Dorocznym zwyczajem klasyfikujemy najlepszych naszych seniorów na podstawie osiągniętych przez nich wyników sportowych w ubiegłym roku. Jest to już nasza dziewiąta lista challenge’owa. Autor list klasyfikacyjnych nie rości sobie prawa do nieomylności, chociaż starał się opracować zestawy dziesięciu zawodników w każdej wadze możliwie najobiektywniej. Odrzuciłem zupełnie wszelkie zasługi zawodników z dawnych lat, nie premiowałem faworytów trenerów kadry narodowej, opierałem się jedynie na wynikach imprez zarówno krajowych, jak i w międzynarodowej obsadzie.

Szczególnie dużo bogatego materiału dały imprezy turniejowe oraz zwycięstwa odnoszone w mistrzostwach drużynowych I i II ligi, a także o wejście do II ligi. Jeżeli np. jakiś pięściarz staczający 12 walk w I lidze, wygrał z nich aż 10, to z pewnością nie jest to bokser słaby, nawet jeśli w mistrzostwach Polski nie startował lub startując nie odnióisł wartościowego sukcesu. Po prostu, by znaleźć się na liście klasyfikacyjnej za cały rok, trzeba w ciągu tego roku reprezentować dość równą formę.

Oto pełny wykaz ubiegłorocznych imprez, które dały podstawę do sklasyfikowania 110 najlepszych polskich seniorów:
1) mistrzostwa Europy w Belgradzie,
2) mistrzostwa Polski w Łodzi,
3) mecze międzypaństwowe z Jugosławią, z USA, NRF i NRD oraz z Wirttembergią i Badenią,
4) Spartakiada Armii Zaprzyjaźnionych i Spartakiada Gwardyjska,
5) międzynarodowe turnieje młodzieżowe – Turniej Przyjaźni w Galati, w NRD i we Włoszech,
6) turnieje międzynarodowe w Szczecinie Katowicach, Bratysławie, Ostrawie, Budapeszcie, Ułan Bator, Santiago de Cuba, Mińsku, Leningradzie, Berlinie i w Austrii.
7) spotkania mistrzowskie w I i II lidze oraz o wejście do II ligi.

Kiedy przeglądałem protokoły z meczów ligowych udostępnione przez Wydział Sportowy PZB nie znalazłem, jak przed rokiem, tak znacznej rozpiętości startu zawodników w wagach. Rzadko spotykałem nazwiska pięściarzy wędrujących aż po trzech kategoriach, co nie tylko nie było zgodne z regulaminem, ale poważnie utrudniało klasyfikację. W przypadkach, kiedy zawodnik startował w klubie w dwóch wagach, za podstawę brałem albo start w indywidualnych mistrzostwach Polski, albo większą liczbę walk rozegranych w wadze. Dotyczy to m.in. tak znanych zawodników jak: Jerzy Wichman, Andrzej Wnuk, Andrzej Andrachiewicz, Roman Gotfryd, Stanisław Kozłowski, Ryszard Petek, Józef Stachowiak, Marian Kasprzyk, Tadeusz Wajgelt.

Spotkałem się z jednym niecodziennym zdarzeniem odnoszącym się do pięściarza z „Turowa” Antoniego Papierskiego. Otóż bokser ten dwukrotnie startował w I lidze – raz w wadze koguciej, raz w muszej, a w mistrzostwach Polski w papierowej, wygrywając w eliminacjach z Woronowiczem. Potem Papierski startował w wadze papierowej w dwóch turniejach międzynarodowych w Ostrawie i w Leningradzie. W Ostrawie wygrał jedną walkę na skutek kontuzji przeciwnika po tym szczęśliwym zwycięstwie zdobył drugie miejsce. W Leningradzie przegrał. Trener Franciszek Kik bardzo ceni Papierskiego właśnie w wadze papierowej, przyznając mu w klasyfikacji zamieszczonej na łamach „Przeglądu Sportowego” nawet trzecie miejsce. Za wyniki z ub. roku w klasyfikacji „Boksu” pięściarz z „Turowa” ledwo zmieścił się na liście wagi papierowej, choć i do dziesiątej pozycji miałem poważne zastrzeżenia.

WAGA PAPIEROWA – RYSZARD CZERWIŃSKI

Mistrz Polski przestał już być „papierkiem”, ale w tej wadze był rzeczywiście najlepszy w kraju. Szkoda, że tych wewnętrznych sukcesów nie poparł wynikami międzynarodowymi. Na liście najlżejszej kategorii figuruje niemalże sama młodzież. Postępy zrobili Dominik i Odalski, zatrzymali się w rozwoju Niebudek i Kozłowski.

1 Ryszard CZERWIŃSKI (1954) „Pogoń” Szczecin
2 Jerzy DOMINIK (1954) „Górnik” Jastrzębie
3 Bogdan PIÓRO (1954) „Gwardia” Wrocław
4 Józef RŻANY (1951) „Resovia” Rzeszów
5 Stanisław CHRZANOWSKI (1947) „Broń” Radom
6 Stanisław NIEBUDEK (1952) „Błękitni” Kielce
7 Mieczysław KOZŁOWSKI (1952) „Brda” Bydgoszcz
8 Wojciech ODALSKI (1954) „Polonia” Warszawa
9 Janusz MISIAK (1954) „Lublinianka” Lublin
10 Antoni PAPIERSKI (1949) „Turów” Zgorzelec

WAGA MUSZA – LESZEK BŁAŻYŃSKI

Bardzo mocna była w ubiegłym roku pozycja Leszka Błażyńskiego, mimo dwumiesięcznej przerwy w startach, kiedy to boczył się na swój klub, a „BBTS” usiłował go „wychować” dyskwalifikacją. Przed rokiem bielszczanin dzielił pierwsze miejsce ze Stanisławem Lechowskim, z którym zrelsztą w roku olimpijskim dwa razy przegrał. Rok 1973 był niepomyślny dla Lechowskiego – w mistrzostwach Polski nie startował, w imprezach międzynarodowych sukcesów inie odniósł, a zwycięstwa nad słabymi rywalami w rozgrywkach wojewódzkich nie mają zbyt wielkiej wartości. Dlatego też klasyfikuję go dopiero na 10 pozycji, mimo że z kilkoma bokserami znajdującymi się przed nim powinien łatwo wygrać. W wadze muszej pewne postępy w wyszkoleniu poczynili Borkowski i Górny. W tej wadze klasyfikuję po raz ostatói Romana Rożka (wycofał się) za 9 zwycięstw i 1 remis w I lidze. Rożek zszedł z ringu pokonany dwukrotnie. Nie zmieścili się w dziesiątce Jan Chmiel, Zygmunt Wrzesiński, Edward Maczuga i Stanisław Barański.

1 Leszek BŁAŻYŃSKI (1949) „BBTS” Bielsko-Biała
2 Leszek BORKOWSKI (1952) „Gwardia” Łódź
3 Andrzej WNUK (1951) „Błękitni” Kielce
4 Jan GÓRNY (1953) „Legia” Warszawa
5 Alfons KUŚNIERZ (1944) „Walka” Zabrze
6 Hubert SKRZYPCZAK (1943) „Wybrzeże” Gdańsk
7 Roman ROŻEK (1942) „Turów” Zgorzelec
8 Andrzej ANDRACHIEWICZ (1952) „Avia” Świdnik
9 Jerzy ALEKSANDRZAK (1953) „Prosną” Kalisz
10 Stanisław LECHOWSKI (1949) „BKS” Bolesławiec

WAGA KOGUCIA – KRZYSZTOF MADEJ

Na dobrą sprawę powinienem w wadze koguciej przyznać pierwsze miejsce Romanowi Gotfrydowi, bowiem w tej wadze startując w klubie wygrał wszystkie walki. Rewelacja pierwszej części sezonu – Krzysztof Madej, mimo zdobycia tytułu mistrza Polski i brązowego medalu w Belgradzie, jesienią przegrywał nawet ze słabszymi konkurentami. Ostatecznie jednak dałem mu honorową premię pozostawiając Gotfryda tylko w wadze piórkowej. Z bokserów tej wagi postępy poczynił tylko Antoni Różnicki, który mając 14 walk w I lidze wygrał 10, zremisował 1, przegrał 3. Pewne szanse znalezienia się na liście mieli: Piotr Selin, Ryszard Talar, Jan Andrachiewicz, Henryk Witkowski i Roman Januszewski. Trzej ostatni walczyli często także w kategorii piórkowej.

1 Krzysztof MADEJ (1949) „Carbo” Gliwice
2 Józef WITEK (1949) „Gwardia” Wrocław
3 Antoni RÓŻNICKI (1953) „Legia” Warszawa
4 Józef KUDERSKI (1947) „Mazur” Ełk
5 Jan KOKOSZKA (1947) „Stal” Rzeszów
6 Janusz KRAMPA (1951) „Stoczniowiec” Gdańsk
7 Jan PARAFIANOWICZ (1952) „Widzew” Łódź
8 Władysław MORUS (1949) „Turów” Zgorzelec
9 Jerzy WICHMAN (1945) „Gwardia” Warszawa
10 Ryszard JAGIELSKI (1951) „Górnik” Pszów

WAGA PIÓRKOWA – ROMAN GOTFRYD

W wadze piórkowej mamy dwóch zawodników o międzynarodowej klasie — Romana Gotfryda i Andrzeja Jagielskiego. Wielkie postępy zrobił reprezentant „Turowa” Franciszek Samotyja, który do czołówki krajowej w wadze piórkowej wszedł po raz pierwszy. Rywalizacja tych trzech pięściarzy powinna przynieść wiele korzyści polskiemu boksowi. Świetnymi wynikami w lidze wyróżniał się Leszek Jagodziński, a z młodzieży Jarosław Poznalski. Słabszy sezon miał natomiast Zbyszewski, który był rewelacją 1972 roku.

1 Roman GOTFRYD (1951) „Stal” Stalowa Wola
2 Andrzej JAGIELSKI (1949) „Hutnik” Nowa Huta
3 Franciszek SAMOTYJA (1950) „Turów” Zgorzelec
4 Jan PROCHOŃ (1948) „Widzew” Łódź
5 Leszek JAGODZIŃSKI (1946) „Górnik” Pszów
6 Zygmunt ZBYSZEWSKI (1947) „Zagłębie” Konin
7 Zbigniew WYPYCH (1949) „Wybrzeże” Gdańsk
8 Jerzy HABRYKA (1951) „Górnik” Zagórze
9 Jarosław POZNALSKI (1953) „Pogoń” Szczecin
10 Kazimierz GOLIASZ (1947) „BBTS” Bielsko-Biała

WAGA LEKKA – RYSZARD TOMCZYK

Zarówno wynikami w kraju, jak i w pojedynkach z rywalami zagranicznymi z wyjątkiem nieszczęsnego meczu z Bachfeldem, Tomczyk zdobył prymat w wadze lekkiej. Jego dziwna przegrana z Jackiem Wąsowiczem z Łodzi, była właściwie przypadkowa. W wadze lekkiej dysponujemy kilkoma młodszymi zawodnikami, na których – postępy liczy trener Franciszek Kik. Zaliczyć do nich można Szczerbę, Gajdę (pauzował trochę bowiem miał konflikt z obyczajami), a także Osetkowskiego i Cichowlasa. Świetnymi wynikami w lidze wyróżniał się bielszczanin Foksiński, a niezły sezon miał Musiał, który w lekkopółśredniej pokonał w Warszawie Caruka. W tej kategorii rywalami bokserów z pierwszej dziesiątki byli Kazimierz Pieniążek, Zenon Heider i Jan Ryl (startował też w piórkowej).

1 Ryszard TOMCZYK (1950) „BKS” Bolesławiec
2 Jacek WĄSOWICZ (1950) „Gwardia” Wrocław
3 Alfred CICHOWLAS (1952) „Polonia” Warszawa
4 Marian MUSIAŁ (1949) „Turów” Zgorzelec
5 Bolesław FOKSIŃSKI (1948) „BBTS” Bielsko-Biała
6 Stanisław OSETKOWSKI (1952) „Stal” Rzeszów
7 Bogdan GAJDA (1953) „Górnik” Pszów
8 Kazimierz SZCZERBA (1954) „Hutnik” Nowa Huta
9 Julian FRYZOWICZ (1949) „Stal” Stalowa Wola
10 Jerzy LEWANDOWSKI (1953) „Avia” Świdnik

WAGA LEKKOPÓŁŚREDNIA – JAN SZCZEPAŃSKI

Pierwszeństwo w kategorii lekkopółśredniej przyznaję Szczepańskiemu, który w bezpośrednim meczu pokonał mistrza Polski Petka. Szczepański potknął się w ub. roku tylko raz, przegrywając z Carukiem. Petek potknięć tych miał więcej. W kategorii tej właściwie nie widać bokserów z ładnie rysującą się przyszłością. Młodzi — Władysław Felkel, Bolesław Nowik i Andrzej Dubisz, którzy zapowiadali się świetnie rok temu, nie mieli zbyt wielkich sukcesów. Byli oni jednak kandydatami do listy najlepszych, tak jak Marek Kudła i Kazimierz Lewandowski (startował także w wadze półśredniej). Zbyt mało startów miał w ub. roku Krzysztof Pierwieniecki, by znaleźć się na liście najlepszych. Być może jednak tan zdolny bokser w tym roku odnajdzie swoją dawną formę i wejdzie do ścisłej czołówki krajowej. Zwraca uwagę brak w dziesiątce tej wagi Zbigniewa Osztaba. Ten zdolny bokser z sezonu na sezon walczy coraz gorzej. Zastanawiające.

1 Jan SZCZEPAŃSKI (1939) „Legia” Warszawa
2 Ryszard PETEK (1943) „Avia” Świdnik
3 Stanisław KOZŁOWSKI (1950) „Turów” Zgorzelec
4 Włodzimierz CARUK (1949) „Gwardia” Warszawa
5 Tadeusz JAŹWINSKI (1952) „Zawisza” Bydgoszcz
6 Jan ŻELEŹNIAK (1947) „Turów” Zgorzelec
7 Jerzy DUBISZ (1947) „Gwardia” Warszawa
8 Bogdan JAKUBOWSKI (1948) „Olimpia” Poznań
9 Jerzy BOBROWSKI (1949) „Wybrzeże” Gdańsk
10 Grzegorz BOHOSIEWICZ (1947) „Wisła” Kraków

WAGA PÓŁŚREDNIA – JERZY RYBICKI

Postanowiłem przyznać pierwsze miejsce w wadze półśredniej Jerzemu Rybickiemu, mimo że przegrał on w mistrzostwach Polski ze Stachowiakiem. Uczyniłem tak dlatego, że bokser stołeczny dwukrotnie i bezdyskusyjnie zwyciężył wicemistrza Europy Weidnera, z którym Stachowiak w Belgradzie wyraźnie przegrał. Poza tym Rybicki wygrał dwa międzynarodowe turnieje (Stachowiak jeden) i stoczył więcej walk w lidze. Rybicki wygrał 8 walk i 1 zremisował. To ładny bilans. Ciekawie zapowiada się rywalizacja obydwu tych bokserów. Rybicki jest bokserem technicznym, okrzepłym już chyba w trudnych walkach, Stachowiak zaś reprezentuje boks dynamiczny, oparty o siłę i kondycję. Poza nimi w wadze półśredniej nie było wyróżniających się pięściarzy. Pewne szanse znalezienia się w dziesiątce miał Piotr Osiak.

1 Jerzy RYBICKI (1953) „Gwardia” Warszawa
2 Józef STACHOWIAK (1950) „Olimpia” Poznań
3 Zbigniew KICKA (1950) „Górnik” Pszów
4 Alfons STAWSKI (1945) „Błękitni” Kielce
5 Zbigniew JAWORSKI (1949) „BBTS” Bielsko-Biała
6 Krzysztof FRĄSZCZAK (1952) „Stoczniowiec” Gd.
7 Adam KOŹLIK (1952) „Zawisza” Bydgoszcz
8 Marian KASPRZYK (1939) „Górnik” Pszów
9 Józef WIATER (1951) „Gwardia” Zielona Góra
10 Jan MADEJ (1952) „Metal” Tarnów

WAGA LEKKOŚREDNIA – WIESŁAW RUDKOWSKI

Znowu pozycja Wiesława Rudkowskiego jest niezagrożona. W tej wadze mamy więc tylko ten jeden mocny punkt. Janowski , walczy chimerycznie, Baca jest bokserem przeciętnego formatu, choć nie można mu odmówić ambicji, Zaborowski umie się bić, ale to za mało, by odnosić międzynarodowe sukcesy, a Wójcik jakby zatrzymał się w rozwoju. Trenerzy wiążą nadzieje z Wiesławem Niemkiewiczem, wychowankiem Kazimierza Paździora.

1 Wiesław RUDKOWSKI (1946) „Legia” Warszawa
2 Henryk JANOWSKI (1951) „Stal” Stalowa Wola
3 Eugeniusz BACA (1949) „Walka” Zabrze
4 Edward ZABOROWSKI (1951) „Zawisza” Bydgoszcz
5 Wiesław NIEMKIEWICZ (1953) „Zagłębie” Lubin
6 Walenty WÓJCIK (1952) „Stal” Rzeszów
7 Edmund MONTEWSKI (1948) „Gwardia” Warszawa
8 Józef BALCEROWICZ (1951) „Stoczniowiec” Gd.
9 Zbigniew KACHNOWICZ (1953) „Pogoń” Szczecin
10 Zbigniew ZAKRZEWSKI (1949) „Wybrzeże” Gdańsk

WAGA ŚREDNIA – WITOLD STACHURSKI

Podobna sytuacja zaistniała w wadze średniej. Stachurski mimo porażki z Zawadzkim, dalej jest najlepszym bokserem kraju. Trenerzy liczą jednak, że z rywalizacji Zawadzkiego, Bartniczuka i Kowalczyka narodzi się jego następca. W lidze zwracał uwagę idący bez porażki 31-letni Andrzej Siodła z „Carbo”. Gdyby miał okazję zmierzyć się z umieszczonymi przed nim na liście młodszymi zawodnikami, nie byłby bez szans.

1 Witold STACHURSKI (1947) „Błękitni” Kielce
2 Ryszard SITKOWSKI (1948) „Avia” Świdnik
3 Edmund HEBEL (1948) „Wybrzeże” Gdańsk
4 Witold ZAWADZKI (1954) „Gwardia” Warszawa
5 Andrzej BARTNICZUK (1953) „Legia” Warszawa
6 Jan KACZOROWSKI (1947) „Górnik” Jastrzębie
7 Eugeuniusz KOWALCZYK (1951) „Stal” Stal. Wola
8 Andrzej SIODŁA (1942) „Carbo” Gliwice
9 Edward KORPALSKI (1952) „Zawisza” Bydgoszcz
10 Andrzej JAŁOWIECKI (1950) „GKS” Tychy

WAGA PÓŁCIĘŻKA – JANUSZ GORTAT

Jeszcze raz na czele wagi półciężkiej wielka dwójka – Janusz Gortat i Stanisław Dragan, z tym że bokser z Nowej Huty został na niej umieszczony po raz ostatni. Dragan zakończył swoją bogatą karierę zawodniczą. Z młodzieży krok do przodu uczynił Jacek Kucharczyk. W I lidze wygrał on 8 walk, 2 zremisował, a tylko raz został pokonany (przez Gortata). Poza Kucharczykiem w tej wadze nie widać talentów. Niewielkie szanse dostania się do dziesiątki najlepszych miał tylko bokser z Elbląga, niedawny junior Wiesław Adamski.

1 Janusz GORTAT (1948) „Legia” Warszawa
2 Stanisław DRAGAN (1942) „Turów” Zgorzelec
3 Jacek KUCHARCZYK (1954) „Gwardia” Warszawa
4 Tadeusz WAJGELT (1946) „Sokół” Pila
5 Ryszard MŁYŃCZAK (1949) „Resovia” Rzeszów
6 Aleksander NIEŚCIERUK (1951) „Gwardia” Białystok
7 Jerzy WIATER (1949) „Avia” Świdnik
8 Grzegorz PIGOŃ (1949) „BBTS” Bielsko-Biała
9 Józef PIETRZAK (1950) „Gwardia” Wrocław
10 Jerzy BOGDAŃSKI (1946) „Walka” Zabrze

WAGA CIĘŻKA – LUCJAN TRELA

Wynikami międzynarodowymi na pierwsze miejsce w wadze ciężkiej wysunął się Lucjan Trela. W tej wadze nie spotykamy żadnych nowych nazwisk. Bardzo ciekawi jesteśmy w tegorocznym sezonie postawy Andrzeja Biegalskiego i Klaudiusza Waldyry. Jeśli obydwaj ci zawodnicy po przeszło dwuletnim okresie centralnego szkolenia w tym roku nie osiągną żadnych wartościowych wyników, nie osiągną ich już chyba nigdy. Jak długo bowiem można trzymać pod korcem dwóch olbrzymów i stale mieć nadzieję, że któregoś dnia staną się mistrzami.

1 Lucjan TRELA (1942) „Stal” Stalowa Wola
2 Janusz GERLECKI (1950) „Stoczniowiec” Gdańsk
3 Jerzy SKOCZEK (1946) „Gwardia” Warszawa
4 Andrzej BIEGALSKI (1953) „Górnik” Pszów
5 Tadeusz BRANICKI (1939) „Legia” Warszawa
6 Klaudiusz WALDYRA (1951) „Górnik” Jastrzębie
7 Karol GROLIK (1951) „GKS” Tychy
8 Ludwik DENDERYS (1944) „Gwardia” Wrocław
9 Jerzy STODULSKI (1951) „Turów” Zgorzelec
10 Zdzisław KOWALSKI (1950) „BBTS” Bielsko-Biała

Opracował: Lucjan Olszewski, BOKS, nr 2 (1974)