Jeśli jest jeszcze ktoś, kto nie docenił sportowych sukcesów Sandry Drabik (51 kg), zapewne zrobi to w ciągu najbliższych miesięcy, bo jej brak w reprezentacji Polski na najważniejszych turniejach mistrzowskich zapewne będzie bardzo odczuwalny. Zawodniczka z Kielc wczoraj zapowiedziała definitywne zakończenie pięściarskiej przygody i powrót do „korzeni”, czyli startów w kick-boxingu oraz K1. To wielki cios dla kibiców boksu olimpijskiego w Polsce, którzy liczyli na start naszej zawodniczki podczas Igrzysk Olimpijskich w Tokio (2020).

Przygoda Sandry z boksem trwała od 2009 r., kiedy to została wicemistrzynią Polski i zadebiutowała w kadrze narodowej podczas Mistrzostw Europy w Nikołajewie. Jej największymi sukcesami były srebrne medale Igrzysk Europejskich w Baku (2015), gdzie w finale wagi muszej przegrała z podwójną mistrzynią olimpijską, Nicolą Adams, oraz Mistrzostw Europy w Rotterdamie (2011), na których dopiero w pojedynku o złoto w wadze do 54 kg uległa Elenie Savelevej. Zawodniczka z Kielc w swoim dorobku ma także brązowy medal ME w Sofii (2016) oraz srebro i brąz Mistrzostw Unii Europejskiej w Katowicach (2011) i Keszthely (2013).

Najlepsza w ostatnich dwóch latach polska zawodniczka (bez podziału na kategorie wagowe) to dwukrotna mistrzyni Polski w boksie (2013, 2016) oraz czterokrotna wicemistrzyni kraju (2009, 2011-2012, 2017). Dwa razy stanęła na najwyższym stopniu podium MTB im. Feliksa Stamma (2015-2016) oraz Memoriału Leszka Drogosza (2014, 2017). Niedawny start w kieleckich zawodach zamyka jej piękną bokserską karierę.

Nie mam najmniejszej wątpliwości, że z boksu odchodzi sportowiec wyjątkowy i mimo wielkiego doświadczenia nadal perspektywiczny. Jestem przekonany, że sportowiec niedoceniany, choć od lat znajdujący się w absolutnej światowej czołówce. Pamiętamy wynikającą z organizacyjnych zaniedbań (a nie ringowej dyspozycji) dyskwalifikację Sandry podczas Mistrzostw Świata w Jeju City (2014), czy jej perypetie związane z późniejszym powrotem do rywalizacji na najwyższym poziomie, jak również jej samotną (znów bez wsparcia PZB) walkę o powrót do pełnej sprawności po skomplikowanej kontuzji ręki, jakiej nabawiła się podczas skandalicznych, poza ringowych wydarzeń w kuluarach tegorocznych Mistrzostw Polski w Grudziądzu. Na decyzję o odejściu z boksu wpływ miało zresztą więcej czynników.

Dziękując za wielkie sportowe emocje, jakich dostarczyła kibicom, pokonując m.in. Elenę Savelevą, Sayanę Sagatayevą, Christinę Cruz, Tatyanę Kob, Mandy Bujold czy Marlen Esparza, trzymam kciuki za jej starty w starej-nowej dyscyplinie sportu. Powodzenia Sandra!