Choć specjaliści upatrywali w nim faworyta, Mateusz Masternak nie poradził sobie z Yourim Kalengą i pas tymczasowego mistrza świata WBA założył rywal. Po punktowej porażce w Monte Carlo w głosie „Mastera” usłyszeliśmy dużą gorycz.

- Możemy porozmawiać o tym, co wydarzyło się w sobotę?
Mateusz Masternak: Możemy, choć jestem zdruzgotany i załamany swoją postawą. Wiadomo było, że przeciwnik ostro zaatakuje w pierwszych trzech rundach i tyle czasu mogłem mu dać, żeby się wystrzelał. Od czwartej należało już konsekwentnie przyspieszać, a wtedy Kalenga nie wytrzymałby do gongu kończącego pojedynek. Nie potrafię odpowiedzieć, dlaczego tego nie zrobiłem. Byłem lepszy pod względem sportowym, szybszy, dobrze przygotowany… Zawiodłem na całej linii.

- Dwóm sędziom, którzy za zwycięzcę uznali Kalengę nie ma pan już nic za złe?
MM: Tuż po walce podszedłem do tego emocjonalnie, ale teraz nie mam pretensji do nikogo. Poza samym sobą. Wynik 115:113 dla Kalengi, który wypunktował polski sędzia Paweł Kardyni, było właściwą oceną sytuacji.

- Ile jest prawdy w tym, że ubiegłoroczna porażka z Grigorijem Drozdem zabrała panu sporo mentalnej siły?
MM: Trudno mi o tym mówić, ale wychodząc na ring na pewno nie myślałem o przegranej z Drozdem, tylko o zwycięstwie nad Kalengą. Nie wystraszyłem się ani agresywnego stylu walki rywala, ani siły uderzenia – choć trzeba podkreślić, że bił naprawdę mocno. Nie dałem z siebie wystarczająco dużo, by zwyciężyć. Zawiodłem wszystkich, a przede wszystkim siebie.

- Czego najbardziej zabrakło?
Mm: Zdecydowania, prawdziwego głodu zwycięstwa. Andrzej Gołota powiedział kiedyś, że porażka najbardziej boli wtedy, gdy po zejściu z ringu nie jesteś zmęczony. I ja największy ból czuję właśnie dlatego. Nawet po walce z Drozdem nie byłem tak rozżalony. W Moskwie byłem źle przygotowany, pojedynek się nie układał, doszła do tego fatalna kontuzja… W Monako czułem się świetnie pod względem motorycznym, a nie wykorzystałem szansy. Liczę, że kiedyś jeszcze się pojawi.

- Mówił pan, że jeśli nie pokona Kalengi, to w świecie wielkiego boksu nie będzie czego szukać. Rozstanie z ringiem w wieku 27 lat trudno jednak sobie wyobrazić.
MM: Boks to całe moje życie, w tej chwili nie mam żadnej alternatywy i naturalne jest, że pozostanę sportowcem. Czekam na decyzję grupy Sauerland, którą zawiodłem już po raz drugi. Nadal wierzę, że jest we mnie potencjał i mogę go rozwijać. Na ringu zostało mi jeszcze dziesięć lat. Stać mnie na dobry boks, ale dziś trzeba sobie powiedzieć jasno i wprost – pogubiłem się.

- Co ma pan na myśli?
MM: Nie zdążyłem pozbierać się mentalnie. Byłem świadomy stawki pojedynku, a mimo to nie potrafiłem dać z siebie stu procent. Powinienem był podejść do niego tak, jakbym walczył o życie swoich dzieci. A zamiast tego… Nawet nie wiem, jak mógłbym tę postawę określić.

- To prawda, że przed walką przedłużył pan kontrakt z Niemcami do końca 2015 roku?
MM: Tak. Promotorzy wykonują dla mnie świetną pracę. Problem w tym, że na razie nie odwdzięczam się tym samym.

- Jeśli Niemcy nie będą mieli pomysłu na pana karierę, rozwiązanie umowy może wchodzić w grę?
MM: Nie rozmawialiśmy o tym. Spotykamy się w przyszłym tygodniu i wtedy usłyszę, jak promotorzy wyobrażają sobie moją sportową przyszłość. Wymarzony byłby rewanż z Kalengą. Podobno istnieje szansa, aby doszło do niego w październiku, znów w Monako. Z drugiej strony wiem, że nie powinienem sobie robić wielkiej nadziei, bo Kalenga zapewne liczy na ciekawszą ofertę.

- A Łukasz Janik, który zgłasza chęć rewanżu za porażkę sprzed pięciu lat? Byłby pan gotowy na październikowy pojedynek w Polsce?
MM: Byłbym, lecz najpierw muszę odbyć rozmowę z promotorami. Łukasz oglądał walkę z Kalengą i nic dziwnego, że ma nadzieję na lepszy wynik niż w naszej pierwszej walce. Swoją niejednogłośną porażkę z Olą Afolabim ocenia jako największy sukces, podczas gdy moją niejednogłośną przegraną z Kalengą jako największą porażkę. Nie mam nic przeciwko rewanżowi, ale gdyby telewizja Polsat i moi promotorzy doszli do porozumienia, wolałbym się bić z Krzysztofem Głowackim. To lepszy pięściarz niż Janik i zapewne stworzylibyśmy ciekawsze widowisko.

- Pana występ spotkał się z dużą krytyką, ale dostało się także Piotrowi Wilczewskiemu, który pół roku temu na stanowisku trenera zastąpił Andrzeja Gmitruka. Może pan powiedzieć, że na sto procent będziecie kontynuowali współpracę?
MM: Uzasadniona krytyka jest bardzo potrzebna i przyjmuję każde słowo, bo zwyczajnie na nie zasłużyłem. Nie uważam, że krytyka w tym przypadku jest przesadzona. Piotr do walki przygotował mnie naprawdę dobrze i nie mam do niego żadnych zastrzeżeń. Sporo mnie nauczył – tak dobrej obrony nie miałem w żadnej z ostatnich walk. Z drugiej strony samą obroną nie da się wygrać pojedynku. Obwiniam jednak tylko siebie. Co do dalszej współpracy – musimy usiąść do rozmowy z Piotrem jak dwaj poważni mężczyźni. Każdy z nas musi określić, czego oczekiwał, co zostało wykonane źle, a czego każdy z nas nie dopełnił. Na podjęcie decyzji jest jeszcze za wcześnie. Na pewno nie będę jej podejmował sam.

Rozmawiał: Przemysław Osiak, przegladsportowy.pl