Dzisiaj w Bielsku-Białej w wieku niespełna 80 lat zmarł Zbigniew Pietrzykowski – jeden z najlepszych polskich pięściarzy w historii, trzykrotny medalista olimpijski. Na stałe do annałów światowego boksu zapisał się jego pojedynek w finale Igrzysk Olimpijskich w Rzymie (1960), kiedy przegrał z wówczas mało znanym Amerykaninem Cassiusem Clayem, który na wiele lat zdominował zawodowe ringi jako Muhammad Ali.  Jego pozostałe dwa olimpijskie krążki były z brązowego kruszcu. Wywalczył je w Melbourne (1956) i w Tokio (1964).

Pietrzykowski uznany przez naszą redakcję CZEMPIONEM 90-LECIA PZB wywalczył ponadto 5 medali Mistrzostw Europy, kończąc każdy ze swoich występów na podium (cztery razy był mistrzem i raz zdobył brązowy medal Starego Kontynentu). Jedenaście razy był mistrzem kraju, co do dziś jest rekordem w historii polskiego boksu. Wynik ten wyrównał dopiero w 2005 roku Andrzej Rżany. Podczas swojej kariery stoczył ogółem 367 walk, z których wygrał aż 351, zremisował 2 i przegrał 14.

PIETRZYKOWSKI Zbigniew

Urodzony 4 października 1934 r. w Bestwince k. Bielska-Białej
Wzrost 181 cm, waga 81 kg

Absolwent Technikum Przemysłu Spożywczego [1953], technik technolog przemysłu spożywczego, trener „GKS” Katowice /1968-1970/ i „Wisły” Kraków [1972-1980], poseł na Sejm RP [1993-1997] członek BBWR, wiceprzewodniczący Komisji Sportu i Kultury Fizycznej, działacz sportowy, członek zarządu PKOl.

Przynależność klubowa: „BBTS”  Bielsko-Biała [1951-1954] ówcześnie Ogniwo B. Biała, „Legia” Warszawa [1955-1956], „BBTS” Bielsko- Biała [1957-1968]

Igrzyska Olimpijskie: 3-krotny uczestnik Igrzysk Olimpijskich, zdobywca srebrnego i dwóch brązowych medali:
1956 Melbourne – waga lekkośrednia – w I elim. pokonał Richarda Karpowa /ZSRR/, w ćwierćfinale zwyciężył Borisa Nikołowa /Bułgaria/, w półfinale przegrał z Laszlo     Pappem /Węgry/, zdobywając brązowy medal; 1960 Rzym – waga półciężka – w I elim. pokonał 5:0 Carla Crawforda /Gujana/, w II elim. wygrał 5:0 z Emilem Willerem /RFN/, w ćwierćfinale zwyciężył 5:0 Petara Spasowa /Bułgaria/, w półfinale pokonał 4:1 Giulio Saraudi /Węgry/, w finale przegrał 0:5 z Cassiusem Clayem /USA/, zdobywając srebrny medal; 1964 Tokio: waga półciężka – w I elim. wygrał 2 r. dq. z Ronaldem Holmesem /Jamajka/, w ćwierćfinale zwyciężył 5:0 Rafaela Gargiulo /Argentyna/,w półfinale przegrał 1:4 z Aleksiejem Kisielewem /ZSRR/, zdobywając brązowy medal.

Mistrzostwa Europy: 5-krotny uczestnik Mistrzostw Europy, 4-krotny mistrz Europy i brązowy medalista ME:
1953 Warszawa  – waga lekkośrednia – w elim.  wygrał w 3 r. tko. z  Ivicą Pavlicem /Jugosławia/, w ćwierćfinale wygrał z Neascu Serbu /Rumunia/ i w półfinale przegrał z Bruce Wellsem /Anglia/, zdobywając brązowy medal; 1955 Berlin Zachodni – waga lekkośrednia- pokonał kolejno: w elim. 3:0 Maxa Rescha /RFN/, w ćwierćfinale wo. Bernarda Fostera /Anglia/, w półfinale Marcela Pigou /Francja/ i w     finale Karlosa Dżaneriana /ZSRR/, zdobywając złoty medal i tytuł mistrza Europy; 1957 Praga – waga średnia – wygrał kolejno: w ćwierćfinale z Rudolfem Kuchtą /Czechosłowacja/, w półfinale z Paulem Nickelem /NRD/ i w finale z Dragoslavem Jakovljevicem /Jugosławia/, zdobywając złoty medal i tytuł mistrza Europy; 1959 Lucerna – waga półciężka – wygrał kolejno: w elim. z Peterem  Stankowem /Bułgaria/, w ćwierćfinale ko. 1 r. z Gillesem Van der Veldenem /Holandia/, w półfinale z Leonidem Sienkinem /ZSRR/ i w finale 2 r. ko. z Gheorghe Negreą /Rumunia/ zdobywając złoty medal i tytuł mistrza Europy; 1963 Moskwa – waga półcieżka – wygrał kolejno: w ćwierćfinale z Kirilem Pandowem /Bułgaria/, w półfinale z Frantiskiem Polackiem /Czechosłowacja/ i w finale z Danem Poźniakiem /ZSRR/, zdobywając złoty medal i tytuł mistrza Europy

Mecze międzypaństwowe: 44- krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych [1953-1966], 42 zwycięstwa, 2 porażki

Mistrzostwa Polski: 11-krotny mistrz Polski: waga lekkośrednia – 1954, 1955, 1956, 1957; waga półciężka – 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965; brązowy medalista waga lekkośrednia – 1953

Drużynowe Mistrzostwo Polski: 3-krotny drużynowy mistrz Polski: 1954/55, 1955/56 [CWKS Warszawa], 1959/60 [BBTS Bielsko-Biała]; W I lidze stoczył 136 walk, odnosząc 136 zw. /ani razu nie był pokonany !!!/, w tym 48 walkowerem – w barwach „BBTS” Bielsko – 120 walk, „Legii”         Warszawa – 16 walk.

Mistrzostwa Okręgu: 8-krotny mistrz Śląska: waga lekkośrednia – 1953, waga średnia – 1957; waga półciężka – 1958, 1960, 1961, 1963, 1964, 1967

Plebiscyt Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski: 1956-5 miejsce,1957-6 miejsce,1958-8 miejsce,1959-4 miejsce,1963-5 miejsce

Dwukrotnie zdobył „Złote rękawice” w Challenge’u „Przeglądu Sportowego”/1960, 1963/, został wybrany „Dżentelmenem 1963”, najpopularniejszy sportowiec Śląska z okazji 25-lecia PRL w plebiscycie „Sztandaru Młodych”. Otrzymał także nagrodę im. Aleksandra Rekszy /1986/ oraz Medal Kalos Kagathos /1994/.

Rekord walk: 367 walk /351 zw. – 2 rem. – 14 por./ – Pierwszą oficjalną walkę stoczył w styczniu 1950 r. ze Zbigniewem Olingerem w ramach meczu BBTS- Stal Zabrze. Zakończył występy w ringu oficjalnie 10 lutego 1968 roku.

podziękowanie dla: Henryka Kurzyńskiego