Zwycięstwo nad Austrią dało wiatru w żagle polskiemu pięściarstwu, zapanował entuzjazm, zdecydowanie mniej było głosów przypominających blamaż sprzed czterech lat – w Paryżu. Trener Nispel ustalił skład polskich pięściarzy, każdą nominację uzasadnił (Przegląd Sportowy 31/1928):

„W Górnym Polska ma bezsprzecznie swego najlepszego boksera i on też ma największe szanse, jeżeli od razu nie wpadnie na przyszłego mistrza – na zajęcie korzystnego miejsca. Poprawia się z godziny na godzinę, brak mu jednak rutyny meczowej, obycia na obcych ringach, wśród obcej publiczności. Tempo jego walki nie jest jeszcze takie, jakiego bym sobie życzył, ma jednak możność w tym kierunku popracować i niewątpliwie poprawa nastąpi. Cios posiada silny, ale ni zawsze dokładny, a przy tym niezupełnie wykorzystuje swe długie ręce, które dają mu poważną przewagę. Majchrzycki technicznie jest klasą dla siebie i znacznie przewyższa swych kolegów; dobrze pracuje nogami, jego największym atutem jest szybkość. W walce jest jednak za ostrożny i mało skuteczny w ciosach. Brak mu zażartości. Jego prawa ciągle ma jeszcze luki. Głon jest u szczytu swej formy, a trening i wyżywienie, jakie mają pięściarze, służy mu specjalnie. W swojej kategorii będzie na pewno jednym z najwyższych zawodników. na treningu walczy słabiej, lepszy jest w meczach; technicznie dobry, wykazał dostateczną zaprawę. Snopek jest bardzo zwinny, ma świetne uniki. W walce daje z siebie wszystko, tylko źle rozkłada siły. Nie jest na swą wagę ani za silny, ani za duży i będzie miał roślejszych od siebie przeciwników. Najlepiej czuje się w półdystansie, za bardzo liczy na swój cios z prawej, która nie jest jeszcze zbyt skuteczna”.

Tak więc poznaliśmy czwórkę Polaków, którzy reprezentowali polskie barwy na Igrzyskach w Amsterdamie. Przejdźmy teraz do pojedynków, które stoczyli na olimpijskim ringu, w relacji Przeglądu Sportowego (PS 36/1928):

„Już pierwszy dzień zawodów pozwolił zdać sobie sprawę z ogólnego charakteru zawodów: poziom może nico niższy niż można się było spodziewać, faworyzowanie „swoich”, wielce fantazyjne sędziowanie. Publiczności bardzo dużo. Pawilon, w którym odbywają się zawody mieści jednak tylko 5000 osób; rzecz jasna, że dla tak popularnego sportu jak boks jest to zupełnie niewystarczające. Organizacja sprawna, nie ma przydługich przerw, porządek spotkań ściśle utrzymany. Ring o małej powierzchni 4 x 4 faworyzuje fighterów, zmniejszając szanse techników i specjalistów od gry nóg.

Z pięściarzy polskich w pierwszym dniu zawodów walczyło dwóch. Już w drugim spotkaniu w szranki wstępują mistrz Polski wagi lekkiej Witold Majchrzycki i Węgier Aleksander Szaboky. Jak wiadomo, Węgrzy należą do najlepszych pięściarzy amatorskich Europy, nie dziwi więc, że jesteśmy bardzo niepewni wyniku. Węgier z miejsca atakuje dość szerokimi sierpowymi, wyglądającymi jednak niebezpiecznie; Majchrzycki odpowiada prostymi, utrzymując na dystans pełnego temperamentu przeciwnika. W kilku zwarciach przewagę wykazuje Polak. Niemniej runda dla bardziej agresywnego Szabokyego. Podczas przerwy obaj są oklaskiwani. W drugiej rundzie Węgrowi udaje się oszołomić Majchrzyckiego nie tracącego jednak kontenansu i umiejętnie się broniącego. Runda dla Szabokyego, jesteśmy przygnębieni. Ale oto w trzeciej Majchrzycki, mimo widocznego zmęczenia, zacisnąwszy zęby zaczyna atakować resztkami sił, nie zważając na silne ciosy Węgra. Idzie naprzód, plasuje raz to lewą, to prawą, odzyskuje utracony teren i zdobywa nieznaczne, ale niemniej nie ulegające wątpliwości zwycięstwo na punkty; nagradzają go sute oklaski, gdyż Polak doprawdy pokazał klasę, technikę i prawdziwą ambicję.

Już ze spokojniejszym sercem oczekujemy występu Głona, którego przeciwnikiem jest jakiś Chilijczyk, odpowiadającemu dźwięcznemu nazwisku Osvaldo Sanchez Martinez. Bo Chile tak daleko, a Głon tak solidni trenował, tak wyjątkowo poważnie się do roli reprezentanta przygotowywał… Wchodzą na ring. Obaj wysmukli, spokojni. Gong. Wspaniała lewa Głona zaczyna pracować jak maszyna; brakuje jej jednak niestety skuteczności. Chilijczyk dopingowany okrzykami licznych południowych Amerykanów, przechodzi do ostrego ataku i trafia Głona strasznym prawym sierpem. Polak jest ogłuszony, ale nie daje po sobie poznać, że jest z nim źle i dzięki wyższości technicznej wychodzi z opresji cało nie zaprzestając niepokoić Chilijczyka swym lewym prostym. Runda remisowa. W drugiej Martinez rzuca się z żywiołowym temperamentem naprzód. Głon zachowuje zimną krew, udaremnia gwałtowne natarcia. W pewnym momencie Chilijczyk niesiony rozpędem pada w sznury. Głon go podnosi; ten rycerski gest publiczność nagradza oklaskami. Walka trwa nadal. Furiackie ataki Martineza, świetna obrona i doskonale kontry Polaka, który powinien tę rundę wygrać. Trzecia i ostatnia. Zwarcie. Głon pracuje w nim lepiej. Chilijczyk dostaje ostrzeżenie za trzymanie. Teraz częściej atakuje Głon, jednak pod koniec rundy opuszczają go siły; przechodzi do defensywy, oddając inicjatywę Chilijczykowi. Mimo to spokojnie oczekujemy na werdykt. I nie możemy wyjść ze zdumienia, kiedy ogłaszają zwycięstwo Chilijczyka! Gdyby sędziowali Europejczycy Głon niezawodnie miałby mecz wygrany, ponieważ jednak na trzech sędziów dwóch to Amerykanie, stawiający na atak, to technika i taktyka Głona zostały uznane za mniej wartościowe od bezplanowej agresji Martineza.

W drugim dniu zawodów decyzje sędziowskie przestały być dziwne; stały się po prostu bezczelne. To, co działo się na ringu, było zupełnie obojętne dla wyniku, sędziowie różnych nacji załatwiali osobiste porachunki. W wadze lekkiej ofiarą sędziów pada Majchrzycki walczący z Amerykaninem Halaikiem. Przebieg walki był następujący: w pierwszej rundzie Amerykanin szybszy i może energiczniejszy, zaczyna ostry atak. Majchrzycki, zbytnio defensywny i ostrożny, stale się cofa, tak, że pierwsza runda wypada zdecydowanie na korzyść przedstawiciela Stanów Zjednoczonych. W drugiej rundzie poznańczyk zaczyna atakować idąc odważnie naprzód. Wykazuje wyższość w zwarciu, częściej trafia. Runda kończy się jego niewielką, ale wyraźną przewagą. Trzecie starcie jest bardzo emocjonujące. Z uderzeniem gongu Polak rzuca się z impetem do ataku. Amerykanin odpowiada, następują dwie minuty zażartej walki, w której żaden z pięściarzy nie chce ustąpić ani kroku. Cała sala jest poruszona; jedno z najpiękniejszych spotkań dnia. Ostatnie pół minuty – to pościg rozpętanego Majchrzyckiego za uciekającym Yankesem. Gong. Garstka obecnych Polaków macha chorągiewkami, radośnie klaszcze w dłonie. Ale na ring wchodzi spiker i z zimną krwią wskazuje ręką: America!

Wieczorem wstępuje w szranki Górny mając za przeciwnika Kanadyjczyka Volkersa. Wobec poprzednich rozstrzygnięć jesteśmy bardzo niepewni wyniku. Pierwsza runda. Górny okropnie stremowany, napięty, usztywniony; wie chłopak, że w nim ostatnia nadzieja. Walka ostra, wyrównana. Zdenerwowany Górny zbyt powolny, jednak raczej ma przewagę, choć wiele jego ciosów trafia w próżnię. Dokładnie w chwili, gdy gong oznajmia koniec rundy prawa Górnego trafia w podbródek Kanadyjczyka, Volkers pada ścięty jak snop. Sekundant podbiega, niesie go do narożnika. W drugiej rundzie Polak usiłuje wykorzystać osłabienie znokautowanego uprzednio rywala, jednak ten stawia zacięty opór. Runda oczywiście dla Polaka. W trzeciej Górny napiera niepowstrzymanie naprzód, ze zbytnim jednak pośpiechem, raz po raz chybiając. Volkers pod koniec rundy słabnie. Mimo stronniczości sędziów nie mamy obawy o wynik; istotnie, spiker ogłasza zwycięstwo Górnego.

Gorzej powiodło się ostatniemu z Polaków, Snopkowi. Natrafił na Anglika Mallina, brata mistrza olimpijskiego 1924 r., dał sobie narzucić walkę w zwarciu, w której nie mógł sprostać przeciwnikowi, w drugiej i trzeciej rundzie był kompletni wyczerpany i przegrał na punkty.

W trzecim dniu zawodów pozostał w szrankach już tylko jeden Polak – Górny. Spotkał się z Belgiem Bicquitem, zwycięzcą Niemca Kloosa. Górny walczył dużo lepiej, niż z Volkersem. Był pewniejszy siebie, swobodniejszy, miał więcej werwy i agresji. Ale Belg był przeciwnikiem nie byle jakim. Szybki, zwinny, górował nad Polakiem precyzją, a przede wszystkim rutyną. Toteż mimo, iż Górny od początku pierwszej rundy aż do końca trzeciej ciągle był w ataku, więcej punktów uzbierał Belg.

Za komentarz nich posłużą ostatnie słowa artykułu sprawozdawcy, Wiktora Junoszy: Na tym zakończyła się amsterdamska kariera polskich pięściarzy. Nie przynieśli punktów, ale i nie przynieśli nam ujmy. Ich występ nie przypominał czasów Paryża, kiedy to Polacy odpadli w pierwszym starciu. Teraz okazali się przeciwnikami równorzędnymi dla najlepszych i tak byli traktowani przez publiczność i prasę. Majchrzycki, Górny, Głon i Snopek nie zawiedli; padli w walce, ale nawet przegrywając zdobywali zasłużone oklaski. Bo każdy z nich walczył całym sercem, poświęceniem i ambicją. Za cztery lata, a nawet prędzej – na najbliższych mistrzostwach Europy, Polacy na pewno znajdą się na zasłużonych, honorowych miejscach.

Prorocze słowa mistrza Junoszy.

Opracował: Krzysztof Kraśnicki, ringbulletin.pl

Od wielu już lat polscy pięściarze nie odnoszą sukcesów, od lat czekamy na powrót do czasów świetności polskiego boksu. Zanim to jednak nastąpi, a nie tracimy nadziei, że tak będzie, proponujemy miłośnikom sztuki walki na pięści powrót do odległej przeszłości, do wydarzeń, które były milowymi krokami na drodze do wielkich osiągnięć – do potęgi polskiego boksu. Naszymi przewodnikami będą naoczni świadkowie tamtych historii, dziennikarze prasy sportowej, którzy nie tylko relacjonowali wydarzenia, ale byli też wielkimi propagatorami pięściarstwa; ich relacje były bardzo osobiste, emocjonalne, dowodzące ogromnego zaangażowania i wiary w przyszłe osiągnięcia na światowych ringach. I nie zawiedli się…

Polskie pięściarstwo miało bardzo krótką historię, niewiele czasu minęło od założenia Polskiego Związku Bokserskiego i pierwszych Mistrzostw Polski jak działacze zdecydowali, aby nasi pięściarze w 1924 roku wzięli udział w Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu. Umiejętności zawodników były bardziej niż skromne, nie posiadali żadnego doświadczenia w rywalizacji z bokserami zagranicznymi. Pierwszy olimpijski występ był wręcz żenujący, pokazał jak wielka przepaść dzieli nas do krajów, gdzie pięściarstwo miało już pewne tradycje. Owa porażka była tak dla zawodników jak i działaczy zimnym prysznicem i zapewne sprawiła, iż przez kilka kolejnych lat nie zdecydowano się na konfrontację międzypaństwową. Aż do roku 1928 kiedy to doszło do pierwszego w historii spotkania międzypaństwowego – ze znacznie wyżej od nas notowaną Austrią.

Pięściarska centrala, mimo wielu słów krytycznych, robiła wiele, aby ogromne zainteresowanie młodą dyscypliną przełożyło się na wynik sportowy. Zaangażowano byłego trzykrotnego mistrza  Niemiec, trenera Herosu, Otto Nispela, który zresztą miał polskie korzenie- matkę pochodzącą spod wielkopolskiego Śremu, zorganizowano w Poznaniu pierwsze z prawdziwego zdarzenia zgrupowanie sportowe. Wprawdzie specjalistyczny sprzęt dostarczono ze znacznym opóźnieniem, złóżmy to na karb ciągle niewielkiego doświadczenia działaczy.

Aby nie było najmniejszych wątpliwości kto ma reprezentować polskie barwy zorganizowano walki eliminacyjne, w dwóch przypadkach okazało się, że aktualni mistrzowie Polski doznali porażki i nie założą reprezentacyjnych strojów; tak było w wadze muszej, w której Moczko przegrał z Forlańskim, a faworyzowany Kupka zremisował ze Stibbe. Trener Nispel ogłosił skład zespołu: w wadze muszej Forlański, w koguciej Głon, w piórkowej Górny, w lekkiej Majchrzycki, w półśredniej Arski, w średniej Snopek, w półciężkiej Tomaszewski i w ciężkiej Stibbe. Sprawozdanie z meczu ukazało się na lamach Stadionu (29/1928):

„Polscy pięściarze zdali egzamin. Co prawda nasi przeciwnicy nie odgrywają w europejskim pięściarstwie pierwszych skrzypiec jednak – według słów osób kompetentnych – spodziewano się po nich pokazania stosunkowo wysokiej klasy. Mecz poprzedziła dobra reklama, prasa codzienna wydatnie poparła imprezę, toteż obszerną „halę maszyn” zapełniła 3 000 publiczność na terenie Targów Poznańskich. Organizacja zawodów dobra: gwizdy gawiedzi z powodu pięciominutowego opóźnienia były najzupełniej nieuzasadnione. Zresztą publiczność zachowywała się nader kulturalnie, raz tylko podnosząc głos niezadowolenia – ale to całkiem słusznie, w chwili kiedy ogłoszono krzywdzący Polskę wynik walki Górnego z Pospisilem.

Drużyna Austrii w czerwonych kostiumach wkracza na ring przy dźwiękach Radetzky marsza z braku nut austriackiego hymnu narodowego. Nie śniło się zapewne poczciwemu kompozytorowi, że jego kompozycja zostanie uczczona powstaniem z miejsc, a więc oddaniem honoru, który należy się tylko hymnom narodowym. Mazurek Dąbrowskiego przywitał drużynę Polski.

Imieniem PZB przemówił do gości wiceprezes Stanisław Derda, imieniem Oest. Am. Box Verbandu p. Strnadek. Wręczeniem proporczyków zakończono część oficjalną po czym nastąpiło przedstawienie zawodników.

Waga musza: Forlański (P) – Kuschner (A). Zwycięstwo na punkty nie przypadło Forlańskiemu łatwo. Kuschner choć niższy wzrostem, technikę, a przede wszystkim uniki miał dobre. Przewaga Forlańskiego rośnie od starcia do starcia, uwidaczniając się zwłaszcza w ostatnim. Wynik zasłużony. Polska prowadzi 2:0.

Waga kogucia: Głon – Csapak. Walka w całym tego słowa „arystokratyczna”. Obaj zawodnicy walczą spokojnie, nie młócą się, każdy krok obliczony, uderzenie rzadko mijają się z celem. Głon ciągle w ofensywie i on odnosi zwycięstwo na punkty. Walka nagrodzona największym aplauzem. Polska prowadzi 4:0.

Waga piórkowa: Górny – Pospisil (mistrz Austrii 1924-1928). Walka zupełnie odmienna od poprzedniej. Na rozpoczęcie Pospisil wpadł z furią na Górnego, w pierwszej chwili go oszałamiając. Z wolna jednak Górny opanowuje sytuację i dorównuje przeciwnikowi. W pierwszym starciu przewaga Pospisila. W drugim temperament unosi zawodników, walczą zawzięcie. Sędzia główny wchodzi na ring (w owym czasie arbiter kierował walką spoza ringu, wkraczając jedynie w szczególnych momentach – przyp. K.K.). Górny przeważa. Trzecie starcie należy do Górnego, który bezustannie okłada przeciwnika to lewą, to prawą, pędząc go po całym ringu. Sędziowie ogłaszają zwycięstwo Pospisila, co publiczność przyjmuje najpierw milczeniem niedowierzania, później pomrukiem niezadowolenia. Bo też Górnego skrzywdzono w nieludzki sposób! Dla dosłownie każdego – oprócz sędziów, wygrana Górnego ani na chwilę nie uległa najmniejszej wątpliwości! Poznańska publiczność wykazała wiele hartu, żeby nie wybuchła żywiołowym protestem. Polska prowadzi 4:2.

Waga lekka: Majchrzycki – Blaho (mistrz Austrii). Techniczna przewaga Majchrzyckiego pozwala mu odnieść zwycięstwo pewne, aczkolwiek bynajmniej nie łatwe. Polska prowadzi 6:2.

Waga półśrednia: Arski – Fraberger (mistrz Austrii). Arski zawodzi. Fraberger roślejszy, długimi rękami trzyma Arskiego z dala od siebie, zadając raz po raz dobre ciosy. Przewaga- może poza drugim starciem – po stronie Austriaka. Na punkty zwycięża Arski, co wywołuje protesty Austriaków. Polska prowadzi 8:2.

Waga średnia: Snopek – Rauter. Snopek potwierdza opinię o sobie. Przez pierwsze dwa starcia prowadzi bezapelacyjnie. Jego przewaga jest duża, tak techniczna jak taktyczna. W przerwie sędziowie korygują wynik Arski – Fraberger; jeden z sędziów potrącił Frabergerowi pół punktu za faul, czego w spotkaniach międzynarodowych się nie praktykuje. Poprawka na karcie sędziowskiej daj sędziemu głównemu atut do uznania protestu. Wynik skorygowany: Polska prowadzi 6:4.

Teraz zrywa się burza: Górny, Górny, Górny! Okrzyki trwają i ponawiają się przy każdej nadarzającej się sposobności. Publiczność okazała karność przy ogłoszeniu niesprawiedliwego werdyktu. Teraz jednak, gdy przyznano słuszność Austriakowi mimo słabej tylko przewagi, dopomina się o słuszne prawo Górnego! Niestety, bez skutku. Krzywda Górnego pozostała krzywdą. W trzecim starciu Snopek puchnie, walczy jednak mądrze, toteż zwycięstwo pozostaje przy nim. Snopkowi brak ciosu i wytrzymałości. Uwydatniło się to zwłaszcza przy tak słabym przeciwniku, niewątpliwie najsłabszym z reprezentacji Austrii. Polska prowadzi 8:4.

Waga półciężka: Tomaszewski – Gronich. Tomaszewski, jak na młodego zawodnika spisał się dzielnie. Techniczne braki ma duże. Cechuje go jednak odwaga, silny cios i serie. W drugim starciu miał sposobność wykończenia przeciwnika, czemu przeszkodził gong. Na punkty zwyciężył Tomaszewski. Polska prowadzi 10:4.

Waga ciężka: Vybiral – Stibbe. Zasłużone zwycięstwo Vybirala, mimo, że Stibbe znacznie od niego roślejszy. Stibbe nic nie pokazał z tego ferworu i zaciętości, którą u niego podziwialiśmy w walce z gdańszczaninem Haaseem. Zresztą walka na niewysokim poziomie. Polska wygrywa 10:6.

Sędzia główny: Schroeder – Berlin, punktowi: Frankl (Wiedeń), Laskowski (Poznań). Sędziowano systemem trzech sędziów, przy czym sędzia główny wkraczał na ring tylko w gorętszych chwilach. Czym kierował się dyktując przegraną Górnego, pozostanie na wieki jego tajemnicą!

Wrażenie ogólne, goście, jak już na wstępie zaznaczyliśmy, Austriacy pokazali wysoki poziom walk. Technika na ogół dobra, praca nóg nie pozostawia nic do życzenia, jedynie mało mają ducha ofensywnego; prawie w wszystkich spotkaniach Polacy byli stroną atakującą. Wyjątkiem był słaby Rauter. Polacy: duch ofensywny dobry, technika na ogół doskonała, słabe ciosy. Najwięcej interesuje nas pytanie olimpijskie: kogo wysłać? Odpowiedź trudna! Łatwiej odpowiedzieć kogo nie wysyłać: a więc Stibbe- nie. Zbyt niski poziom techniczny, nie dotrzymałby pola dobrym ciężkim wagom. Tomaszewski – nie. Choć walczył dobrze, to jednak zawodnik młody, w ciężkich walkach nieobyty. Snopek – nie. Technika dobra, brak silniejszego ciosu i wytrzymałości. Arski wykazuje spadek formy”.

Opracował: Krzysztof Kraśnicki, ringbulletin.pl