W minioną sobotę (22 marca) w wieku 84 lat zmarł w Londynie Mickey Duff, urodzony 7 czerwca 1929 roku w Tarnowie jako Moniek Prager. Duff, bo pod tym nazwiskiem osiągnął wszystkie sportowe sukcesy, był znanym i cenionym na Wyspach Brytyjskich pięściarzem, cutmanem, trenerem i promotorem, który wychował 19 mistrzów świata, m.in. Franka Bruno, Joe Calzaghe, Jima Watta, Alana Mintera, Barry McGuigana, Maurice`a Hope`a, Johna Mugabi, Lloyda Honeyghana, Johna Terry`ego Downes Conteha i Corneliusa Bozę Edwardsa.

Był synem krakowskiego rabina (stąd niektóre media podawały informację, że urodził się w Krakowie), wychowany został w tradycji chasydzkiej, ale po emigracji do Anglii, która nastąpiła w 1937 roku systematycznie zmieniał światopogląd. Karierę pięściarską rozpoczął w wieku 15 lat i zakończył ją przedwcześnie mając lat 19. W tym czasie stoczył 69 walk, z których 61 wygrał. Później był m.in. sprzedawcą maszyn do szycia, ale z czasem wrócił do boksu i zaczął organizować profesjonalne walki.

„To prawdziwy koniec złotej ery brytyjskiego boksu” – napisano na stronie organizacji zrzeszającej byłych brytyjskich pięściarzy zawodowych na wieść o sobotniej śmierci Duffa. Był absolutnie nietuzinkową postacią. W 1999 roku został włączony do grona bokserskich legend w Boxing Hall of Fame w Canastota. W uzasadnieniu napisano, że był „jednym z najbardziej doświadczonych i spełnionych ludzi w historii boksu”.

Olbrzymim sukcesem marketingowym grupy promotorskiej Duffa (wspólnie z Harry`m Levene) była organizacja w 1966 roku pojedynku o mistrzostw świata wagi ciężkiej pomiędzy broniącym pasa Muhammadem Alim i Henrym Cooperem.  Na starym stadionie Arsenalu zasiadło wówczas 40 000 kibiców, by pasjonować się tym wielkim wydarzeniem.