jest zdobyczą Włocha, który kilkakrotnie trafia Polaka ciężkimi ciosami. W drugim starciu Polus znajduje właściwy rytm, nurkuje pod ciosami Cortonesiego, punktuje boleśnie lewymi prostymi i sierpowymi. Włoch otrzymuje ostrzeżenie za uderzenia głową i tę rundę sędziowie oceniają wysoko na rzecz Polaka. w trzecim starciu obaj są już bardzo zmęczeni, choć Polus lepiej znosi trudy pojedynku; z łatwością unika coraz wolniejszych ciosów Włocha, sam trafia z kontry, po których dodaje  ciosy zamachowe. Na biodrach Polusa zawieszają mistrzowski pas, ale włoska publiczność nie uznaje tego werdyktu; przeciągłe gwizdy towarzyszą wciąganiu na najwyższym maszt biało – czerwonej flagi. Nie milkną podczas odgrywaniu Mazurka Dąbrowskiego i w trakcie pierwszej rundy kolejnego pojedynku.

Do ringu wchodzi Chmielewski, po przekątnej stoi już jego przeciwnik- Holender Dekkert. Po gongu Holender atakuje, ale jego uderzenia Polak udaremnia side–stepami. Dochodzi jednak do zwarcia i Dekkert trafia prawą w oko Chmielewskiego. Powieka szybko puchnie, znacznie utrudnia widzenie. Dekkert jest lepszy w zwarciach, więc łodzianin usiłuje utrzymać go na dystans. Celne uderzenia Chmielewskiego sięgają twarzy krępego Holendra. Dekkertowi udaje się przedrzeć do półdystansu, kilka uderzeń wstrząsa Polakiem. Do ostatniej rundy rywale przystępują z ogromną determinacją. Trwa nieustanna wymiana ciosów, aż do gongu kończącego walkę. Teraz następują chwile niepokoju i wątpliwości; pojedynek był bardzo wyrównany, każdy werdykt może spotkać się ze sprzeciwem drugiej strony. Sędziowie przyznają zwycięstwo Henrykowi Chmielewskiemu, co, zgodnie z oczekiwaniem, spotyka się z głośnymi protestami Holendrów i części widowni. Natomiast w polskim obozie radość graniczy z euforią- drugi Polak na najwyższym stopniu mistrzostw Europy!

Ale trwa krótko, bo Stamm prowadzi do ringu czwartego reprezentanta Polski – Franka Szymurę. Tego dnia już po raz drugi dochodzi do spotkania z pięściarzem gospodarzy; rywalem Szymury jest bardzo młody, ale rokujący wielkie nadzieje Luigi Musina. Nasz zawodnik ma świadomość, iż w tym boju powinien dać z siebie wszystko, a jego zwycięstwo musi być w stu procentach przekonywujące. Początek walki daje przewagę Musinie, który błyskawicznymi lewymi celnie kłuje Polaka. Szymura szybko się opanowuje i z kolei on zaczyna częstować Włocha lewymi prostymi, po których przechodzi do zwarcia, uniemożliwiając tym przeciwnikowi rozwinięcie akcji ofensywnych. W drugim starciu na ataki Musiny Szymura odpowiada kontrami. Włoch denerwuje się, co utrudnia logiczne rozwiązanie, nie może znaleźć na naszego pięściarza sposobu. W ostatniej rundzie Polak nie zmienia taktyki. Nadal kontruje chaotyczne ataki Włocha, sam nie daje się celnie trafić. Obaj wykazują już duże zmęczenie i walka przekształca się w zapasy. Tym razem w polskim obozie, w przeciwieństwie do pojedynku Chmielewskiego, nie ma obaw czy wątpliwości – przecież zwycięstwo Szymury jest zdecydowane i przekonywujące. Niestety, sędziowie są innego zdania, orzekają wygraną Musiny. Luigi podchodzi do Szymury i ściska go ze słowami: Jak jestem mistrzem, ale ty jesteś najlepszy! Po ceremonii dekoracji i odegraniu hymnów szczęśliwy Włoch zbiera gratulacje, udziela wywiadów, podpisuje autografy, Polak – znika w szatni, zasłania twarz ręcznikiem i płacze jak dziecko.

Po zawodach następuje skrupulatne podliczanie punktów i okazuje się, że polski zespół- z 25 punktami-  zdobywa nagrodę dla najlepszej reprezentacji – Puchar Narodów. Jesteśmy na szczycie – za nami takie potęgi jak Włochy (22 pkt), Niemcy (18pkt), Węgry (16 pkt).

W narożniku Stamma

Zwycięstwo Polusa było nawet dla Polaków największą niespodzianką. Posłuchajmy jak to się stało, w jaki sposób zdobyte zostało pierwsze w dziejach polskiego boksu mistrzostwo Europy. – Polus dygotał w szatni ze zdenerwowania – opowiada trener Stamm. Nie wiedziałem, co z nim zrobić, jak go uspokoić. – Zaczyna się walka, Aleks idzie bez najmniejszej ostrożności, raz i drugi nadziewa się na swingi Cortonesiego, musi klamrować. Zachodzę w głowę: jakby tu chłopca uspokoić i doprowadzić do normy?
Kiedy Polus wrócił do narożnika, od razu wsiadłem na niego z góry:
- Czyś ty rozum stracił? Jak boksujesz? Przegrałeś rundę! On ciebie bije, a ty stoisz jak szparag!
- Więc co mam  robić? Bije i nie ma na to rady!
- Idź drewniaku na niego lewą, czekaj spokojnie aż on wyjdzie ze swoim swingiem, wtedy cofnij się i kontruj. Jeszcze nie ma nic straconego: jeśli wygrasz tę rundę, masz wygrany cały mecz!
Polus poszedł dokładnie jak mu poleciłem i zaczął lać Włocha. A przed trzecią rundą nie tylko nie był zmęczony, ale tak palił się do walki, że nie mógł doczekać się gongu.
- A Chmielewski?
- Chmielewski zachowywał się do ostatniej chwili spokojnie. Poszedł na finał jak na zwyczajny mecz. A po walce był tak bezczelny, że kiedy sędzia wchodził na ring z pasem mistrza Europy, ale wynik nie był jeszcze ogłoszony, Chmiel podszedł do niego i chciał mu pas odebrać. Musiałem go powstrzymywać… Heniek dopiero w szatni był podniecony i u wszystkich szukał potwierdzenia swego zwycięstwa: Czy wygrałem? Czy naprawdę wygrałem?

Tak opowiada p. Stamm. Ktoś jednak musi mówić o Stammie. Ten człowiek dzieli z zawodnikami ich sukcesy. Jak dalece jest to prawda, świadczyć może fakt, że Polus we wszystkich spotkaniach przegrywał pierwszą rundę, a po otrzymaniu wskazówek trenera zdołał odwrócić kartę i odrobić stracone punkty. Tak właśnie jak w finale. P. Stamm zasłużył na naszą wdzięczność i honorową kartę w dziejach polskiego boksu. P.S. 38/1937

Opracował: Krzysztof Kraśnicki

Niestety, mimo wielkiej akcji zorganizowanej przez sportową prasę, nie udało się wysłać polskich pięściarzy na Igrzyska Olimpijskie do Los Angeles (1932). Zadecydowały względy finansowe. Szkoda, bo już naprawdę były szanse, że nasi pięściarze podniosą poprzeczkę. Zespół był mocny, zremisowaliśmy z Włochami, wygraliśmy z Austrią… No, ale spadł na nas zimny prysznic w postaci wysokiej 2:14 porażki z Niemcami… Tamten występ na pewien czas stonował aspiracje do światowej czołówki, długo nie mogliśmy otrząsnąć się po dortmundzkim nokaucie. Początek 1934 roku również nie napawał optymizmem; ulegliśmy w Sztokholmie Szwedom 6:10, w takim samym stosunku w Budapeszcie Węgrom. Trudno więc było z optymizmem oczekiwać na wielkie osiągnięcia w mistrzostwach Europy.

Wcześniej odbyły się mistrzostwa Polski, w których zanotowano interesujące rozstrzygnięcia. I tak Majchrzycki zrewanżował się Chmielewskiemu, Moczko pokonał Polusa, rewelacją turnieju okazał się Czortek z Pomorza, kolejny Pomorzanin, Kozłowski wyeliminował rutynowanego Kazimierskiego. Mistrzowskie tytuły zdobyli, w kolejności wag: Czortek, Rogalski, Forlański, Sipiński, Seweryniak, Majchrzycki, Antczak i Piłat.

W połowie marca w Przeglądzie Sportowym ukazała się informacja, że nasi pięściarze… nie wezmą udziału w budapesztańskich mistrzostwach Europy, ponieważ PZB nie zgłosił ekipy w wyznaczonym przez organizatorów terminie! Na szczęści kilka dni później ogłoszono, iż wszystko jest w porządku, Węgrzy przyjęli nasze zgłoszenie i do stolicy Węgier pojedzie pełna ósemka. Pod koniec marca Związek ogłosił skład drużyny: w wadze koguciej Rogalski, w lekkiej Sipiński, w półśredniej Seweryniak, w średniej Majchrzycki, w półciężkiej Antczak i w ciężkiej Piłat. Wybór reprezentantów w kategoriach muszej i piórkowej miały rozstrzygnąć walki eliminacyjne pomiędzy Jarząbkiem i Rothlocem oraz Forlańskim i Kajnarem. Zaskakująca decyzja dotyczyła sekundanta zespołu; miał nim zostać zawodnik startujący w turnieju – Witold Majchrzycki. Niebywałe!

Głos w tej sprawie zabrał niezawodny Przegląd Sportowy (26/1934):

„Długo ważyły się losy naszego udziału w bokserskich mistrzostwach Europy, aż wreszcie PZB, nie mogąc wynaleźć już żadnych przeszkód, zdecydował się na wysłanie ekspedycji do Budapesztu.

Zdawałoby się, że doświadczenie poprzednich wypraw wskażą dobitnie na to, że w skład ekspedycji, poza kierownikiem i zawodnikami musi wejść ktoś mający specjalną pieczę nad nimi. W boksie ta rola należy do sekundanta.Tymczasem z enuncjacji oficjalnej PZB dowiadujemy się, że do Budapesztu ma pojechać dwóch reprezentantów związku (prezes i skarbnik), a za to funkcję sekundanta pełnić będzie… Majchrzycki!

Nie kwestionujemy tu absolutnie zdolności, talentu i wiedzy technicznej tego znakomitego boksera, lecz mamy duże wątpliwości, czy można przechodzić szereg walk eliminacyjnych do tytułu mistrza Europy i równocześnie dobrze sekundować swym kolegom? Czy nie prościej byłoby, aby zamiast zbędnego skarbnika wysłano obok prezesa Baranowskiego, zasłużonego trenera Stamma, który zna naszych pięściarzy na wylot i może oddać im nieocenione wprost usługi?

Po apelu prasowym skarbnik Związku stwierdził, iż ze względu na sprawy zawodowe nie może jechać do Budapesztu i w ten oto, honorowy sposób PZB wycofał się z decyzji udziału skarbnika w mistrzowskim turnieju. Ale nie do końca, co to to nie: nie zmieniono postanowienia, iż funkcję sekundanta będzie pełnił Majchrzycki.

Odbyły się dwa pojedynki kwalifikacyjne do składu na mistrzostwa kontynentu, w których Kajnar pokonał Forlańskiego a Jarząbek został uznany zwycięzcą pojedynku z Rotholcem. Wobec niesprawiedliwego werdyktu drugiej z tych walk postanowiono przeprowadzić kolejną eliminację, tym razem pomiędzy pokrzywdzonym Rotholcem a rewelacją mistrzostw Polski, Czortkiem. Wygrał zdecydowanie bardziej doświadczony Rotholc i on założył reprezentacyjną koszulkę. Natomiast decyzja w sprawie obsady w kategorii koguciej była zupełnie niezrozumiała; zamiast zwycięzcy pojedynku eliminacyjnego Kajnara w składzie zespołu pojawił się wicemistrz Europy z poprzedniego turnieju. Jaki zatem cel miały przeprowadzone eliminacje?

Ostatecznie do Budapesztu pojechali: waga musza- Rotholc, kogucia- Rogalski, piórkowa- Forlański, lekka- Sipiński, półśrednia – Seweryniak, średnia – Majchrzycki, półciężka – Antczak, ciężka – Piłat.

Sprawozdawcą mistrzowskiego turnieju wydelegowanym przez Przegląd Sportowy był red. Jan Erdman. Oddajemy mu głos:

„Rotholc (waga musza) trafił na naszego znajomego Freimutha. Estończyk znany z trzech zwycięstw nad naszą drugą klasą, potrafił przez dwie rundy utrzymać otwartą walk i przegrał wysoko na punkty dopiero po znakomitym finiszu Polaka.

Piłat (waga ciężka) wylosował najlżejszego przeciwnika – Węgra Gyoefry’ego. Gyoefry nie tylko mało waży, ale jest również lekceważony przez ekspertów. W zestawieniu z wynikami w naszej opinii wynik był spokojnie przesądzony na korzyść Piłata. W tej kalkulacji nie uwzględniliśmy czynnika własnego terenu i węgierskiej publiczności. W stosunku do obcych jest zimna i obiektywna, ale przy występie Madziarów traci zimną krew i poczucie rzeczywistości. Przez trzy rundy pchał do przodu Gyoefry’ego tłum 3.000 widzów i zmuszał go do podjęcia ataków, które na zimny rozum musiały być bezcelowe. Okazało się jednak, że tym razem nie rozsądek, ale instynkt tłumu miał rację. W trzeciej rundzie prawa Węgra dosięga szczęki Piłata i przez chwilę odnosi się wrażenie, że nokaut wisi w powietrzu. Niech Piłat raz jeszcze odwiedzi kościół z dziękczynieniem za to, że udało mu się zdobyć po takim ciosie przychylność sędziów.

Wreszcie z Seweryniakiem sprawa była najkrótsza i najsmutniejsza. Polak trafił w pierwszej walce rezerwowego Włocha Celegato. Jest to kreacja boksera w znanym wydaniu południowym, ale w bardzo złym stylu. Pomimo całej przeciętności przeciwnika Seweryniak nie potrafił rozwiązać problemu ataku i przez cały czas trzymał się w bezpłodnej defensywie. W połowie trzeciej rundy (kiedy prowadził Włoch) Celegato otrzymuje uderzenie w nos, silnie krwawi i sędzia przerywa walkę. Badanie lekarskie wykazuje złamanie chrząstki nosa, a narada sędziów doprowadza do dyskwalifikacji Polaka za rzekomy cios bykiem.

W ćwierćfinale wagi lekkiej Sipiński spotkał się z Harangim (Węgry). Sipiński pokazał boks na wysokim poziomie technicznym, ale tym nie mniej przegrał wyraźnie z energicznym Węgrem, który od początki ujął inicjatywę w swoje ręce. Pierwsza i trzecia runda przyniosła nieznaczną przewagę Węgra, podczas gdy w drugiej kontrakcje Sipińskiego na ogół mijały się z celem i Harangiemu dopisano sporą nawiązkę punktów.

W wadze koguciej Rogalski pokonał Larsena (Norwegia). Polak górował nad dobrym technicznie Norwegiem przez pierwszą i trzecią rundę. W drugiej Larsen – pięściarz wszechstronniejszy – przeważał. Zwycięstwo bardzo nieznaczne.

W wadze półciężkiej Antczak wygrywa z Szabo (Węgry). Antczak prowadzi spotkanie przez dwie rundy, górując wyraźnie w walce na dystans. Jest to spotkanie dwóch surowych, ale zaciętych przeciwników. Obaj walczą nieczysto, ale bardzo zażarcie, obaj też otrzymują ostrzeżenia. W trzeciej rundzie Szabo idzie z niesłychaną furią naprzód, dwa albo trzy razy zostaje zastopowany przez Antczaka i pod koniec walczy półprzytomny. Zwycięstwo Antczaka niewysokie ale zasłużone.

W wadze piórkowej Forlański wygrywa z Jordanescu (Rumunia). Forlański jest lepszy od Rumuna przez wszystkie trzy rundy. Z wymiany ciosów wychodzi zwycięsko i demonstruje doskonałą grę nóg. Jordanescu mógł się podobać jedynie ze względu na swój ostry cios i dużą wytrzymałość. Zwycięstwo Forlańskiego przesądził znakomity sierp na szczękę, zadany na 10 sekund przed końcem meczu. Rumun idzie na deski i spotkani kończy się strasznym laniem otrzymanym od Polaka.

Waga średnia: Majchrzycki bije Bluma (Niemcy). Jest to największa niespodzianka turnieju i bodaj największy sukces Polaka. Majchrzycki dwie rundy rozstrzyga wyraźnie na swoją korzyść, nie tylko dzięki lepszej defensywie, świetnym blokadom i unikom, ale również dzięki znakomitym uderzeniom, którymi naszpikował Bluma. Publiczność wyraźnie trzyma stronę Polaka, zachęca go okrzykami: „Jeszcze Polska nie zginęła”. Niemicy są rozczarowani postawą Bluma i z ławy dziennikarskiej, zajętej przez prasę Rzeszy, co chwila rozlegają się okrzyki pod adresem kierownictwa drużyny niemieckiej: „zabrać go, przecież on nic nie umie”. Podniecony tymi okrzykami Blum rusza w trzeciej rundzie do finiszu i udaje mu się zadać kilka ciosów z lewej. Mimo to Majchrzycki dobrze przetrzymuje rundę i wygrywa mecz z przewagą punktów uzyskaną na początku spotkania.

W wadze ciężkiej Piłat przegrywa z Kopeckiem. Obaj przeciwnicy ruszają do walki z pewnym lękiem. Ciosy Piłata na ogół niecelne i tylko dwa razy udaje się Polakowi złapać Kopecka na kontry i wsadzić me w twarz serię. Kopecek rewanżuje się długimi, sygnalizowanymi ciosami. W drugiej rundzie następuje nieszczęście. Piłat otrzymuje dwa ostre ciosy w szczękę, pada na ziemię, jest groggy, wstaje, podnosi się, znów pada i tak trzy razy leży na deskach do ośmiu. Gong tatuuje go od ko. Wydaje się, że taki koniec musi nastąpić w trzeciej rundzie. Piłat rozpoczyna jednak walkę z takim zapamiętaniem, trafia Kopecka i goni go po całym ringu. Teraz groggy jest Czechosłowak i przez chwilę wydaje się, że losy pojedynku wezmą pomyślny dla nas obrót. Niestety Piłat jest już zbyt wyczerpany, by zadać chociażby jeden cios, a Kopecek jest zbyt wytrzymały, by ulec chaotycznym atakom Polaka. Ta dramatyczna walka kończy się słusznym zwycięstwem Kopecka, uzyskała sobie w prasie najbardziej emocjonującą walka dnia.

W półfinale Rotholc spotkał się z Palmerem (Anglia). Palmer wykazał się w tej walce doskonałymi walorami pięściarskimi. Jego spokój, wytrzymałość, dobry cios z obu rąk oraz uniki były równoważone przez większą agresję i skuteczność uderzeń Polaka. Rotholc przegrał spotkanie ponieważ nie zdołał otworzyć przygiętej do ziemi pozycji Palmera. Pierwsze i trzecie starcie były zupełnie wyrównane, drugie wygrywa Anglik dzięki celnie ładowanym sierpowym.

W wadze koguciej Rogalski przeprowadza remisową walkę z Ceederbergiem (Szwecja). W obronie, w unikach i finezjach technicznych Cedeberger góruje nad Rogalskim, ale Polak ma za to silny cios, który przynosi mu wiele punktów. Pierwsza runda zakończona wspaniałym swingiem Rogalskiego w szczękę, zaliczona została dla Polaka. Druga jest wyrównana. W trzeciej Ceberger lepiej wytrzymuje tempo i korzystniej wychodzi z wymian ciosów. Ponieważ regulamin turnieju nie przewiduje remisów, o zwycięstwie decydują sympatie. Wygrywa Ceberger.

W wadze piórkowej Frygles (Węgry) pokonuje Forlańskiego. Węgier jest młodszy, szybszy, zwinniejszy i energiczniejszy. Polak rozporządza lepszą techniką i rutyną. W pierwszej rundzie nie dochodzi do żywszej wymiany ciosów, w drugiej Frygles pracuje podbródkowymi i kilkakrotnie trafia Polaka. W trzeciej Forlański finiszuje i wychodzi na niewielką przewagę punktową. W ostatniej rundzie otrzymuje Forlański ostrzeżenie. Zwycięstwo Węgra zasłużone, choć nieznaczne. Po ogłoszeniu wyniku Forlański demonstruje swoje niezadowolenie z werdyktu, rzucając na ziemię szlafrok i obrażając się na swojego sekundanta. Spotyka go za to chóralne potępienie widowni.

W wadze średniej Majchrzycki gładko rozprawia się z Nerim (Włochy). Pierwsza runda nie wygląda dla Polaka pocieszająco, szerokie, ale szybkie i ciężkie swingi Włocha dochodzą 4 czy 5 razy do szczęki Majchrzyckiego. Ale już w drugiej rundzie Majchrzycki zdecydowanie góruje nad przeciwnikiem, uchyla się przed ciosami Włocha, punktuje bez ustanku. Mecz kończą obaj bardzo wyczerpani. Majchrzycki rozegrał półfinał bardzo dobrze taktycznie i zachwycił widownię ekonomicznymi unikami i efektownym chwytaniem ciosów na rękawice.

W wadze półciężkiej Antczak pokonuje Havelkę (Czechosłowacja). Antczak wychodzi z wymian ciosów z nieznacznym zyskiem. Czech pracuje prymitywnie lewym prostym i nie może być groźny dla wyszkolonego technicznie przeciwnika. W drugiej rundzie Havelka otrzymuje ostrzeżenie za uderzenie głową. Dwie pierwsze rundy należą do Antczaka, trzecia dla Czecha, który trafia kilkoma podbródkowymi.

W walce o trzecie miejsce Forlański wyraźnie wypunktował Ulricha (Czechoslowacja). Polak przeprowadził spotkanie w dystansie i nie dopuszczał do zwarcia, w którym Urlich jest specjalistą. Pierwsza runda należy do Forlańskiego, druga do Czecha, a wspaniałym finiszem w trzeciej Polak zapewnia sobie zwycięstwo. Polak goni wyczerpanego Czecha po całym ringu. Była to najładniejsza walka Forlańskiego w całym turnieju. A więc w finale o złote medale walczy dwóch Polaków; Majchrzycki w średniej i Antczak w półciężkiej.

Pierwszą rundę walki z Szigetti (Węgry) Majchrzycki kończy z punktową przewagą za doskonałą defensywę. Z obu stron pada wiele ciosów. Druga runda jest dla Węgra, który umiejętniej niż Polak radzi sobie w klinczach. Uniki Majchrzyckiego przed prawymi sierpami Węgra budzą zachwyt na widowni. Nie ulega wątpliwości, że Majchrzycki wykazał się lepszą techniką nawet w porównaniu z takim rutyniarzem jak Szigetti. Trzecia runda jest wyrównana, walka remisowa, ale sędziowie dają zwycięstwo Szigettiemu.

W wadze półciężkiej Antczak zmierzył się z Zehetmayerem. Pierwszą rundę nieznacznie wygrywa Austriak. Przez cały czas walka toczy się na dystans. Antczak czeka na ataki przeciwnika, kontruje i przechodzi w zwarcie. Na początku drugiej rundy Austriak trafia dwukrotnie straszliwą lewą w szczękę, natychmiast doskakuje do Polaka, nieszczęśliwie trafia go w podbrzusze. Antczak kieruje się do swojego rogu, krzywi się z bólu, pozwala się wyliczyć. Przegrywa przez nokaut. (P.S. 31/1934)”

W klasyfikacji punktowej mistrzostw Europy zwyciężają gospodarze turnieju Węgrzy, na drugim miejscu plasują się zespoły trzech państw: Niemiec, Włoch i Polski. Tak więc z dwoma srebrnymi i trzema medalami brązowymi utrzymaliśmy wysoką pozycję w europejskim boksie. I kto wie czy gdyby nie nieszczęsna decyzja PZB wyznaczająca Majchrzyckiego na sekundanta swoich kolegów, co przysporzyło mu wiele obowiązków podczas zawodów, pierwszy Polak nie stanąłby na najwyższym podium mistrzostw kontynentu. Na to przyjdzie nam czekać kolejne trzy lata.

Opracował: Krzysztof Kraśnicki, ringbulletin.pl

Mistrzostwa Starego Kontynentu pokazały, że Polacy ambitnie pną się na coraz wyższe szczeble europejskiego pięściarstwa, kolejne zwycięstwa: wysokie 13:3 z Austrią, wygrana 10:6 z taką potęgami jak Węgry, były tego najlepszym potwierdzeniem. Po zwycięstwie nad Madziarami euforii nie krył największy pięściarski ekspert tamtych lat, Wiktor Junosza (P.S.22/1931):

Polska – Węgry – 10:6, taka wiadomość poszła w nocy z 8 na 9 marca w świat po drutach telegraficznych na falach eteru. Dla świata pięściarskiego stanowiła ta wieść sensację nie mniejsza, niż np. dla piłkarzy Polska – Urugwaj 1:0. Rudzki bije mistrza Europy Szabo, Forlański góruje nad najlepszym z mistrzów Europy Enekesem, Wystrach bije Koriego, dwukrotnego pogromcę Ostrużniaka przez nokaut. Fakty te muszą zelektryzować cały zagraniczny świat bokserski, a wszystkich sportowców polskich napełnić dumą. Nie powinniśmy jednak oddawać się radości niepodzielnie. Sukces tak wartościowy należy fetować, lecz nie przeszkadza to, by obok oklasków zachwytu znalazły się i zimne refleksje.

Z początku plusy. Sam fakt, że zupełnie zasłużenie pokonaliśmy pełny skład drużyny węgierskiej, najlepszej obecnie w całej Europie mówi, iż poziom naszych czołowych zawodników jest wyjątkowo wysoki. A że żaden z reprezentantów prawie nie jest murowanym mistrzem Polski, że mamy w każdej wadze po 2, a czasem 3 pięściarzy tej samej klasy – wolno zaryzykować twierdzenie, iż poziom ogólny polskiego pięściarstwa nie pozostawia nic do życzenia. Do tego dodać należy, iż uzdolnienia nasze okazały się wielce wielostronne.

Pięściarza tak zręcznego, jak Majchrzycki, nie mają ani Włosi, ani Węgrzy, ani Niemcy. Nie mają też tak nieludzko zawziętego fightera, jakim jest Rudzki. Z trudem znajdą kogoś, kto by warunkami fizycznymi i temperamentem ofensywnym przewyższał Wystracha i ni pokażą nam na pewno boksera tak doskonale wszechstronnego, jak Forlański. Ci czterej czołowi nasi pięściarze, choć tak niepodobni są do siebie stylem, za rok będą musieli być wzięci pod uwagę jako najbardziej poważni kandydaci do miejsc olimpijskich, przy czym do listy tej dopisać może będzie trzeba jeszcze Seweryniaka jeśli uda mu się utrzymać w wadze lekkiej.

Zwycięstwo nad Węgrami postawiło nas bardzo wysoko. Jeśli chodzi o boks amatorski, jesteśmy od dnia 8 marca w pierwszej piątce narodów świata, a to jest już bardzo wiele. Pamiętajmy, że sport pięściarski jest szeroko uprawiany wszędzie, i w turnieju olimpijskim brało udział 31 państw. Pisaliśmy tylko co o wielostronności uzdolnień i rozmaitości stylu naszych asów. Czy nie jest to jednak, obok faktu bezsprzecznego utalentowania Polaków do boksu spowodowane przypadkowością rozwoju ich drogi sportowej, słowem, iż są oni dostatecznie kierowani. Węgrzy, Włosi, Argentyńczycy, Niemcy – posiadając oczywiście coś indywidualnego, posiadają równocześnie i coś wspólnego, świadczącego o istnieniu pewnej skrystalizowanej koncepcji, pewnej szkoły. U naszych przedstawicieli tego zaobserwować nie sposób: każdemu coś braknie.

Przy planowej, dobrze obmyślanej działalności wydziału sportowego PZB niewątpliwie dałoby się usunąć takie luki. Można by osiągnąć, by Majchrzycki był zmuszony posiąść tę odrobinę skuteczności ciosu, która by zeń uczyniła pięściarza nie do pokonania, by taki Arski czy taki Goss obok k.o. z prawej ręki umieli szukać i czego innego na ringu, by taki Rudzki nauczył się kryć, a taki Wystrach znalazł kogoś, kto by mu pomógł zrealizować jego kolosalne możliwości. Ale nie tylko o szlif dla gwiazd chodzić powinno. Trzeba pomyśleć nad tym, by móc czerpać z obfitszego rezerwuaru, niż sam Poznań i Górny Śląsk, a w mniejszym stopniu Łódź i Warszawa. Polska jest duża. Na kresach wschodnich, w Wilnie, we Lwowie, na Bialej Rusi, na Wołyniu i na Podlasiu mamy cudowną piękną rasę, mamy materiał taki, jakiego zazdrościć nam mogą inne narody. Trzeba go wykorzystać, trzeba i stamtąd wydobyć mistrzów.

W świetle tych rozważań wychodzi na jaw, iż PZB powinien więcej roboty wziąć na siebie, aniżeli dotychczas. Musi przede wszystkim rozwinąć propagandę wszerz, zyskać dla boksu dzielnice dotąd nieporuszone. Odczyty, pokazy, zawody propagandowe, kursy informacyjne, kierowanie pracą w różnych ośrodkach prowincjonalnych i opiekuńcza jej kontrola, akcja prasowa i radiowa – oto środki wiodące do tego celu. Związek musi pracować nad doszkalaniem elity, nad doskonaleniem i racjonalizacją stylów wybitnych jednostek. Tu pójść należałoby drogą zapraszania dla naszych asów specjalnie dobieranych przeciwników, a nie przypadkowych, jak na meczach międzypaństwowych czy międzymiastowych.

Oczywiście, trzeba też zawczasu pomyśleć o obozie przedolimpijskim, o specjalnej opiece nad kandydatami do Los Angeles. Niemniej ważną jest sprawa przeszkolenia i doszkolenia czynnych instruktorów i trenerów. Ogromną rolę mógłby spełnić też krótki kurs informacyjny dla kierowników sekcji bokserskich. Wreszcie jedna sprawa, na pozór daleka od zagadnienia poziomu technicznego, a jednak z nim związana: sprawa jednolitej doktryny sędziowania. Każdy sędzia ma i musi mieć własne poglądy. Niemniej muszą być pewne wartości bezsprzeczne. Nie wiedząc co w oczach sędziego jest plusem, a co minusem, zawodnik jest zdezorientowany i musi utracić spoistość stylu. Szczególnie jeśli spotyka się z koncepcjami czasem wręcz przeciwnymi.

Biorę przykład: mecz Rudzki – Szabo. Połowa polskich sędziów dałaby zwycięstwo mistrzowi Europy, twierdząc, że technicznie był o dwie klasy lepszy od Polaka i że to wystarcza. Za to druga połowa punktowałaby na korzyść Rudzkiego, opierając się na tym, iż stale atakował i że jego ciosy odniosły większy skutek. Taka rozbieżność zdań, zgubnie odbija się nie tylko na słuszności decyzji, lecz przede wszystkim na linii postępowania pięściarzy, stającej się chwiejną i załamaną musi być czym prędzej usunięta, chociażby drogą specjalnych konferencji, na której nie byłoby nie na miejscu zastanowić się nad tym, że trzeba przygotować zawodników do tego typu wymagań, jakie stawiane zostaną w Los Angeles.

Tak było po meczu z Węgrami, ale czekał nas jeszcze mecz z pewnymi siebie Niemcami- wydawało się- będącymi poza naszym zasięgiem. Z Berlina dochodziły wieści, że w związku bokserskim pełna mobilizacja, zapowiedzi, iż do walki z Polską Niemcy wyślą swój najlepszy zespół. Sportowa prasa zwracała uwagę na takie postacie polskiego boksu, jak: Forlański, Seweryniak, Majchrzycki i Arski. A więc o żadnym lekceważeniu nie mogło być mowy. Do spotkania doszło 8 listopada 1931 roku: Okolice i teren Targów Poznańskich przedstawiały w niedzielę wieczorem szczególny widok. Ożywiony ruch, potok przeciągających tłumów, samochody, światła, podniecone głosy. Nic dziwnego: mecz Polska – Niemcy – i to w Poznaniu…

Koło godziny 8-ej przed halą reprezentacyjną Targów Poznańskich stoi zbity tłum. To amatorzy boksu, którzy nie dostali już biletów w kasie – galeria, która nic nie zobaczy, lecz ni ruszy się z miejsc, trwać tu będzie do końca, oczekując na wynik. Marząc o zwycięstwie… Wewnątrz hala wypełniona po brzegi. Wszystkie miejsca wyprzedane, na widowni 6.000 osób. Porządek wzorowy. Punktualnie o godz. 8 wchodzi na ring ósemka bokserów niemieckich w czarnych koszulkach, przepasanych czerwoną szarfą i żółtych spodenkach.  Za chwilę wchodzą biało – czerwoni Polacy. Atak fotografów przerywa prezes PZB Baranowski, przemówieniem, w którym wita serdecznie drużynę niemiecką. Jednocześnie wzywa publiczność do spokojnego zachowania.  Ceremoniał przewiduje odegranie hymnów narodowych. Niebawem rozbrzmiewa Deutschland, Deutschland uber alles. Potem Mazurek Dąbrowskiego. Za chwilę na ringu stają przedstawiciele wagi muszej, Ball i Kazimierski. Na ring wkracza również sędzia Fischer z Kopenhagi. Za stolikiem sędziowskim zajmują miejsca mandler (Niemcy) i Kościelski (Polska). Gong.

Waga musza: Ball – Kazimierski.
Ball, wyższy i silniejszy fizycznie od razu obiera specyficzną taktykę. Skulony, zwarty w sobie czeka i co pewien czas zasypuje przeciwnika serią ciosów, których niebezpieczeństwo polega na tym, że jest długa i mocna, a słabość, że jest niecelna i bita na oślep. Inicjatywę ma jednak stale Kazimierski, który góruje rozmaitością ataków, powstrzymuje ofensywę przeciwnika ciosami prostymi, wyprowadza go z równowagi unikami i ripostuje. Walczy bardziej celowo i z większą myślą. Gdy Ball jest w opresji, Kazimierski nie pozwala mu przyjść do siebie. Zapędzony w róg przeciwnik otrzymuje od Polaka dotkliwą nauczkę. W pierwszej rundzie, w jednej z takich sytuacji kazimierski prawym sierpowym powala Niemca do 4-ech na ziemię. W drugiej rundzie soczysty cios na dłuższą chwilę odbiera Niemcowi ochotę do swych wypadów. Nie ulega wątpliwości, że Kazimierski jest lepszym bokserem. Toteż jego przewaga na punkty chociaż nieznaczna, jest nieustająca i zwycięstwo Polaka w pełni zasłużone. Prowadzimy 2:0.

Waga kogucia: Pierenz – Forlański.
Niemiec po krótkiej obserwacji szkicuje momentalnie plan batalii. Widząc świetną pracę nód Forlańskiego, który tańczy jak baletnica, doskonałe proste, słowem pełnej klasy walkę na dystans. Niemiec dąży wszelkimi siłami do zwarcia. Robi to świetnie i z wielką rutyną. Po wyraźnej przewadze Polaka w pierwszej rundzie, druga jest raczej wyrównana. Serie Polaka na dystans są może za wolne, po każdym ciosie następuje jakby chwila namysłu. Dopiero w trzeciej rundzie znajduje Forlański sposób na powstrzymanie kłopotliwego półdystansu. Krótki, szybki uppercut przebija często zwartą wysoką gardę Niemca i zapewnia Polakowi przewagę w możność prowadzenia własnego stylu walki, a następnie zwycięstwo. Prowadzimy 4:0.

Waga piórkowa: Marten – Rudzki
Polak rzuca się z żywiołową furią do ataku. Na Niemca spada grad ciosów. Niestety, trafia najczęściej w zasłonę. Riposty Martena są lepsze technicznie, jak i jego cała praca w ringu. Wiele ciosów krótkich, podwójnych trafia Polaka. Jednakże ambicja i zaciętość Rudzkiego nie dają na siebie dlugo czekać. W nieustającej ofensywie siły Niemca topnieją jak wosk. Już pod koniec pierwszej rundy chwieje się na nogach. W drugiej rundzie Niemiec próbuje jeszcze bronić się technicznie, defensywnie, rezultatem tego jest jednak masakra w rogu ringu i nokdaun Martena. Wówczas Niemiec błyskawicznie zmienia plan walki: skoro „maszyna polska” pracuje tak niezmordowanie i nieustępliwie, powiększając z każdą chwilą swój dorobek punktowy, jedyna ucieczka dla Niemca musi być k.o. Marten więc od czasu do czasu z całych sił na oślep atakuje serią ciosów, potem prze do zwarcia, by odpocząć i znów atakuje. Nie jest to jednak sposób na Rudzkiego. Niewzruszonej w swej niszczycielskiej robocie Polak nadwyręża systematycznie siły Niemca. W drugiej rundzie nie ma on już możności odpowiadać, a w trzeciej k.o. wisi w powietrzu. Na to jednak brak sił Rudzkiemu. Niemiec jest za dobrym bokserem, by rzucić go na deski ciosem nie najwyższej klasy. Stan 6:0

Waga lekka: Messberg – Seweryniak
Dwóch bokserów o identycznym stylu, o pracy nieefektownej, ale nadzwyczaj skutecznej. Dużo walki w zwarciu, przerywa interwencja sędziego. Messberg jest nico szybszy od Seweryniaka, lepszy technicznie, lepiej zadaje proste i lepiej wchodzi w zwarcie. Seweryniak natomiast bardziej żywiołowy i zacięty wprowadza w pewna monotonię walki ożywienie atakami seryjnymi. O zwycięstwie decyduje dopiero trzecia runda, w której Messberg atakuje przepiękną serią błyskawiczną, nieoczekiwaną i bardzo dotkliwą. Niemiec akcentuje teraz wyraźnie swoje plusy, nadto rozcina Seweryniakowi oko. Jego wygrana jest słuszna, aczkolwiek bardzo nieznaczna. Stan meczu 6:2.

Waga półśrednia: Berensmeier – Arski.
Walka zapowiada się początkowo niemrawo. Przeciwnicy się badają, krążą wokół siebie z respektem. Z inicjatywą występuje pierwszy Arski i trafia w gardę. Jeszcze parę razy Polak atakuje, nie może jednak przebić zasłony przeciwnika toteż ciosy, które nawet dochodzą celu są amortyzowane rękawicami i ramionami. W drugiej rundzie jest już jednak trochę inaczej. Ataki Arskiego coraz rzadziej mijają się z celem, słabe inicjatywy Niemca likwidowane są w  zarodku ciosami prostymi. Niemiec schylony, z wysoko podniesionymi rękami, widać, że chce się tylko bronić. Arski z gardą nisko, czujny, sprężysty, gotów jest wykorzystać każdą luką obrony. W trzeciej rundzie Niemiec zdobywa co prawda optyczną przewagę, podejmuje nawet inicjatywę; prze naprzód, ale Arski okazuje się równym mistrzem defensywy. Umiejętnie pokrywa zmęczenie, odpoczywa w klinczach i nie traci zdobytego terenu, choć jest bardziej zmęczony. Stan 8:2. Przegrać już nie możemy.

Waga średnia: Lang – Majchrzycki.
Niemiec, walcząc zwykle w kategorii półciężkiej, robi najlepsze wrażenie spośród gości. Szybki o silnym celnym ciosie, ogromnej wytrwałości, atakuje bez przerwy. Majchrzycki broni się świetnie; uniki, proste, praca nóg, wszystkie czynniki techniki pracują nad unicestwieniem Niemca, ale Lang zwiększa tempo, nie zraża się niepowodzeniem, nie ustaje w atakach i coraz częściej jego krótki, szybki cios pada na szczękę, twarz i serce przeciwnika. Defensywa Polaka coraz częściej jest łamana, coraz częściej widać na jego twarzy bezradność. W trzeciej rundzie Lang prze naprzód w zdwojonym tempie. Majchrzycki chwilami jest zupełnie bezradny. Dopiero pod koniec, gdy Lang jest zmęczony, dzięki świetnej technice Polak staje się równorzędnym przeciwnikiem, Zwycięstwo Niemca zasłużone. 8:4.

Waga półciężka: Rennen – Wiśniewski.
Wiśniewski momentalnie zaczyna walkę i oszałamia tym przeciwnika. Atakuje prostymi, sierpowymi, dąży do zwarcia. Niemiec jest zupełnie bezradny. Polak stosuje metodę Niemców: pcha się naprzód uniemożliwiając walkę na dystans, toteż zdobywa w pierwszej rundzie wyraźną przewagę. Już jednak w drugiej siły zaczynają go opuszczać, a cios traci na precyzji i staje się raczej pchnięciem niż uderzeniem. Tymczasem Rennen, bokser zdecydowanie lepszy technicznie, dochodzi coraz częściej do głosu, jego ciosy krótkie i zwięzłe, niemal zawsze trafiają celu. Ciosy Wiśniewskiego zatrzymują się na gardzie rywala. W trzeciej rundzie sytuacja jest jeszcze bardziej jaskrawa. Wiśniewski napiera, zasypuje Niemca gradem ciosów zupełnie nieskutecznych. Rennen odpowiada rzadziej, ale skutecznie. Jego zwycięstwo jest zasłużone. Publiczność przyjmuje werdykt 15-minutowym krzykiem, zapominając, że sam zamiar zadania ciosu punktów nie daje. Stan 8:6 dla Polski.

Waga ciężka: Polter – Wocka.
Wśród niemilknącego tumultu na ring wchodzą Polter i Wocka. Śląski olbrzym nic się nie zmienił. Jest silny, prze na rywala i nie przejmuje się otrzymywanymi ciosami. Boks zmienia często na zapasy, ale nie każdy umie dać sobie z nim radę. Niemiec tego nie umiał. Jeszcze w pierwszej rundzie od czasu do czasu zdobywał się na krótki celny cios, w drugiej rundzie jednak przewaga fizyczna Ślązaka nadwyrężyła jego siły, toteż tych ciosów było już mniej. W trzeciej rundzie Wocka panuje już zupełnie nad sytuacją. Jego zwycięstwo pieczętuje triumf Polski 10:6.

Bohaterami meczu byli: Kazimierski, Forlański, Rudzki, Arski i Wocka. Każdy z nich wniósł do walki inne cechy, podniesione do doskonałości, każdy z nich umiał narzucić swoje atuty przeciwnikowi i zbierać tego zasłużone rezultaty. Z drużyny niemieckiej podobał się Lang, najsłabszym był Ball. Drużyna gości zdobyła sobie mimo przegranej uznanie znawców. Była ona na ogół równiejsza, niż zespół polski, a technicznie lepiej wyszkolona. Rozporządzała bardziej jednolitym stylem i wyrobieniem fizycznym, toteż nasze zwycięstwo nad takim przeciwnikiem jest tym bardziej cenne i godne podziwu [St. Rothert, PS 90/1931].

Po meczu w Niemczech zapanowała prawdziwa żałoba narodowa. Berlińskie gazety w histerycznym tonie zarzucały związkowi bokserskiemu, że nie będąc pewnym wygranej nie odwołał, choćby w ostatniej chwili, meczu! Pretensje kierowano pod adresem polskich zawodników twierdząc, że walczyli nieczysto. Natomiast w przez polską prasę przelała się kolejna fala entuzjazmu. Zwycięstwo nad Niemcami uznano jako największy triumf polskiego pięściarstwa, oceniono wyżej nawet od srebrnych medali mistrzostw Europy.

Opracował: Krzysztof Kraśnicki, ringbulletin.pl

Polskie pięściarstwo było już na znacznie wyższym poziomie; mieliśmy za sobą udane mecze reprezentacji: dwie niewysokie porażki z najlepszymi na kontynencie Niemcami, remis z wysoko notowanymi Węgrami, a także z Austrią, zwycięstwo i remis z Czechosłowacją oraz stojący na wysokim poziomie krajowy championat. Odnosiliśmy zwycięstwa w spotkaniach międzynarodowych pomiędzy polskimi a zagranicznymi klubami i miastami. Rosły nadzieje i apetyty na potwierdzenie wysokich umiejętności na arenie mistrzowskiej. I spełniły się oczekiwania pięściarskiego środowiska oraz licznego już grona miłośników boksu…

BUDAPESZT – 1930

Jako pierwszy z Polaków wystąpił Stępniak. Niestety, przegrał, miał nikłe szanse na zwycięstwo z Szelesem. Węgier miał przewagę od pierwszego starcia, w trzecim arbiter odesłał Stępniaka do narożnika – techniczny nokaut. Świetnie zaprezentował się we wstępnym boju Jan Górny. Od pierwszego gongu wywierał na rywalu, mistrzu Niemiec Fuchsu ogromną presję, przez dwie rundy zasypywał rywala gradem ciosów. W trzeciej do głosu doszedł przeciwnik, ale zgromadzone wcześniej punkty dały wygraną Polakowi. Zwycięstwo Górnego węgierska publiczność skwitowała wielkimi brawami, a będący na widowni Polacy na ramionach zanieśli Ślązaka do szatni. Następnego dnia węgierska prasa przepowiadała Górnemu finał turnieju. Obawiano się o wynik walki Tomasza Konarzewskiego, bowiem jego rywalem był zawodnik gospodarzy Kery. Niepotrzebnie, łodzianin pokazał ładny i skuteczny boks, wygrał zdecydowanie – na punkty.

Niestety drugi dzień mistrzostw przyniósł straty, przede wszystkim za sprawą stronniczych sędziów, którzy uznali za pokonanego Seweryniaka w walce z Heidem (Niemcy). Rywal miał wprawdzie minimalną przewagę w dwóch rundach, ale huraganowy atak i wielkie bombardowanie, jakie Seweryniak zgotował w ostatniej rundzie, wykazały, iż nasz zawodnik był w tym spotkaniu bokserem lepszym. Sędziowie byli innego zdania. Zgodnie z rokowaniami sukcesu w Budapeszcie nie odniósł Stibbe, który  już w pierwszej rundzie został znokautowany przez Fina polskiego pochodzenia, Gurewicza. Odpadł również Wieczorek; jego przeciwnik, doskonały Węgier Szigetti wygrał pierwszą i ostatnią rundę, ale drugie starcie było remisowe. Zaimponował Majchrzycki, który dał pokaz wspaniałej techniki i pracy nóg w boju z Norwegiem Dehnem. Po dwóch wyrównanych rundach, w trzeciej na ataki rywala Polak odpowiada kontrakcjami, na głowę i tułów zaskoczonego Dehna spada grad potężnych ciosów, zapewnia zwycięstwo Majchrzyckiemu. Po pierwszym zwycięstwie Konarzewskiego bardzo liczono, że pokona i Duńczyka Petersena. Niestety w pierwszym starciu Duńczyk trafia Polaka w korpus i Konarzewski jest liczony po raz pierwszy. Na „8” przyjmuje postawę, ale Petersen lokuje na dolne partie kolejne ciosy i znów posyła go na deski. Tym razem „Długi Tomek” został wyliczony.

Wielką stratę zanotował polski zespół czwartego dnia. Nasz kandydat do złotego medalu, Jan Górny jeszcze na dwie godziny przed walką leżał w łóżku złożony atakiem wyrostka robaczkowego i temperaturą 39 stopni. Zdecydował się jednak wystąpić w ringu. Przez dwie rundy boksował świetnie, ale w trzeciej skręcał się z bólu i oddał inicjatywę gorszemu rywalowi, Węgrowi Szabo. Przegrał na punkty, a natychmiast po walce został odwieziony do szpitala, gdzie poddał się operacji. Dobrą wiadomością było zwycięstwo Forlańskiego w walce ze świetnym bokserem włoskim, Trombettą. Polak wygrał pierwszą rundę, w drugiej inicjatywę przejął Włoch, ale Forlański bronił się doskonale i żaden cios rywala nie sięgnął celu. W ostatnim starciu Forlański przeszedł do ataku i raz po raz trafiał w szczękę przeciwnika. Awansował do finału.

Ówczesny regulamin stanowił, iż zawodnicy, którzy przegrali swoje walki półfinałowe spotykali się w boju o trzecie miejsce, jednak ani Górny, który przebywał w szpitalu, ani znokautowany przez Duńczyka Konarzewski nie stanęli w ringu. Ale dwóch naszych pięściarzy: Forlański i Majchrzycki wywalczyli finał. A więc boksowali o tytuły mistrzowskie.  Reprezentant wagi muszej, Forlański zmierzył się z zawodnikiem gospodarzy, utytułowanym Enekesem. W pierwszej rundzie nieznaczną przewagę wykazał Polak, w drugiej prowadzenie objął Węgier, w trzeciej powiększył przewagę i wygrał w pełni zasłużenie. Tym samym Forlański jako pierwszy w historii Polak zdobył tytuł wicemistrza Europy.

Finałowym rywalem Majchrzyckiego był Niemiec Besselmann. Węgierska publiczność, która w ilości 6000 zjawiła się na finałach, gorąco dopingowała Polaka, którego poprzednia walka zebrała mnóstwo pochlebnych recenzji. Tuż po gongu Niemiec rzuca się do zmasowanego natarcia, ale Majchrzycki dzięki doskonałym unikom nie daje się trafić. Podobnie wygląda drugie starcie; ataki Besselmanna napotykają skuteczną obronę Polaka. W trzeciej rundzie Polak przechodzi do kontrnatarcia, jednak w końcówce rundy Niemiec posyła Witolda na deski. I to liczenie zapewnia Besselmannowi zwycięstwo. Drugi Polak staje na podium turnieju jako wicemistrz kontynentu. Ogromny sukces i to w siódmym roku istnienia polskiego boksu!

PO MISTRZOSTWACH EUROPY POLSKI BOKS ZBIERA POCHWAŁY

Mistrzostwa pięściarskie w Budapeszcie zwróciły na bokserów polskich uwagę całego świata. Oto co mówią o Polakach znawcy i prasa węgierska:

M. Frankl, przewodniczący kolegium sędziów w Austrii:

Polacy zrobili ogromny błąd, że nie przywieźli z sobą Arskiego, który bił się świetnie w Austrii. To, że przegrał z Seweryniakiem nie mogło być powodem niezaliczenia go do reprezentacji. Przyznać jednak muszę, że Polacy zrobili kolosalne postępy. Żaden z innych sportów nie przyniósł Polsce tyle zaszczytów na międzynarodowym forum jak boks.

O poszczególnych zawodnikach mówi p. Frankl w sposób następujący:

- Stibbe przegrał już w pierwszej rundzie, gdyż nie posiada taktyki. Należy przyznać, że Fin jest bokserem pierwszej klasy, ale przy zastosowaniu lepszej taktyki można było unieszkodliwić jego gwałtowne uderzenia. Konarzewski pierwszorzędnym bokserem nigdy już nie będzie ze względu na wiek i ma słabe mięśnie żołądka ale pomimo tego przy lepszym kryciu uniknąłby nokautu. O Wieczorku nic powiedzieć nie można, gdyż jego walka przypominała zapaśnictwo.  Majchrzycki stanowił klasę dla siebie, poziomem był najinteligentniejszym bokserem całego turnieju. Zarówno technicznie, jak i taktycznie nie ustępuje on żadnemu zawodnikowi, a nawet ich przewyższa. Brak mu tylko silnego ciosu, który nadrabia piękną pracą nóg i ciała. Seweryniak na swoją wagę jest bardzo dobrze zbudowany i posiada bardzo silny cios, jest wytrzymały i twardy na otrzymane ciosy, ale z powodu braku rutyny nie jest pierwszorzędnym pięściarzem. Przegrana Górnego była największą sensacją chyba całych mistrzostw, szczególnie po pięknym zwycięstwie nad mistrzem Niemiec Fuchsem. O jego umiejętnościach nie trzeba dużo mówić, gdyż klasa jego znana jest w całej Europie. Porażkę Górnego tłumaczę sobie chorobą, gdyż zaraz po pierwszej rundzie zauważyłem (sędziowałem wówczas w ringu), że zawodnik kurczy się od bólów ślepej kiszki. Jestem pewien, że gdy Górny wyzdrowieje wyzwie Szabo na mecz i pokaże mu kto zasłużył na tytuł mistrza. Najsłabszą częścią w obsadzie polskiej był Stępniak. Forlański jest świetnym bokserem. Najlepszym dowodem, że pobił Trombettę, który uchodzi w świecie bokserskim za klas. Posiada bardzo silne ciosy z obu rąk, ale wątpię czy ten zawodnik będzie mógł się utrzymać w tej wadze. Mistrz Niemiec w wadze piórkowej, Fuchs dowiedziawszy się, że w Budapeszcie jest polski dziennikarz, przyszedł do mnie i prosił, abym umieścił w dzienniku jego zdanie o Górnym, o którym dużo słyszał, a nie miał jeszcze sposobności z nim walczyć, narobił nie tylko sobie wstydu, ale również i jemu, gdyż jego zdaniem, mistrzem powinien zostać Górny albo on. Nikomu innemu mistrzostwo się nie należy. Fuchs żałuje, że przedtem nie wiedział, że Gorny choruje na podrażnienie ślepej kiszki, byłby bowiem atakował cały czas tylko żołądek. Fuchs wierzy, że po wyzdrowieniu spotkają się jeszcze raz. Na zapytanie o plany na przyszłość, Niemiec odpowiedział, ż pierwszym jego występem będzie walka z mistrzem Europy – Szabo, w której pomści krzywdę Górnego i swoją.

Nemzeti Sport:

Polacy co prawda nie zdobyli żadnego pierwszego miejsca, ale wykazali, że pierwszorzędną klasą i od Olimpiady zrobili kolosalne postępy. Gorny, który uważany był za pewnego mistrza i z powodu choroby musiał przegrać z Szado, który w tym  dniu miał najlepszy dzień w swoim życiu. Wyróżnić musimy Majchrzyckiego, który zaskarbił sobie względy węgierskiej publiczności. Polacy bardzo się podobali pod względem bokserskim i pod względem zachowania.

Az Est:

Polakom w Budapeszcie nie sprzyjało szczęście. W mistrzostwach Górny, kandydat do pierwszego miejsca w wadze piórkowej dostał ataku ślepej kiszki. Majchrzycki, który wystąpił przeciwko Besselmannowi, z powodu nieuwagi dostał prawy w szczękę i to było powodem przegranej. Polacy prezentowali się w Budapeszcie świetnie i słusznie zbierali najwięcej oklasków.

Poster Lloyd:

Występ Polaków wypadł bardzo korzystnie. Przy odrobinie szczęścia mogli zająć dwa pierwsze miejsca. Najlepszym z zawodników był Majchrzycki, który podobał się wszystkim. (P.S 49/1930)

Opracował: Krzysztof Kraśnicki, ringbulletin.pl